Vrijdag 11 augustus. Naar Vilnius

Vrijdag 11 augustus. Vilnius

En zo dacht er zomaar iemand van mijn lezertjes dat mijn reis erop zat. Nee hoor, ik ben net over de helft.

Vanmorgen heb ik afscheid genomen van Letland en van hotel Atputa. Ik wilde om half acht lekker gaan ontbijten maar toen was er nog niets. Ontbijt was vanaf acht uur. Dus dan maar weer terug naar mijn kamer. Ik had toch nog een vervelend werkje te doen.

Ik houd namelijk helemaal niet van geldzaken. En gisterenavond kon ik in het hotel ineens mijn VISAcard niet gebruiken. Decilned. Gelukkig had ik nog genoeg contanten om te betalen. Maar het maakt je wat onzeker, ook al heb ik twee creditcards bij me.

Ik kon op een of andere manier ook niet meer inloggen bij de maatschappij, dus dan maar bellen. Voor hetzelfde geld heeft iemand mijn rekening geplunderd. Je weet maar nooit. Maar een vriendelijke meneer van ICS zei dat de verbinding waarschijnlijk niet goed geweest was. Er was gelukkig niets met mijn rekening aan de hand. Ik heb hierdoor wel slecht geslapen.

Overigens had ik nog wat. Ik checkte in het hotel in en toen moest ik betalen. Maar ik had een voucher bij me van het reisbureau. Daar was wat onduidelijkheid over en toen heb ik het reisbureau waar ik geboekt had maar gebeld. Die verwezen me door naar een of ander buitenlands bureau, the Baltic Travel Group, waarmee ik het dan maar moest regelen. Ik was dat niet met meneer eens want hij was verantwoordelijk; ik had tenslotte bij hem geboekt en dan weiger ik er zelf verder achteraan te gaan. Ik vind dat wel gemakkelijk, want zo draai jij voor de telefoonkosten op. Maar uiteindelijk is toch nog alles goed gekomen.

Zo maak je dus heel wat mee en ik vertel het maar aan jullie want dan ben ik het kwijt. Alleen is ook maar alleen. Na het telefoontje aan de VISA kon ik dan wel ontbijten. Allemaal stille mensen. Ik wenste nog een “vrolijk goedemorgen” maar dat werd volgens mij niet op prijs gesteld. Het ontbijt was overigens goed. Dus het hotel was best wel ok. Ze hadden hun best gedaan voor mij om een hoog bed te verzorgen, ze droegen mijn bagage en ze deden echt hun best om het naar de zin te maken. Alleen die bedden moeten ze hoger maken en ze moeten nieuwe matrassen kopen.

Ik reed toch nog om 9 uur weg bij het hotel. Eerst onderweg maar even tanken. Maar de tankstations lagen allemaal aan de andere kant van de weg. En ik wil altijd met een volle tank rijden want je weet hier nooit wanneer er weer een tankstation komt. Ik ben maar gedraaid en heb aan de andere kant van de weg getankt. Het was nog een automaat ook en dat scheelde zes cent, die ik vanavond bij het eten weer extra uitgegeven heb.

Ik reed weer richting Riga, waar ik de rondweg genomen heb. Op de hele rondweg geen benzinestation. Pas veel later zag ik er een. Bij Riga rijd je een stukje vierbaans, maar het wegdek was niet overal even goed. Dat het stekkertje van Tom niet losschoot is een wonder. In de buurt van Riga, bij Salapils, zag ik ook een heel groot stuwmeer. Er bij is een grote waterkrachtcentrale gebouwd, waardoor een deel van de oude stad onder water verdwenen is. Bij Salapils was tijdens de Tweede Wereldoorlog een concentratiekamp en een stalag (afkorting voor Stammlager) voor Sovjet krijgsgevangen.

De weg was intussen alweer overgegaan in een tweebaansweg, met de bekende gevolgen. Opeens zag ik een vrachtwagen recht op mij afkomen. Die was een trekker aan het inhalen en had mij waarschijnlijk niet gezien. Dat snap ik nou niet. Ik heb mijn lichten aan, ik heb een rode auto en ik had een leuk rood bloesje aan, dat ik zelf gemaakt had. Maar ik kon gelukkig uitwijken en de auto’s achter mij ook. Je moet er altijd attent op zijn dat dit kan gebeuren.

Het was druk op de weg. De hele vakantie heb ik nog niet zoveel verkeer op de weg gezien. Om twaalf uur passeerde ik de grens tussen Letland en Litouwen. En het woord voor gemeente werd weer “novads” in plaats van “kihelkond”. Rondom Riga was het landschap weer mooi geweest: heuvelachtig met dennenbossen. Maar hier was het vrij eentonig, tot 50 km voor Vilnius. Deze stad is 381 kilometer van Cesis verwijderd en de rijtijd zou 4 uur en 37 minuten bedragen.

Ik was er iets eerder. Dat komt omdat na Panevėžys (pannetjevis) de weg doodstil werd en bovendien nog eens vierbaans. Panevėžys is de op vier na grootste stad van Litouwen en gelukkig gingen we om het centrum heen. Daarna kon ik lekker opschieten.

Zo kwam ik om ongeveer twee uur bij Vilnius aan. Er was een nieuwe weg gemaakt en dat had Tom niet in de gaten. Ik had hem natuurlijk niet geüpdatet en de wegenbouw hier in Litouwen gaat zo ontzettend snel; dat moet je echt bijhouden.
Dus sloeg ik op goed geluk af en toen had hij ineens weer praatjes. Hij wist waar hij was. Hij loodste me het hele centrum door, ik moest scherpe bochten naar links en naar rechts van hem maken en ik moest een hele donkere tunnel in, waar je de rijstroken niet eens kon onderscheiden. Maar, ik moet zeggen, het is ons gelukt het hotel te vinden.

Ik parkeerde netjes voor de deur en checkte in. Als reactie op mijn vraag waar de parkeerplaats was gaf de receptioniste mij een schetsje. Ik moest weer keren, om het huizenblok heenrijden en dan “ergens” tussendoor rijden op weg naar de beveiligde parkeerplaats. Dat “ergens” bleek een smalle poort onder huizen te zijn, die ik eerst voorbijgereden had. Dus maar weer keren en iedereen vriendelijk bedanken die op mij wachten moest. Daarna stuurde ik mijn rode monster voorzichtig door de poort, want echt breed was het niet. Ik kwam op een soort binnenplaatsje terecht waar ik tussen allerlei vuilnisbakken en schuurtjes heenreed. En wie schetst mijn verbazing. Aan het eind was de parkeerplaats met een echt hek. De auto staat en die laat ik staan tot ik weer verder ga.

Het hotel is een viersterrenhotel, en dat kun je dan ook wel weer merken. Een ruimere kamer, goed wifi en een lekker hoog bed. Ik had de receptioniste ook gevraagd waar ik eten kon en ze gaf me twee adresjes in de buurt. Ik kon ook geld pinnen bij de supermarkt die vlakbij was.

Na een rustpauze van een uurtje ging ik op zoek naar de automaat en die vond ik. Daarna heb ik een heerlijke tonijntartaar gegeten bij het westerse tentje. Vervolgens ging ik terug naar de supermarkt, want ik wilde toch wel eens zien wat ze daar verkopen. De naam van de supermarkt was Maxima. Ik wist wel dat ze veel functies had maar dat ze ook een supermarktketen had, nee, dat wist ik niet. In de supermarkt wist ik niet was ik zag. Zo een veelheid aan producten had ik nog nooit gezien. Zelfs bij de Géant of de Carrefour had ik nog nooit zoveel vissoorten gezien. Marianne Thieme is hier vast nog nooit binnen geweest. Zelfs ik had medelijden met de vissen. Ze konden alleen maar rechtop “watertrappelen”, zo vol waren de aquaria. Ik weet echt wel wat van vis, maar een heleboel soorten kende ik niet. Je zag hier ook hele zalmen in een plastic zak. 5,99 per kilo. Je betaalt dan ongeveer 17 euro voor een halve meter zalm.

Dan taarten, wel honderd op een rij. En wat te denken van drank? Ik weet niet hoeveel soorten wodka, cognac en wijnen. Je hebt hier natuurlijk wijnen uit heel andere landen dan bij ons. Bulgaarse wijn, Georgische wijn....teveel om op te noemen.

Ik ga zeker nog een keer naar deze winkel. Hij is tenslotte om de hoek. Maar voor nu vond ik het wel even genoeg.

Morgen naar het centrum. Ze zeiden dat het 10 minuten lopen was naar het centrum, maar dat is dan nog maar het begin. Er rijdt hier in de buurt geen bus of tram naar het centrum, dus ik denk dat ik maar een taxi bestel, want anders ben ik al moe voor ik aankom. Er is hier weer zoveel te zien. Morgen verder.

Op de vraag of ik ook musea bezoek moet ik ontkennend antwoorden. In een museum is het vooral staan en daar word ik doodmoe van. Als ik een museum bezoek kan ik de hele dag niets meer. Dus ik kies er heel bewust voor om de steden te bekijken. Dan loop ik in ieder geval en dat is minder belastend.