Zondag 19 augustus. Tallinn.

Vandaag iets wat ik al lang niet meer gezien heb: flinke regenbuien teisteren de stad. En ik moet weg want ik moet nog voor een collega een foto van een barnsteenstalletje maken. Maar als ik naar buienradar kijk word het vanmiddag droog. Geeft me tijd om mijn auto te reorganiseren, want ik heb het gevoel, en dat is natuurlijk ook zo, dat ik op de terugweg ben. Ik rijd niet meer oostwaarts of noordwaarts, maar vooral westwaarts. Okay, overmorgen vaar ik een klein stukje naar het noorden, maar dat is het dan wel.

Ik kan jullie tot mijn grote vreugde mededelen dat ik met mijn meegenomen garderobe en medicijnen uitkom. Vanmorgen dus mijn bagage anders ingedeeld want ik sta toch droog onder de klep van de auto. De plastic zak met vuilgoed heb ik in mijn oude koffer, mijn garderobekast gedaan, nadat ik die natuurlijk eerst leeg gemaakt had. Warme truitjes, die ik dus niet gebruikt heb, in het koffertje gedaan dat ik gebruik als ik ergens eens nacht blijf. En al het schone goed in de samsonite. Ik heb wat leuke combinatietjes gemaakt zodat ik niet elke dag hoef te zoeken. Ik hoef nu alleen nog maar de samsonite, een tas en een rugzak de hotels mee in te nemen. En die zijn redelijk comfortabel met lift etc.

Hier zit ik in een appartement, maar dat heb ik denk ik gisteren al verteld. Het is een eind lopen maar nu het regent zit ik hier wel comfortabel op de bank in mijn zithoek. Gezellige schemerlampjes, goed bureau en een kitchenette zonder kookplaat. Ik heb wel een magnetron en een koelkast. En dat schept mogelijkheden. Nu zit ik mijn looproute voor vandaag te bedenken, want Tallinn is een echte loopstad. Hoe kom ik zonder te klimmen aan de andere kant van de stad? Dat heb ik uitgevonden. Ik maak er vandaag een KGB dagje van, hoe gek dat ook klinkt. Maar dat beschrijf ik straks nog wel. KGB staat trouwens voor “Комитет государственной безопасности”, vrij vertaald vanuit het Russisch “Comité voor Staatsveiligheid”.

Maar eerst wil ik het nog even over iets anders hebben. Gisteren zag ik overal Sadam Sillamäe staan en daarna Sadam Tallinn. Ik ken alleen maart Sadam Hoessein en die leeft niet meer. Daarom maar even de computer geraadpleegd want dat is toch gek. Maar Sadam is het Estische, of Estse, woord voor haven. Heb ik dat probleem ook even opgelost en kan ik deze week gewoon het bordje Sadam volgen, zonder me te hoeven afvragen waar ik in hemelsnaam terechtkom.

Verder wil ik het nog even hebben over het wegennet hier. De wegen die ik tot nu toe in Estland gereden heb zijn zonder uitzondering goed te noemen. Duidelijke bewegwijzering en goed asfalt. Overal staat wel dat het met hulp van de EU gerealiseerd is. Als je met de auto naar Estland wilt reizen, is dat best goed te doen. Je hoeft natuurlijk niet helemaal te rijden, dat doen alleen gekken zoals ik. Je kunt ook de ferry vanuit Kiel naar Klaipeda in Litouwen nemen. Vandaar is het nog ruim 600 kilometer naar Tallinn en 350 kilometer naar Riga. Kun je dus alle twee de steden bezoeken.

Toen het droog was liep ik eerst, deels door het park en deels door de oude stad, naar de Pikk 59. Maar daar kwam ik niet meteen. Want hoewel buienradar voorspelt had dat het een droge middag zou worden, kwam het ineens met bakken uit de lucht. En ik had geen jas bij me want dat vind ik maar gesjouw. Daar stond ik in een portiek te wachten tot het misschien droog zou worden. Ik had een t-shirt aan met de blauwe irissen van Vincent van Gogh en die snakten naar een beetje water. Maar ik was niet van plan ze dat te geven. Ook al hadden mensen een regenjas aan, je werd door en door nat. Behalve ik want ik stond droog. Na een tijdje was de bui over en kon ik verder. Maar zo stilstaan doet mijn knietjes geen goed.

De Pikk 59 was nu niet ver meer. In het Sovjettijdperk was hier het plaatselijke KGB-hoofdkwartier gevestigd. De kelderramen van het gebouw zijn helemaal dichtgemetseld zodat passanten het gegil van de vaak hardhandig ondervraagde arrestanten niet konden horen. Een gruwelijk idee. Op het bord aan de gevel staat:
“Dit gebouw was het hoofdkwartier van het repressieorgaan ten tijde van de Sovjetbezetting. Hier begon de lijdensweg van duizenden Esten.”
Er is ook een museum in gevestigd waar je de cellen kan bezoeken waar de gevangenen zaten en ruimtes waar ze ondervraagd werden. Dat was voor mij een beetje teveel van het goede dus dat heb ik overgeslagen. Dat de KGB dit gebouw koos als hoofdkwartier had te maken met de ligging naar de Sint Olavskerk. De kerk met een hoogte van 124 meter fungeerde tijdens het Sovjetregime als KGB-observatiepost.

Over de kerktoren gaat het volgende verhaal. De inwoners van Tallinn wilden de hoogste torenspits ter wereld bouwen om koopvaardijschepen aan te trekken. Een vreemde bood aan hen te helpen. Als betaling wilde hij dat ze zijn naam zouden raden. De kerk naderde zijn voltooiing en men stuurde een spion naar zijn huis om achter zijn naam te komen. Hij was het kruis aan het bevestigen toen ze hem riepen: “Olev”. Hij verloor zijn evenwicht en viel dood. In werkelijkheid is de kerk een eerbetoon aan de Noorse koning Olav II.

Dankzij de 159 meter hoge torenspits was de kerk het hoogste gebouw ter wereld, hoewel sommigen dat betwijfelen omdat er een andere eenheid werd gebruikt. In 1625 werd door de bliksem geraakt en brandde af.

Ik had vandaag ook naar het KGB-museum gewild, maar daar moet je van tevoren voor boeken. En dat had ik niet gedaan, hoewel ik het wel gelezen had. Nu heb ik voor morgen om 10.00 een rondleiding geboekt. Het museum bevindt zich op de 23ste etage van het Sokos hotel Viru. Maar daar zal ik morgen wel weer over schrijven anders heb ik morgen niets te doen.

Eerst maar op zoek naar een stalletje waar ze barnsteen verkopen. Nee niet om te kopen, maar om te fotograferen voor een collega. Maar nergens een stalletje met barnsteen. Wel met sokken, vesten, linnen, handschoenen en weet ik veel met wat, maar niet met barnsteen. Misschien kom ik er morgen nog eentje tegen.

Zo door de stad dwalend zie je dan toch weer dingen die ik vorige keer niet gezien heb. Ik kwam bijvoorbeeld langs het marionettentheater. Maar dat was gesloten. Het had wel een mooi uithangbord. Daarna maar weer naar het hotel, mijn knieën ontlasten.