Maandag 14 augustus. Ryn
Door: Elly
Blijf op de hoogte en volg Elly
15 Augustus 2017 | Polen, Giżycko
Maandag 14 augustus. Naar Ryn.
Vandaag moest ik weer verkassen. Ik had ongeveer 330 kilometer voor de boeg en als je over tweebaanswegen gaat schiet dat niet echt op. Nadat ik Tom geïnstrueerd had vertrokken we. Om zes over negen zou ik op de plaats van bestemming zijn. En dat klopte. Waar waren we dan nu?
Ik wilde heel graag de burcht Trakai zien. Wat Savolinna voor de Finnen is, is Trakai voor de Litouwers. Ik was al gauw de stad weer uit en reed door een prachtig landschap met bossen en meren naar Trakai op ongeveer 30 kilometer afstand van Vilnius. Het was er nog erg rustig dus ik kon de auto dicht bij de ingang kwijt. Naast mij parkeerde een Rus, die niks van de parkeermeter snapte. Dus ik heb hem met handen en voeten uitgelegd hoe het werkte. En hij zij: “Spasiba” (bedankt) en lachte vriendelijk tegen me. Mijn dag was alweer goed.
Waarom moeten er bij dit soort mooie bezienswaardigheden nou altijd allemaal van die stomme tentjes gebouwd worden. Het wordt gelijk helemaal uitgebuit, maar daardoor verdwijnt er ook veel. Er staan tentjes met, natuurlijk, barnsteen, worsten, kaas, hout, prullaria en tentjes met kaartjes, tegeltjes etc. Maar daar blijft het niet bij. Je kunt er ook kano’s, waterfietsen en roeiboten huren of gewoon een bootje charteren. En dan zijn er nog de rondvaartboten. Een hele kermis, waardoor de schoonheid van de burcht een beetje verdwijnt. Maar de Litouwers zijn er dol op en voor hun staat Trakai symbool voor de overwinningen op de kruisridders. Zeker met mooi weer kiezen de inwoners voor een dagje naar Trakai.
Trakai is mooi en romantisch gelegen op een kruispunt van meren. Het stadje Trakai was al voor Vilnius een grootvorstelijke residentie en de topattractie is de blikvanger van het land: de gotische, uit baksteen opgetrokken waterburcht met zijn prachtige rode wachttorens is een sprookjesachtig gezicht tegen het decor van de mooie blauwe meren. De waterburcht wordt omgeven door groene bossen en ligt op een merenplateau van tien meren. Trakai ligt in het in 1990 opgerichte historische beschermde natuurreservaat Trakai.
De burcht stamt uit de 14de eeuw. Grootvorst Gediminas (juist, van de Gediminastoren in Vilnius) schonk de stad Trakai aan zijn zoon Vytautas en die bouwde er de burcht op. Trakai was in de 15de eeuw een van de belangrijkste residenties, maar ook een bloeiende handelsstad met stadsrechten. Ondanks alles werd Vilnius steeds belangrijker zodat Trakai in de 16de eeuw zijn betekenis verloor. Maar Trakai is de geschiedenis ingegaan als “de tweede hoofdstad van Litouwen”.
Het plaatsje kreeg al in 1409 het Maagdenburger stadsrecht en breidde zich daarna snel uit. Verschillende volkeren hebben het stadje bewoond. Vanaf de 14de eeuw vestigen zich Duitse handwerklieden bij de burcht. In 1388 kregen de Karaeërs van grootvorst Vytautas privileges; de bescherming van de stad en de burcht kregen zij toegewezen. Er kwam een school, een pastorie, een raadhuis en een stadsbestuur.
De betekenis van de stad verdween in de 15de eeuw. Een van de oorzaken was de beperking van de rechten die Joden en Karaeërs hadden. De handel stagneerde. Begin 16de eeuw, nadat de Joden en Karaeërs hun rechten teruggekregen hadden, was er een opleving. Maar in 1583 werd het stadscentrum door een brand verwoest. In 1603 woedde de pest en deze veroorzaakte talloze slachtoffers. Weer begon een tijd van teloorgang. Branden en oorlogen verwoestten Trakai.
De reconstructie begon in 1951. In 1961 werd het paleis gereconstrueerd, later de voorburcht. Tenslotte kwam er een afgesloten binnenplaats. Het paleis bestaat uit twee gelijkwaardige delen, die met een donjon verbonden zijn van vijf etages. Op de binnenplaats vinden regelmatig concerten en theateropvoeringen plaats. In het slot is een historische tentoonstelling.
Ik was vroeg, en de rest van de wereld niet. Wat zij wel weer wisten en ik niet, was dat de burcht pas om tien uur openging. Maar ik vond dat niet erg. Nu kon ik in alle rust rondom de burcht lopen en van het hele mooie uitzicht genieten. Foto’s maken zonder Japanners of andere mensen in beeld, heerlijk.
Om tien uur begon de kaartverkoop op de binnenplaats. Daar heb ik nog mooie foto’s gemaakt en toen ben ik vertrokken. Want ik kan toch geen torens beklimmen of over de weergangen lopen. Het dorpje Trakai is trouwens ook wel leuk om te zien: allemaal houten huizen in mooie pasteltinten. In de oude stad ligt de aan gele huizen herkenbare wijk van de Karaeërs (Karaïeten). Dat is een Joodse geloofsgemeenschap die alleen het Oude Testament, maar niet de Talmoed erkent. Ze leven streng ascetisch. De bijzondere geloofsgemeenschap werd in de 8ste eeuw gesticht. De aanhangers trokken van Turkije naar de Krim, waar ze zich in de bergen vestigden. Eind 14de eeuw veroverde Vytautas (de zoon van Gediminas en de bouwer van Trakai) de Krim en voerde 383 Karaïtische families als krijgsgevangen mee. Hij huisvestte ze onder meer in Trakai en rekruteerde uit de Karaeërs de bewakers van de burcht. Er wonen nog altijd zo’n 130 Karaeërs in de stad. De lichtgele huisjes hebben, zoals voorgeschreven, drie vensters aan de straatkant.
Na Trakai reed ik over de A16 (tweebaans) richting Marijampolé, maar onderweg besloot ik eerst weer even te tanken. Je weet maar nooit. En daar besloot ik om niet Tom zijn zin te doen, maar mijn eigen zin. Ik reed niet via Marijampolé, maar via Alytus. En waarom ben ik nu zo eigenwijs? Op de A16 is het gewoon drukker en de weg via Alytus ging dwars door een schitterend natuurgebied, een nationaal park met allemaal meren en heuvels. Het leek wel of ik door Finland reed. Het landschap was van een onbeschrijfelijke schoonheid en dat zou je met iedereen willen delen. En heerlijk rustig want wat verderop mochten vrachtwagens zwaarder dan 7,5 ton niet rijden.
Toen ik nog thuis was had ik bedacht om naar Druskininkai te gaan, maar daar zag ik toch maar vanaf. Het ligt aan de grens met Belarus (Wit-Rusland) en om verder te reizen moet je dezelfde weg weer terug rijden, want via Wit-Rusland is geen optie. En tweemaal 30 kilometer is een uur rijden.
Om één uur passeerde ik de grens tussen Litouwen en Polen. Het werd zo mogelijk nog rustiger op de weg en weer reed ik door een natuurreservaat, je weet wel, waar er ineens een eland voor je auto kan springen. Na een tijdje bereikte ik Augustow. Daar was het een drukte van belang. De plaats ligt op een kruispunt van meren en ik zag grote passagiersboten varen en weer een heleboel watersporters.
Mijn verhaal wordt een beetje eentonig. Meren, bossen, heuvels, ruimte......ik was in het gebied van de Mazurische Meren aangekomen, een belangrijk toeristengebied in Polen. Je kan hier ook van die boten huren met een caravan erop. Je krijgt een uurtje uitleg en dan kun je ermee varen. Het gebied is ook bekend vanwege de grote hoeveelheid muggen.
Om vier uur bereikte ik mijn overnachtingsplaats. Dit keer was het een kasteel: het kasteel van Ryn. Ik kwam in een middeleeuwse entourage terecht. Er liepen allerlei mensen in klederdracht en ik kreeg een schitterende kamer. Weer voelde ik mij een prinses. Ik hoop alleen niet dat er vannacht ineens een ridder in harnas in mijn kamer staat, want dan schrik ik me dood.
Het kasteel zelf stamt uit de 14de eeuw en is grondig gerestaureerd. Het was een burcht van de Ridders van de Duitse orde. Het werd in de 14de eeuw gebouwd op een smalle landtong tussen twee meren. De commandeur van de Orde had de bevoegdheid recht te spreken, was hoofd van de kerkgemeenschap en was commandant van het militaire district. Het stadje bloeide. Er was een groot schip, verschillende vissersschepen, boerderijen, molens en zaagmolens.
In de 16de eeuw werd Ryn het administratieve centrum van de omgeving. Na de liquidatie van de Ridders van de Duitse Orde kwam Ryn onder Pruisen te vallen. In 1723 kreeg het stadsrechten, waardoor het zich snel kon ontwikkelen. Tegen het einde van de 18de eeuw was Ryn een Poolse stad. Daarna werd Ryn “gegermaniseerd”. In het interbellum was Ryn een bekend kuurort. Er waren hotels, nachtclubs, danszalen, bars en zwembaden. Je kon er met de postbus komen, met smalspoorbaan of met de stoomboot.
Bij het plaatsje zelf is weer het bekende watersportvermaak. ’s Avonds heb ik in het hotel gegeten. Buiten eten vond ik geen optie vanwege de grote hoeveelheid wespen die om de een of andere reden altijd mij moeten hebben. Ik vroeg de kaart en ik vond het wel duur. Net toen ik overwoog op te stappen besefte ik dat ik nu in een land ben waar ze nog geen euro hebben, dus de prijzen waren in zlotys. En toen viel het eigenlijk wel mee. Ik heb heerlijk gegeten en ik kan er weer even tegen.
Ik was eigenlijk van plan om vanavond een duik (spreekwoordelijk dan) in het supermooie zwembad te nemen, maar ik heb geen fut. Dus dan maar even schrijven.
Vandaag moest ik weer verkassen. Ik had ongeveer 330 kilometer voor de boeg en als je over tweebaanswegen gaat schiet dat niet echt op. Nadat ik Tom geïnstrueerd had vertrokken we. Om zes over negen zou ik op de plaats van bestemming zijn. En dat klopte. Waar waren we dan nu?
Ik wilde heel graag de burcht Trakai zien. Wat Savolinna voor de Finnen is, is Trakai voor de Litouwers. Ik was al gauw de stad weer uit en reed door een prachtig landschap met bossen en meren naar Trakai op ongeveer 30 kilometer afstand van Vilnius. Het was er nog erg rustig dus ik kon de auto dicht bij de ingang kwijt. Naast mij parkeerde een Rus, die niks van de parkeermeter snapte. Dus ik heb hem met handen en voeten uitgelegd hoe het werkte. En hij zij: “Spasiba” (bedankt) en lachte vriendelijk tegen me. Mijn dag was alweer goed.
Waarom moeten er bij dit soort mooie bezienswaardigheden nou altijd allemaal van die stomme tentjes gebouwd worden. Het wordt gelijk helemaal uitgebuit, maar daardoor verdwijnt er ook veel. Er staan tentjes met, natuurlijk, barnsteen, worsten, kaas, hout, prullaria en tentjes met kaartjes, tegeltjes etc. Maar daar blijft het niet bij. Je kunt er ook kano’s, waterfietsen en roeiboten huren of gewoon een bootje charteren. En dan zijn er nog de rondvaartboten. Een hele kermis, waardoor de schoonheid van de burcht een beetje verdwijnt. Maar de Litouwers zijn er dol op en voor hun staat Trakai symbool voor de overwinningen op de kruisridders. Zeker met mooi weer kiezen de inwoners voor een dagje naar Trakai.
Trakai is mooi en romantisch gelegen op een kruispunt van meren. Het stadje Trakai was al voor Vilnius een grootvorstelijke residentie en de topattractie is de blikvanger van het land: de gotische, uit baksteen opgetrokken waterburcht met zijn prachtige rode wachttorens is een sprookjesachtig gezicht tegen het decor van de mooie blauwe meren. De waterburcht wordt omgeven door groene bossen en ligt op een merenplateau van tien meren. Trakai ligt in het in 1990 opgerichte historische beschermde natuurreservaat Trakai.
De burcht stamt uit de 14de eeuw. Grootvorst Gediminas (juist, van de Gediminastoren in Vilnius) schonk de stad Trakai aan zijn zoon Vytautas en die bouwde er de burcht op. Trakai was in de 15de eeuw een van de belangrijkste residenties, maar ook een bloeiende handelsstad met stadsrechten. Ondanks alles werd Vilnius steeds belangrijker zodat Trakai in de 16de eeuw zijn betekenis verloor. Maar Trakai is de geschiedenis ingegaan als “de tweede hoofdstad van Litouwen”.
Het plaatsje kreeg al in 1409 het Maagdenburger stadsrecht en breidde zich daarna snel uit. Verschillende volkeren hebben het stadje bewoond. Vanaf de 14de eeuw vestigen zich Duitse handwerklieden bij de burcht. In 1388 kregen de Karaeërs van grootvorst Vytautas privileges; de bescherming van de stad en de burcht kregen zij toegewezen. Er kwam een school, een pastorie, een raadhuis en een stadsbestuur.
De betekenis van de stad verdween in de 15de eeuw. Een van de oorzaken was de beperking van de rechten die Joden en Karaeërs hadden. De handel stagneerde. Begin 16de eeuw, nadat de Joden en Karaeërs hun rechten teruggekregen hadden, was er een opleving. Maar in 1583 werd het stadscentrum door een brand verwoest. In 1603 woedde de pest en deze veroorzaakte talloze slachtoffers. Weer begon een tijd van teloorgang. Branden en oorlogen verwoestten Trakai.
De reconstructie begon in 1951. In 1961 werd het paleis gereconstrueerd, later de voorburcht. Tenslotte kwam er een afgesloten binnenplaats. Het paleis bestaat uit twee gelijkwaardige delen, die met een donjon verbonden zijn van vijf etages. Op de binnenplaats vinden regelmatig concerten en theateropvoeringen plaats. In het slot is een historische tentoonstelling.
Ik was vroeg, en de rest van de wereld niet. Wat zij wel weer wisten en ik niet, was dat de burcht pas om tien uur openging. Maar ik vond dat niet erg. Nu kon ik in alle rust rondom de burcht lopen en van het hele mooie uitzicht genieten. Foto’s maken zonder Japanners of andere mensen in beeld, heerlijk.
Om tien uur begon de kaartverkoop op de binnenplaats. Daar heb ik nog mooie foto’s gemaakt en toen ben ik vertrokken. Want ik kan toch geen torens beklimmen of over de weergangen lopen. Het dorpje Trakai is trouwens ook wel leuk om te zien: allemaal houten huizen in mooie pasteltinten. In de oude stad ligt de aan gele huizen herkenbare wijk van de Karaeërs (Karaïeten). Dat is een Joodse geloofsgemeenschap die alleen het Oude Testament, maar niet de Talmoed erkent. Ze leven streng ascetisch. De bijzondere geloofsgemeenschap werd in de 8ste eeuw gesticht. De aanhangers trokken van Turkije naar de Krim, waar ze zich in de bergen vestigden. Eind 14de eeuw veroverde Vytautas (de zoon van Gediminas en de bouwer van Trakai) de Krim en voerde 383 Karaïtische families als krijgsgevangen mee. Hij huisvestte ze onder meer in Trakai en rekruteerde uit de Karaeërs de bewakers van de burcht. Er wonen nog altijd zo’n 130 Karaeërs in de stad. De lichtgele huisjes hebben, zoals voorgeschreven, drie vensters aan de straatkant.
Na Trakai reed ik over de A16 (tweebaans) richting Marijampolé, maar onderweg besloot ik eerst weer even te tanken. Je weet maar nooit. En daar besloot ik om niet Tom zijn zin te doen, maar mijn eigen zin. Ik reed niet via Marijampolé, maar via Alytus. En waarom ben ik nu zo eigenwijs? Op de A16 is het gewoon drukker en de weg via Alytus ging dwars door een schitterend natuurgebied, een nationaal park met allemaal meren en heuvels. Het leek wel of ik door Finland reed. Het landschap was van een onbeschrijfelijke schoonheid en dat zou je met iedereen willen delen. En heerlijk rustig want wat verderop mochten vrachtwagens zwaarder dan 7,5 ton niet rijden.
Toen ik nog thuis was had ik bedacht om naar Druskininkai te gaan, maar daar zag ik toch maar vanaf. Het ligt aan de grens met Belarus (Wit-Rusland) en om verder te reizen moet je dezelfde weg weer terug rijden, want via Wit-Rusland is geen optie. En tweemaal 30 kilometer is een uur rijden.
Om één uur passeerde ik de grens tussen Litouwen en Polen. Het werd zo mogelijk nog rustiger op de weg en weer reed ik door een natuurreservaat, je weet wel, waar er ineens een eland voor je auto kan springen. Na een tijdje bereikte ik Augustow. Daar was het een drukte van belang. De plaats ligt op een kruispunt van meren en ik zag grote passagiersboten varen en weer een heleboel watersporters.
Mijn verhaal wordt een beetje eentonig. Meren, bossen, heuvels, ruimte......ik was in het gebied van de Mazurische Meren aangekomen, een belangrijk toeristengebied in Polen. Je kan hier ook van die boten huren met een caravan erop. Je krijgt een uurtje uitleg en dan kun je ermee varen. Het gebied is ook bekend vanwege de grote hoeveelheid muggen.
Om vier uur bereikte ik mijn overnachtingsplaats. Dit keer was het een kasteel: het kasteel van Ryn. Ik kwam in een middeleeuwse entourage terecht. Er liepen allerlei mensen in klederdracht en ik kreeg een schitterende kamer. Weer voelde ik mij een prinses. Ik hoop alleen niet dat er vannacht ineens een ridder in harnas in mijn kamer staat, want dan schrik ik me dood.
Het kasteel zelf stamt uit de 14de eeuw en is grondig gerestaureerd. Het was een burcht van de Ridders van de Duitse orde. Het werd in de 14de eeuw gebouwd op een smalle landtong tussen twee meren. De commandeur van de Orde had de bevoegdheid recht te spreken, was hoofd van de kerkgemeenschap en was commandant van het militaire district. Het stadje bloeide. Er was een groot schip, verschillende vissersschepen, boerderijen, molens en zaagmolens.
In de 16de eeuw werd Ryn het administratieve centrum van de omgeving. Na de liquidatie van de Ridders van de Duitse Orde kwam Ryn onder Pruisen te vallen. In 1723 kreeg het stadsrechten, waardoor het zich snel kon ontwikkelen. Tegen het einde van de 18de eeuw was Ryn een Poolse stad. Daarna werd Ryn “gegermaniseerd”. In het interbellum was Ryn een bekend kuurort. Er waren hotels, nachtclubs, danszalen, bars en zwembaden. Je kon er met de postbus komen, met smalspoorbaan of met de stoomboot.
Bij het plaatsje zelf is weer het bekende watersportvermaak. ’s Avonds heb ik in het hotel gegeten. Buiten eten vond ik geen optie vanwege de grote hoeveelheid wespen die om de een of andere reden altijd mij moeten hebben. Ik vroeg de kaart en ik vond het wel duur. Net toen ik overwoog op te stappen besefte ik dat ik nu in een land ben waar ze nog geen euro hebben, dus de prijzen waren in zlotys. En toen viel het eigenlijk wel mee. Ik heb heerlijk gegeten en ik kan er weer even tegen.
Ik was eigenlijk van plan om vanavond een duik (spreekwoordelijk dan) in het supermooie zwembad te nemen, maar ik heb geen fut. Dus dan maar even schrijven.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
