Op weg naar Schwarzwald

Ik ben nu drie hele dagen in Schwarzwald en morgen ga ik weer verder. Wij hebben weinig ondernomen. Vandaag was het 36,4 graden, teveel om ook maar iets te doen. Gisteren heb ik nog wat ingekocht. Verder kletsen we veel en volgen we het nieuws.

Mijn vriendin heeft ook niets met computers, dus daar probeer ik verandering in te brengen. Ik zeg hoe ze mailen kan, maar ze haalt continu gebruikersnaam en wachtwoord door elkaar. Het resultaat is dat we de mail nog niet hebben kunnen openen. Volgens haar is een computer en daarmee het internet heel gevaarlijk. Maar de tijd dat loverboys interesse in ons hadden is allang voorbij. Dus heb ik haar uitgelegd hoe het internet werkt. Gelijk kwam ze aan met memorysticks en cd’s met de vraag, of ik die ook af kon spelen op haar laptop. En het lukte. Er ging een wereld voor haar open en zowaar stonden op de stick foto’s die ze kwijt was. Het was de plechtigheid van de promotie van haar zoon. Net zoals als Rinske en nu al doctor.

We hebben samen gesurft op het internet, ik heb maps laten zien. Zeer geïnteresseerd was ze in afbeeldingen, omdat haar man en zij gek zijn op koningin Maxima. Alles wordt bekeken, maar vooral de kleding en daarin ben ik natuurlijk ook geïnteresseerd. Ik ben nu twee dagen bezig maar ik denk niet dat het kwartje al gevallen is. Dat wordt volgende keer dat ik kom alles herhalen.

Het is ongelofelijk dat ze alles nog zonder computer doen en er ook echt bang voor zijn. Toen één van haar zonen op de lagere school zat was hij één van de twee leerlingen waar thuis geen computer was. Hij kwam huilend thuis en toen hebben ze er een gekocht. De zoons zijn hoogbegaafd en slagen voor alles cum laude. Leuke jongens.

Verder eet ik hier allerlei gerecht die ik nooit in Nederland eet, zoals de Kartoffelsalat. Ik ben er niet zo gek op maar dat laat ik natuurlijk niet merken. Ik heb het recept nog gevraagd. “Doe je er geen uitje door?” heb ik nog gevraagd. Zij antwoordde dat aardappelen en uien niet samen gegeten mogen worden omdat dat giftig is. En dan te bedenken dat ik thuis vroeger hachee met aardappelen kreeg en dat ik nog leef. Maar ze leven hier toch erg met de natuur. Eet je steenvruchten, mag je twee uur geen melk drinken, dus dat doe ik dan maar niet.

Om negen uur ontbijten we, en dan begint mijn vriendin gelijk aan het middageten. Daar moet ik op dat tijdstip nog niet aan denken. Maar om een uur staat het eten op tafel. Af en toe schept ze het alvast in de keuken voor me op, zodat ik niet kan zeggen dat ik toch echt genoeg heb. ’s Avonds wordt hier niets meer gegeten, zodat ik maar een pepsel (voor het zout) eet of één van de stroopwafels die ik meegenomen heb. Haar man heeft geen honger en mijn vriendin is aan het afslanken. Boven heb ik nog een krentenbol.

Maar dat alles mag de pret niet drukken. We zijn weer bijgepraat en ik weet weer alles over iedereen in het dorp en daarbuiten, over de vrienden en over de familie. Over erfenissen, geboorten, auto-ongelukken, huwelijken, homo-priesters.....teveel om op te noemen. En ze weet het allemaal. Het is net een wandelend nieuwsblad. Ze is ontzettend zorgzaam en lief, maar ze blijft in de straat staan om toch niet te missen wat er verderop gebeurt. Misschien word ik ook wel zo als ik niet meer werk.

De lucht loopt vol, maar ik zit nog lekker op het terras. De auto is grotendeels ingepakt. De laptop nog niet want ik wilde nog even wat schrijven. Morgen op naar Holtenberg, vlakbij de Poolse grens.