Op weg naar Schwarzwald
Door: Elly
Blijf op de hoogte en volg Elly
19 Juli 2016 | Duitsland, Sasbach
Op weg naar Schwarzwald.
Ik had de route goed van tevoren doorgenomen. Via Eindhoven, Maastricht en België door de Eifel en zo naar Frankrijk, om net ten noorden van Strasburg Duitsland in te rijden. Maar niets veranderlijker dan een mens, in dit geval Elly. Op het laatste moment besloot ik toch maar via de Duitse Autobahn te gaan. Het bleek een goede keuze en de route was bekend. De Düssel dorfde nog, de Ober hauste, de Heildel bergte en Karl ruhte. Maar het was wel de eerste keer dat ik hem sinds 40 jaar alleen reed. En ik had besloten om Tom nog even in zijn doosje te laten, kon hij ook niet zeggen dat ik te hard reed.
Om vijf uur was ik die ochtend opgestaan. Lekker broodje, kopje thee. Om half zeven vertrok ik met twee koffers. Twee koffers? Ja, ik had bedacht dat ik een koffer in de auto zou laten als kledingkast en daar elke keer uit te nemen wat ik nodig dacht te hebben. Ik had eigenlijk wel belachelijk veel mee maar ja, ik wilde niet wassen.
De reis ging voorspoedig. Ik was al snel bij Koblenz waarna het wat drukker werd op de weg. Ik hoorde dat er 12 kilometer file bij Hockenheim stond en 5 kilometer bij Karlsruhe. Dat deed me besluiten om af te slaan en via een alternatieve route door Frankrijk te rijden. Dat gaat heel snel en je omzeilt alle knooppunten. Langzaam komt dan het Zwarte Woud steeds dichterbij en gaat mijn hart sneller kloppen. Hier ligt immers een groot deel van mijn verleden. Om half twee reed ik de straat van mijn vriendin in. Er stond al een ontvangstcomitee klaar. Als ik dat geweten had.....dan had ik in ieder geval een leuk jurkje aangedaan in plaats van mijn gemakkelijk zittende afzakbroek met elastiek. Niet echt elegant. Ik had zelfs geen luchtje op. Maar ik had wel een luchtje bij me, want ik had net een broodje zalm gegeten.
Ik werd gelijk naar het terras gevoerd want ik moest “ausruhen”. Maar mijn vriendin praat nogal veel dus van dat uitrusten kwam niet veel terecht. Ik genoot weer stil van het uitzicht. Als ik de bergen van het Schwarzwald zie is het net of ik een beetje thuiskom. Vanaf het terras kijk je direct op de Hornisgrinde, de hoogste berg van Noord-Schwarzwald. Het was warm. Ik was die ochtend met 17 graden uit Nederland vertrokken, en het was hier nu over de 30 graden. Ik moest ook goed drinken, gelukkig alleen maar Gerolsteiner en Apfelsaft.
Er was al een programma voor mij opgesteld. We gingen veel, heel veel praten over vroeger en bovendien wilde iedereen mij zien. Ik weet niet wat er zo leuk aan mij is en mijn columns kunnen ze niet lezen. Al gauw maakte de jongste zoon zijn opwachting. Die was even gekomen vanuit Zurich. Hij is een jaar ouder dan Rinske maar veel langer. Je zou niet zeggen dat de man die ik als klein kereltje gekend heb nu doctor is in Zurich. Maar hij vond het leuk dat ik er was en hij had wel zin om weer een keer naar me toe te komen met zijn vriendin. Lekker kanoën. Het lijkt wel of ik iedereen laat kanoën, maar dat is echt niet zo. Maar ook hij was toen omgeslagen.
’s Avonds ging hij weer terug naar Zwitserland en ik moest op zijn kamer slapen. Daar zit ik nu te schrijven, omgeven door allerlei bekers en trofeeën die hij in al die jaren gewonnen had. Want sportief zijn ze hier wel. Af en toe komt hij gewoon even op de fiets naar huis: 250 kilometer fietsen vanaf Zwitserland, en dan nog door de bergen.
We hebben ook het programma van de komende dagen doorgenomen. Morgen even langs haar broer die schnaps stookt. Daar moet ik altijd proeven en ik krijg ook altijd flessen mee. Daarna gaan we nog meer familieleden langs. Er zitten ook wijnboeren bij, waar we ook het nodige moeten proeven. U begrijpt het al, ik rijd maar niet zelf.
Met dit allemaal voor de boeg besluit ik om maar te gaan slapen.
Ik had de route goed van tevoren doorgenomen. Via Eindhoven, Maastricht en België door de Eifel en zo naar Frankrijk, om net ten noorden van Strasburg Duitsland in te rijden. Maar niets veranderlijker dan een mens, in dit geval Elly. Op het laatste moment besloot ik toch maar via de Duitse Autobahn te gaan. Het bleek een goede keuze en de route was bekend. De Düssel dorfde nog, de Ober hauste, de Heildel bergte en Karl ruhte. Maar het was wel de eerste keer dat ik hem sinds 40 jaar alleen reed. En ik had besloten om Tom nog even in zijn doosje te laten, kon hij ook niet zeggen dat ik te hard reed.
Om vijf uur was ik die ochtend opgestaan. Lekker broodje, kopje thee. Om half zeven vertrok ik met twee koffers. Twee koffers? Ja, ik had bedacht dat ik een koffer in de auto zou laten als kledingkast en daar elke keer uit te nemen wat ik nodig dacht te hebben. Ik had eigenlijk wel belachelijk veel mee maar ja, ik wilde niet wassen.
De reis ging voorspoedig. Ik was al snel bij Koblenz waarna het wat drukker werd op de weg. Ik hoorde dat er 12 kilometer file bij Hockenheim stond en 5 kilometer bij Karlsruhe. Dat deed me besluiten om af te slaan en via een alternatieve route door Frankrijk te rijden. Dat gaat heel snel en je omzeilt alle knooppunten. Langzaam komt dan het Zwarte Woud steeds dichterbij en gaat mijn hart sneller kloppen. Hier ligt immers een groot deel van mijn verleden. Om half twee reed ik de straat van mijn vriendin in. Er stond al een ontvangstcomitee klaar. Als ik dat geweten had.....dan had ik in ieder geval een leuk jurkje aangedaan in plaats van mijn gemakkelijk zittende afzakbroek met elastiek. Niet echt elegant. Ik had zelfs geen luchtje op. Maar ik had wel een luchtje bij me, want ik had net een broodje zalm gegeten.
Ik werd gelijk naar het terras gevoerd want ik moest “ausruhen”. Maar mijn vriendin praat nogal veel dus van dat uitrusten kwam niet veel terecht. Ik genoot weer stil van het uitzicht. Als ik de bergen van het Schwarzwald zie is het net of ik een beetje thuiskom. Vanaf het terras kijk je direct op de Hornisgrinde, de hoogste berg van Noord-Schwarzwald. Het was warm. Ik was die ochtend met 17 graden uit Nederland vertrokken, en het was hier nu over de 30 graden. Ik moest ook goed drinken, gelukkig alleen maar Gerolsteiner en Apfelsaft.
Er was al een programma voor mij opgesteld. We gingen veel, heel veel praten over vroeger en bovendien wilde iedereen mij zien. Ik weet niet wat er zo leuk aan mij is en mijn columns kunnen ze niet lezen. Al gauw maakte de jongste zoon zijn opwachting. Die was even gekomen vanuit Zurich. Hij is een jaar ouder dan Rinske maar veel langer. Je zou niet zeggen dat de man die ik als klein kereltje gekend heb nu doctor is in Zurich. Maar hij vond het leuk dat ik er was en hij had wel zin om weer een keer naar me toe te komen met zijn vriendin. Lekker kanoën. Het lijkt wel of ik iedereen laat kanoën, maar dat is echt niet zo. Maar ook hij was toen omgeslagen.
’s Avonds ging hij weer terug naar Zwitserland en ik moest op zijn kamer slapen. Daar zit ik nu te schrijven, omgeven door allerlei bekers en trofeeën die hij in al die jaren gewonnen had. Want sportief zijn ze hier wel. Af en toe komt hij gewoon even op de fiets naar huis: 250 kilometer fietsen vanaf Zwitserland, en dan nog door de bergen.
We hebben ook het programma van de komende dagen doorgenomen. Morgen even langs haar broer die schnaps stookt. Daar moet ik altijd proeven en ik krijg ook altijd flessen mee. Daarna gaan we nog meer familieleden langs. Er zitten ook wijnboeren bij, waar we ook het nodige moeten proeven. U begrijpt het al, ik rijd maar niet zelf.
Met dit allemaal voor de boeg besluit ik om maar te gaan slapen.
-
19 Juli 2016 - 21:47
Arnoud Lansdaal:
Wat leuk Elly, dat je ons op de hoogte houdt van jouw wel (en hopelijk geen wee). Ik ga het alleen niet delen met de pensionado's, ze moeten wachten tot 2 september voor er weer Berichten van Oscar Romero komen...
Ik wens je veel genoegen op je vakantie, je slaat je er vast heel goed doorheen!
Groeten, Arnoud -
19 Juli 2016 - 22:29
Alma En Gilles:
Hoi Mam,
Goed om te lezen dat je veilig bent aangekomen. Beter niet al onze geheime routes door Frankrijk online zetten, haha. Groetjes aan iedereen en niet teveel kuche eten hè. Ciao -
19 Juli 2016 - 22:30
Alma En Gilles:
Hoi Mam,
Goed om te lezen dat je veilig bent aangekomen. Beter niet al onze geheime routes door Frankrijk online zetten, haha. Groetjes aan iedereen en niet teveel kuche eten hè. Ciao -
20 Juli 2016 - 01:18
Rinske:
Klein drankorgel dat je bent. Je bent nog niet weg of je zit al aan de drank :)
Ik ben blij dat alles goed met je gaat en dat je geniet van het mooie Duitsland
(Goed, het is natuurlijk geen Engeland maar ja...als jij er gelukkig van wordt......).
Je update was trouwens in mijn spamfolder terecht gekomen....o_0 Ik heb hem er
maar uitgepikt. Ik ga nu snel mijn tas inpakken en naar bed. Het is bijna half 2 en
morgen gaat de wekker toch echt al om 7:30 :P
Carpe diem mam!
Kusjes!!
-
20 Juli 2016 - 10:41
Trudy Haitsma:
Hoi Elly,
Fijn dat alles goed gaat. Ik wens je nogmaals een heel fijne vakantie toe en vind het leuk om op deze manier op te hoogte te blijven. -
23 Juli 2016 - 18:51
Vera Zwagerman:
Stoer van je om dit te ondernemen! Door drukte begin ik nu pas met je verslagen te lezen; heel mooi dat we je zo kunnen volgen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
