Op weg naar Riga

Woensdag 2 augustus.

Vannacht heeft het vreselijk geonweerd en de regen kwam met bakken neer. Mijn kamer werd hel verlicht door de bliksemschichten. Geen wonder dat ik om half zeven naast mijn bed stond en maar eens rustig in ging pakken. Na het ontbijt moest alles naar de auto en gelukkig regende het wat minder hard.

Om half negen reed ik weg uit Klaipeda. Ik had bedacht hoe ik het beste de stad uit kon rijden maar toch ging er iets mis. Ik zag de wegaanduiding niet door een grote vrachtauto die rechts van me reed (echt geen smoes) en kwam op een andere weg terecht, die echter wel naar hetzelfde plaatsje ging. Dat wist ik dan wel weer toevallig. Al gauw kwam ik toch op de goede weg terecht en kon ik mijn reis vervolgen. Eigenlijk net als thuis: De A1, de A13, de A11, de A12, de A 8, de A7 en de A2. Niks aan, zou je denken. Maar dat is in Litouwen en Letland toch wel even wat anders.

De wegen hier zijn over het algemeen geen vierbaanswegen, maar tweebaanswegen. Daarbij schuif je, indien mogelijk, naar rechts als er iemand in wil halen. Vaak gaat dat, met behulp van de medeweggebruikers, maar net goed.
Je moet je het een beetje voorstellen als de N 302, de Drechterlandseweg. Maar dan om de haverklap een zebra, waar je dan maar 50 mag rijden. Bovendien zijn ze hier dol, maar dan ook dol, op drempels. Een Drechterlandseweg met drempels, zie je het al voor je. Verder kom je natuurlijk fietsers tegen, maar ook boerenkarren. Dus geen trekker, nee, een echte boerenkar. Je moet hier overal rekening mee houden en alert blijven rijden. Ook moet je letten op flitspalen en snelheidscontroles. Gelukkig wist de vrachtwagenchauffeur die voor me reed precies waar ze stonden.

Wat me ook opvalt in deze landen is dat er haast geen caravans rijden. In Litouwen heb ik er tot nu toe een geteld en in Letland twee. Het valt echt op. Je ziet wel af en toe, niet veel, een bordje dat er een camping is.

Ik reed vanaf Klaipeda richting Palanga, waarna ik afsloeg naar Šiauliai. Ik heb onderweg geprobeerd het woord uit te spreken, maar op een of andere manier lukt het niet. Mijn tong raakt in de knoop. Bovendien zong ik net meer met Ed Sheeran: “I’m in love with your body”. Vorig jaar was het Justin Bieber, maar die heeft het bij mij verbruikt. Ondertussen was “Je m’appelle Lolita” gestart, wat ik ook mee heb gezongen. Het landschap was een beetje heuvelachtig, net als in Zuid-Limburg. Het was wel een liefelijk landschap. Na Šiauliai was het nog 12 kilometer rijden naar mijn eerste stop: de berg der Kruizen of Kruisen (mogen alle twee gebruikt worden).

Dat is dé bedevaartsplaats van Litouwen. Het is niet echt een berg, meer een heuvel, bedekt met meer dan 200.000 kruisen. Toen Litouwen nog deel uitmaakte van de Sovjet-Unie plaatsten de Litouwers hier ook kruisen, en hoewel ze regelmatig werden verwijderd door het gezag, werden er steeds weer nieuwe neergezet. Overal waar je kijkt zie je kruisen. Ook Paus Johannes Paulus is hier geweest en heeft hier een mis opgedragen. Deze plaats betekent veel voor de mensen in Litouwen. Het is een herinnering aan het vele leed dat geleden is, het staat voor het onwrikbare geloof van de Litouwers en het staat voor hoop. Ik vind het een plaats in Litouwen die je niet mag missen. Elke zondag komen gelovigen van heinde en verre naar deze plek.

Hierna stapte ik weer in mijn autootje en vervolgde ik mijn weg. Onderweg zag ik veel kieviten. Of misschien ook niet? Ze waren hier een beetje uit de kluiten gewassen en ze hadden een oranje snavel. Misschien waren het toch ooievaars? Er zijn er hier zoveel dat je wel ooievaarseieren kunt gaan zoeken. Alleen liggen die niet op het gras, maar in de hoogte, dus een goed idee is het niet.

Het is overigens vooral veeteelt wat hier bedreven wordt. Je ziet hier niet veel industrie en je ziet ook weinig gewassen groeien. De bebouwing verschilt. Soms rijdt je door grauwe buurten, dan zie je weer hele mooie huizen maar langs de weg zie je ook oude, houten, scheef gezakte huisjes.

Na een uurtje rijden passeerde ik de grens met Letland en moest ik van de A 8 af richting Bauska. De weg werd beduidend slechter. Aan de rechterkant lag het slot Rundale, volgens de Letten een tweede Versailles. Nou, het heeft er veel van weg, maar het is het toch niet helemaal. Maar wel de moeite waard om te bekijken. Zeker de tuinen zijn een bezoek waard. Wat trouwens wel apart was: ik hoefde niet te betalen omdat ik “invalide” was. Ze vroegen wel of ik een bewijsje bij me had dat ik inderdaad “invalide” was, maar dat moest ik natuurlijk in de auto leggen. Ik vind het trouwens een rot woord: invalide. Ik vind dat we daar ook iets anders voor moeten bedenken, net als al die andere woorden die niet meer gebruikt mogen worden. Ik zit nog na te denken over een alternatief. Ik wilde natuurlijk wel betalen want dan help je mee aan het behoud van het erfgoed, en dat maakt me voor mijn gevoel dan gelijk wat minder “slecht te been”.

Na Rundale werd het tijd om de grote stap te wagen, namelijk mij in het drukke verkeer storten in Riga. Het ging aardig goed, maar het was ontzettend druk. Daardoor miste ik in de stad een afslag en moest ik het zelf maar verder uitzoeken. Ik heb het opgegeven en dat doe ik niet gauw. Ik heb Tom uitgekleed en hem gevraagd, gesmeekt of hij mij de weg zou willen wijzen. Hij deed het alleen als ik hem niet zo vaak meer aan Rinske mee zou geven en hem meer om raad zou gaan vragen. Dat heb ik maar beloofd, want wat moet je? Ik stond met mijn rug tegen de deur. Hij probeerde heel slim te zijn en bracht me inderdaad naar de goede weg, alleen aan de verkeerde kant. En ik kon niet draaien en ik mocht niet linksaf. Kilometers verder, ik was voor mijn gevoel al bijna in Tallinn, kon ik pas keren. En nu vond ik natuurlijk zonder problemen het hotel.

Hotel Riga Days ligt aan de drukke Brivibas Iela, de straat van de Vrijheid. Binnen hoor je niets van het verkeer en er is een goede parkeerplaats bij, waar mijn autootje de komende twee dagen tot rust mag komen. Ik niet want ik ga op stap in Riga.