van sasbachwalden naar holtendorf

Klokslag zeven uur vertrok ik vanmorgen bij mijn vriendin uit Sasbach. Een stukje zwaarder dan toen ik gekomen ben, want ik sjouw nu minimaal tien muggenbulten met me mee. Ik weet niet hoe het komt. We zitten allemaal op het terras en niemand wordt gestoken, behalve ik. Mijn hele voeten zijn dik en over mijn hele lijf zijn grote, rode bulten te herkennen. Ik blaf nog niet dus het zal wel geen rode hond zijn.

Via Karlsruhe ging ik op weg naar Frankfurt, wat ik herkende omdat de vliegtuigen vlak over mijn hoofd scheerden. Ik reed weer zonder Tom en ik had de weg uit mijn hoofd geleerd. Steeds A5 totdat ik A4 kon nemen, en dan afslag 92. Dat is niet moeilijk, toch. Het ging ook goed. Ik heb er echter lang over gedaan omdat het buitengewoon slecht weer was. Ik had te maken met slagregens, wegwerkzaamheden en ongevallen. Een paar auto's voor mij kwam een auto achterstevoren op de weg terecht (dwz 180 graden gedraaid dus met de koplampen naar mij) ten gevolge van aquaplaning. Gelukkig konden we hem omzeilen. Verderop lag een Porsche helemaal in de kreukels.

Onderweg heb ik af en toe even gerust, maar de auto kon ik vanwege het weer niet uit. Wel ben ik bij de voormalige oostgrens even uitgestapt, omdat dat toch wel interessant is. Maar zelfs daar kon ik geen foto's maken en was het ongezellig.

De temperatuur was ondertussen gedaald naar zo'n 17 graden, terwijl het bij mijn vriendin nog ruim 30 was. Maar ik moet zeggen, dit is wel even fijner.

Ik passeerde Eisenach, Gotha, Erfurt en Weimar. Daarna doken de grauwe flats op van Jena. Ik mocht ze echter niet lang zien want daarna gingen we een lange tunnel door die onder Jena heen gaat.

Het landschap was mooi. In Thüringen heel veel bossen en ook vaak pittige hellingen, waarbij ik erachter kwam dat ik nu een 1,6 motor heb en geen 2,4. Na Chemnitz en Dresden begon de Oberlausitz, een heel mooi gebied waar allemaal burchten staan.

Eisenach nam de intensiteit van het verkeer snel af en kon je bijna met de ogen dicht rijden op de driebaansweg. Ik wist niet precies meer hoe ik bij het hotel kon komen want de navigatie pakte het adres niet. Gelukkig heb ik nog zo een ouderwetse kaart bij me en daarop vond ik het gehucht al snel en, wonder boven wonder, ook het hotel. Hotel Marschall Du Roc. Ik ben natuurlijk weer zo een gek die dan op gaat zoeken wie dit wel mag mag zijn en ik ga er vanuit dat jullie dat ook wel willen weten. Het gaat hier om Géraud Christophe Michel Duroc, de adjudant van Napoleon en zijn plaatsvervanger. Hij was zijn vertrouweling. Tijdens de Slag van Bautzen liep hij ernstige verwondingen op. Nadat hij door een kanonskogel was geraakt liep hij zware verwondingen op aan het onderlijf, waaraan hij op 23 mei 1813 overleed. Zijn stoffelijke resten zijn bijgezet in de Dôme des Invalides in Parijs. Dat gebeurde echter pas in 1847. Napoleon was diep getroffen door de dood van zijn vertrouweling. Dit over de naam van het hotel.

Ik heb hier een mooie eenpersoonskamer, zelfs met een zitje en met internet. Ik kreeg mijn telefoon niet aan maar het bleek dat ik dan twee kaartjes moest hebben.

Ik heb de kamer geïnspecteerd en ik ben hier echt alleen, dat wil zeggen, zonder muggen.

Morgen wordt het nog spannender. Dan ga ik Polen in.