Woensdag 9 augustus. Tartu

Woensdag 9 augustus. Naar Tartu.

Vanmorgen werd ik om zes uur wakker met een uitgerust gevoel. Ik besloot er gelijk maar lekker uit te gaan, want een half uurtje later zou de wekker afgaan. Rustig aankleden, auto vast inpakken en daarna ontbijten. Om kwart voor acht vertrok ik uit Tallinn. Er zijn mensen die aan me vragen of ik het niet Spaans benauwd krijg als ik door een vreemde stad moet rijden. Nou, van tevoren denk ik wel eens: “Als dat maar goed gaat.” Maar zodra ik in de auto zit komt het beest in mij los en voel ik mij een soort Maxima Verstappen op de Estse (Esthetische) wegen. Want over de wegen in Estland, zeker die in het noorden en het oosten, geen kwaad woord. Goed wegdek, goede aanduidingen en de meeste mensen houden zich aan de snelheid.

Zo ging ik op weg. Tom loodste mij feilloos Tallinn uit. Op één van de eerste borden stond: “Peterburi.” Ik dacht: “Hoe kan dat nou? Pieterburen?” Ik vroeg het Tom, maar die zei alleen maar dat ik 98 kilometer rechtdoor moest rijden. Ja, dat wist ik zelf ook wel. Toen begreep ik het opeens: “Sint Petersburg.” Natuurlijk, maar 150 kilometer verderop.

Ik ben blij dat ik alleen in plaatsen slaap waarvan ik de naam kan uitspreken. Riga en Tallinn, daar kan niet veel fout aan gaan. Maar ik kom de meest gekke plaatsnamen tegen. Dan ben ik er al voorbij gereden voordat ik de naam goed en wel gelezen heb. Ook zie ik wel leuke namen. Kloksi, Plopsie.....en als ik dat lees denk ik dat ik in Plopsaland ben.

Toen begon Tom te zeuren dat ik rechtsaf moest, terwijl ik zeker wist dat ik rechtdoor moest. We kregen slaande ruzie. Gelukkig heb ik in zo een geval nog kaarten bij me en ik had natuurlijk gelijk. Hij begon gelijk met: “Je rijdt te hard.” Flauw. Maar misschien had ik hem wel verkeerd te eten gegeven vanmorgen.

Als je Tallinn uitrijdt kom je eerst veel grauwe betonnen woonblokken tegen uit de Sovjettijd. Maar al gauw kom je in een liefelijk, glooiend landschap. Ik reed rustig oostwaarts op een vierbaansweg, bijna voor mij alleen. Zelfs iemand die nog maar één rijles had gehad zou hier zonder problemen kunnen rijden. Toch moet je wel alert blijven. Je rijdt eindeloos tussen bossen door en af en toe deed het me aan Zweden denken. Hier stonden ook bordjes met het teken dat er elanden over konden steken. Maar dit zijn hele slimme elanden. Ze weten precies dat ze maar over een lengte van 3 km mogen oversteken. Dat staat er tenminste bij: een eland met 3 km eronder. Dan mogen ze weer even niet en dat weer een bord met overstekende elanden over 8 km. Ik vind het maar knap dat ze dat weten.

Ik wilde nog even naar een waterval kijken aan de kust. Mijn oog was gevallen op de Valaste waterval, met zijn dertig meter de hoogste waterval van Estland. Hij ligt ongeveer 50 kilometer voor de grens met Rusland aan de Finse Golf. Het was er niet erg druk. Men had er een uitzichtsplatform gemaakt vanwaar men, veronderstel ik, een prachtig uitzicht op de waterval zou kunnen hebben. Alleen daar kon je niet meer op. Ik heb ergens gelezen dat hij een keer met erg hoge waterstand voor een deel weggespoeld is. Hij stond er ook een beetje zielig bij. Het mooiste uitzicht heb je natuurlijk als je er recht voor staat, maar daar dorst ik niet naar toe te gaan. Steil naar beneden.....daar moet ik even niet aan denken. En na mijn bezoek aan Malta kreeg ik al van een collega op mijn kop dat ik nooit, maar dan ook nooit meer iets gevaarlijks mocht doen. En zoals gewoonlijk luister ik dan. Overigens, als het uitzichtsplatform wel toegankelijk was geweest had ik ook niet gegaan, want er ging een ijzeren wenteltrap naar toe. Daar moet ik even niet aan denken. ’s Winters is de waterval bevroren en klimmen de mensen langs het ijs omhoog. Bij de waterval is een tentje dat 24 uur per dag open is. Verder een hele grote parkeerplaats met weinig auto’s.

Ik ging Tom opnieuw instrueren. Ik wilde naar een klooster in Kuremäe. Het Kuremäeklooster, ook wel Pühtitsaklooster genoemd, is een Russisch-orthodox nonnenklooster. Ik ging de goede richting op en na een half uurtje zag ik de uien van het klooster opdoemen. Nadat ik mijn auto geparkeerd had wandelde ik naar het klooster. Het is wel heel apart. Er wonen best nog wel wat nonnen, en het is een oase van rust. Het zijn allemaal hele oude, zelfs stokoude nonnen. Zij maken schoon, poetsen die iconen, en niet zo een beetje, nee, echt poetsen. Er was een schitterende bloementuin. De kerk was helemaal versierd met bloemen uit de tuin.
Ik heb een collega die dol is op planten en tuinen en die zou zich hier best kunnen vermaken in de tuin. Maar dan moet ze wel eerst toetreden, en of ze dat wil?

Het klooster werd opgericht in 1891 en is het enige nog functionerende Russisch-orthodoxe nonnenklooster in Estland. Het behoort tot de Estische Orthodoxe Kerk onder het Patriarchaat van Moskou. Het ligt op een locatie waar volgens een legende al sinds de oudheid een heilige bron ligt die wonden zou genezen als men erin baadt.

Nu werd het tijd om naar Tartu te rijden. Ik reed weer in mijn eentje door een schitterend, glooiend landschap. Ik genoot ervan. Het is zo stil op de weg dat je echt genieten kunt. Ik reed een heel stuk langs het Peipsiemeer of, in het Russisch, het Чудское озеро, dat de grens vormt tussen Estland en Rusland.

Het meet 2611 km² en is daarmee een van de grootste meren van Europa. Het meer gaat in het zuiden over in het Lämmimeer (Lämmijärv) en het Meer van Pskov, dat vrijwel geheel op Russisch grondgebied ligt. Samen met deze beide meren komt de oppervlakte op 3.555 km². Het diepste punt van het Peipsimeer bevindt zich bij Mehikoorma (15,3 m), waar het Lämmimeer in het Peipsimeer uitmondt.

In het zuiden van het meer ligt een bewoond eilandje, Piirissaar (= grenseiland, omdat de oude grens tussen Lijfland en Rusland eroverheen liep). Sinds 1920 is het geheel Estisch. Bij dit kleine eiland vond in 1242 de beroemde Slag op het IJs plaats, waarbij Rusland onder Alexander Nevski de ridders van Duitse Orde versloeg.
Het is echt heel erg groot. Daar is ons IJsselmeer maar een klein meertje bij. Overal langs de weg wordt gerookte vis verkocht. Er zijn hier ook nog echte Russische dorpen. De plaatsen aan de Estische oever worden sinds de 17e eeuw voor een groot deel bewoond door Russische oudgelovigen, die hier vanuit Novgorod naartoe zijn gevlucht. Deze plaatsen onderscheiden zich in hun bouw duidelijk van andere Estische plaatsen. De dorpen langs het meer staan tevens bekend om hun fruitteelt.

En zo reed ik rustig door naar Tartu, in de veronderstelling dat het wel drukker zou worden. Pas twee kilometer voor Tartu werd het wat drukker, maar er was nog steeds goed te rijden. Het hotel was snel gevonden en ik heb een hele leuke kamer. Een hele aparte stijl die ik niet thuis kan brengen. Ik vroeg de receptioniste hoe ik het beste naar het centrum kon komen en die raadde mij een taxi aan. Voor een paar euro ben je daar. Dus dat heb ik gedaan.

Zo was ik op tijd voor een bezoek aan Tartu. Het is geen grote stad, maar het is gezellig en heeft een zuidelijke charme. Het was hier ook erg warm en zonnig. Ik was vanmorgen met 17 graden vertrokken, in het noorden was het 22 graden en nu was het, tegen de avond, 27 graden. Overal waren stoeltjes want het is een muziek en filmweek in Tartu, dus je kunt overal naar toe.

Maar ik wilde eerst de stad bekijken, en vooral de Jaanikirik, oftewel de Janskerk, een kerk gewijd aan Johannes de Doper. Het is een bakstenenkerk en het is het enige godshuis in Estland gebouwd in de Art Nouveaustijl. Sinds de Tweede Wereldoorlog was het een ruïne, maar recentelijk is hij gerestaureerd. Uniek zijn de meer dan 1000 eeuwenoude, rode, verfijnde terracottabeeldjes van heiligen, gewone mensen en fantasiedieren waarmee de kerk aan binnen- en buitenkant is gedecoreerd.

Verder was hier ook weer een Domheuvel, die ik beklommen heb, maar wat een beetje teleurstellend was, omdat er weinig te zien was. Wel mooi was het achttiende-eeuwse roze gepleisterde raadhuis, het belangrijkste gebouw van het Raadhuisplein.

Tartu is trouwens de tweede stad van Estland. Hij ligt in het zuidoosten van het land en heeft ongeveer 100.000 inwoners. De stad heeft sinds 1632 een Academie, later werd dit een universiteit. Zeer veel hoger opgeleide Esten hebben enige jaren van hun leven in deze stad doorgebracht. Tartu geldt dan ook wel als de geestelijke hoofdstad van het land. In de zomer is het er erg rustig omdat de studenten dan naar huis toe zijn.

Ik heb lekker op een terrasje op het Raadhuisplein gegeten en je betaalt hier een derde van wat je in Tallinn betaalt. De stad staat bekend een goedkope stad te zijn. Maar het was weer zoveel. Ik kon het echt niet op. Toen maar weer een taxi gezocht en naar het hotel.

’s Avonds was er in de tuin van het hotel een concert. Het was echt leuk. Er werd gezonden uit The Phantom, Jesus Christ Superstar, Argentina en nog veel meer. Hartstikke leuk. En zo was het vandaag weer een TOPdag. Morgen weer verder naar Cesis.