alleen naar Polen

1 augustus
Wat een dag vandaag! Om van te genieten! Het had vannacht flink geregend. Ik had er echter niets van gemerkt, maar toen ik vanmorgen naar buiten keek lagen er overal plassen. Vandaag zou ik mijn bootreisje over de heuvels gaan maken.

Vanwege de drukte vertrok ik al bijtijds met een gevulde portemonnee, een gevulde tank en een gevulde buik. Ik heb het niet zo op leeg. Ik was mooi op tijd in Elbląg, een half uur van tevoren. Zo had ik mooi de tijd om een parkeerplaatsje te zoeken, dat overigens geen probleem bleek te zijn. Voor tien (2,30) zloty’s sta ik hier weer de hele dag. Daarna naar het kantoor van de rederij om mijn tickets op te halen en te betalen. Voor 22,78 euro heb ik een boottocht van bijna vijf uur en een retourticket met de bus. Dat zal over een aantal jaren ook wel anders zijn.
Met betalen met kaart moet je overigens oppassen. Er wordt je constant gevraagd of je het berekend wil hebben in zloty’s of euro’s. Kies zloty’s, want dat kan je heel veel geld schelen. Dat was een advies dat ik gelezen had in de Kampioen. Daar was het verschil tussen een vader en een dochter, die tegelijkertijd betaald hadden, de één met zloty’s, en ander met euro’s, aanzienlijk. Dat heeft te maken met de wisselkoers die ze dan berekenen. Dus lokale munteenheid kiezen.

Omdat het begon te plenzen van de regen ben ik maar even teruggegaan naar de auto, waar ik overigens leuk uitzicht had over de Elbląg, het riviertje waaraan het stadje zijn naam ontleend en waarover ik binnen niet al te lange tijd zou varen. Het wegdek was weer slecht, evenals de stoep en de steiger, waar ik niet eens op dorst te gaan staan. Daar kwam een boot aan van de rederij waar ik bij geboekt had, Zegluga, en ik had er zo mijn twijfels over. Deze boot zag er niet uit als de boot die ik geboekt had.

Gelukkig kwam na een tijdje de boot aanvaren. Het was mijn boot, dat zag ik aan de naam: “Pingwin”. Sinds een leerling mij ooit “pinguïn” genoemd heeft voel ik mij sterk verwant met dit dier. Wij lopen op dezelfde manier. De boot meer gelukkig aan een andere steiger aan. Tijdens het opstappen was het droog en de zon scheen zelfs. Dit had tot gevolg dat veel mensen gelijk een plaatsje zochten op het dek.

Ik zocht een mooi plaatsje beneden op aan het raam. Het was wel een steile trap met hoge treden. De boot was eenvoudig ingericht met achterin een klein hoekje waar je wat kleine snacks kon kopen en drinken. Maar ik had een blikje Cola, een fles water, een broodje en een banaan bij me. Ik heb nog steeds niet zoveel met Pools eten en een paar Amerikanen op de boot volgens mij ook niet. Die hadden beiden een hele zak pepsels die ze op zaten te eten. Nee, ik verlang wel weer eens naar een lekker biefstukje met een aardappeltje.

Het begon al snel hard te regenen, waardoor de mensen van het bovendek naar beneden kwamen. Maar ik had mijn plekje. Ik zag wel een beetje tegen vijf uur varen op, want na een slechte nacht had ik toch wel slaap. Maar ik moet zeggen dat het landschap, nadat we het stadje uitgevaren waren, zo betoverend mooi was dat mijn slaap al gauw voorbij was. We voeren over het Druzno meer, een beschermd natuurgebied met een schitterende flora en fauna. Links en rechts een veelvoud van waterlelies, rietsigaren en van de gele plomp. Ook planten die ik nog nooit gezien had. En dan de dieren. Van heel dichtbij mooie statige kraanvogels, knobbelzwanen die over de bladeren schenen te lopen, futen, allerlei soorten eenden, koeten, blauwe reigers, ooievaars en ik zag ook roofvogels boven het gebied cirkelen. Van een adembenemende schoonheid. En de reis over de heuvels moest toen nog beginnen.

In de boot was onenigheid ontstaan. Een oudere vrouw uit Amerika zat op haar knieën voorin de boot, zodat ze naar buiten kon kijken. Maar omdat het regende kwamen twee Poolse families, die bij elkaar hoorden, ook naar beneden en ook zij nestelden zich voorin de boot, compleet met kinderwagen. De vrouw voelde zich weggejaagd en begon te klagen. Ach, ze hadden beiden een beetje gelijk, maar ik bemoeide me er niet mee.

Toen kwam de eerste heuvel in zicht. Voorzichtig voer de boot in de wagen. Ik keek nauwkeurig toe of de boot wel vastgelegd werd en inderdaad werd hij met touwen verankerd aan de wagen. Aan het begin, als de boot nog in het water ligt, moet hij door het personeel gestabiliseerd worden. Maar als hij uit het water omhoog getrokken wordt, rust hij op de wagen en daar blijft hij dan rustig liggen. Het was een vreemd idee zo over het land over rails te rijden.

Na twee heuvels genomen te hebben, het was intussen mooi weer geworden, vroeg ik aan één van de Poolse dames van de gezinnen of ze voor mij van het bovendek een foto wilde maken. Dat deed ze graag voor mij. Bij de volgende sluis zei ze dat ik naar boven moest; nu was er een hele lange helling. Ze zou me wel naar boven helpen. Zo geschiedde en even later stond ik vanaf het dek van een mooi uitzicht te genieten. Ik raakte nog aan de praat met een paar Engelsen die duidelijk voor de Brexit gestemd hadden. Die Duitsers kochten “hun” Engelse auto’s niet, maar zij kochten wel “die” Duitse auto’s. Ik had geen zin in discussies. Ik vond het landschap belangrijker. Nou ja, nu dan.




Steeds was er weer een stukje kanaal, en dan moesten we weer een heuvel op.
Ik heb het overigens steeds gehad over het “Oberlandkanal”, maar die naam wordt na 1945 niet meer gebruikt. De officiële naam luidt “Kanał Elbląski”. Daarnaast worden ook andere namen gebruikt, maar het meest het “Kanał Ostródzko-Elbląski”.
Heel vroeger is ook nog de naam “Kanal Staropruski” (Pruissisch kanaal) gebruikt.

Als je op het dek staat, kun je goed zien hoe via allerlei watersystemen en kanaaltjes het water verzameld wordt om een groot waterrad (hé, ik woonde voorheen aan het Waterrad) van acht meter doorsnede in werking te zetten, dat op zijn beurt weer de wielen met de kabels aandrijft.

Na vijf heuvels zat de reis erop en kwamen we in Buczyniec, meer een nederzetting dan een dorp. Daar stond een museum over het kanaal. We moesten ongeveer drie kwartier wachten op de bus, maar omdat het zonnetje scheen was dat geen probleem. De opstap in de bus was erg hoog, en het lukte me net om me aan mijn armen omhoog te hijsen. Nu weet ik waarom ik niet graag met een bus reis.
Om half acht kwamen we weer in Elbląg aan. Vier insectenbeten rijker en met een voldaan gevoel over weer een schitterende dag was ik om acht uur in mijn B&B terug.