Naar Tallinn

Zaterdag 5 augustus. Naar Tallinn.

Vanmorgen ben ik toch maar weer op tijd opgestaan. Om half acht, net voordat de mensen uit de bus van Krasreizen kwamen ontbijten, was ik al bijna klaar. Daarna heb ik mijn auto weer netjes en overzichtelijk ingepakt.

Ik reis deze keer niet alleen. Want ik heb beloofd dat Tom mee mag reizen en ik heb nu eindelijk bedacht hoe ik hem het beste in zijn stoeltje vast kan zetten. Midden op het voorruit kan niet want daar kan ik niet bij. Dus nu zit hij in de linkerhoek van het voorruit en ik denk dat hij heel tevreden is want ik hoor hem niet klagen. Hij praat honderduit en is zo blij dat hij mij de weg mag wijzen. Gelukkig wist ik hoe ik moest beginnen, want dat wist hij weer niet. Je mag niet links afslaan bij het hotel, je moet eerst rechtsaf en dan onder de weg door en er aan de andere kant weer op. Maar goed, foutje moet kunnen. Ik stel me dan wel voor wat voor man Tom is. Je kunt hem niet zien maar wel horen. Een fijne stem, net zoals Jan van Veen van Candlelight vroeger. Hoe oud zou Tom zijn?

Ik vind het wel moeilijk om dingen uit handen te geven. Mijn zoon heeft dat ook en dat heeft hij van mij. Heel herkenbaar. Maar Tom had het op deze reis niet moeilijk. Alsmaar rechtdoor noordwaarts.

Je bent Riga nog niet uit, of je komt in een prachtig landschap met veel meren en heuvels. En vooral veel, heel veel bos, vooral naaldbomen. Dit doet me weer denken aan het boek “Eeuwig zingen de bossen” van Trygve Gulbranssen. Af en toe waren er parkeerplaatsen waarbij je direct over de Golf van Riga uitkeek. Echt schitterend! Hier en daar ben ik even gestopt, maar het waaide ontzettend en af en toe regende het. De lucht was grijs en dreigend.

Na een tijdje reed ik Estland binnen. Er stond een rij auto’s voor de grens. Ik schrok en begon gelijk mijn paspoort te pakken, maar de rij had niets met de grens te maken. Er waren daar wegwerkzaamheden en er was maar een rijstrook beschikbaar. In Estland waren ook veel bossen, maar vooral loofbomen. Dat vond ik wel grappig. Het zag er hier toch weer “anders” uit dan in Letland. Dat lag natuurlijk ook aan de plaatsnamen, die niet op de van Letland leken, maar die toch voor mij niet uit te spreken waren. Allemaal klinkers, net als Fins.

Tom en ik reden zo door en alles was weer tweebaans, met de nodige gevolgen. Opzij schuiven bij inhalen maar ik moet zeggen dat het nogal gemoedelijk ging. Ik was wel blij dat er weinig vrachtverkeer op de weg was, want het was toch al pittig druk. En af en toe plensde het behoorlijk door. Zo erg, dat ik mijn ruitenwisser op de hoogste stand had staan.

Ik had voor mezelf al bedacht hoe ik in Tallinn bij het hotel moest komen, maar Tom had een heel ander idee. Dus ik dacht: “Laat ik hem maar zijn zin geven.” Hij leidde me over allerlei wegen en weggetjes om de stad en deed erg zijn best. Als hij me nu uit nijd in de steek had gelaten had ik niet meer geweten waar ik was. Plotseling herkende ik wat en ik wist dat het hotel niet veer meer kon zijn. Ondertussen reed ik op sommige plaatsen bijna tot mijn assen door het water. Gelukkig heb ik een hoge auto en geen Fiat 500.

En daar was mijn hotel. Ik kon mooi voor de deur parkeren en ik checkte in. Mijn kamer vind ik nogal minimalistisch. Ze hebben duidelijk niet op mijn formaat koffer geregeld want er is een plankje van 40 cm waar je alles op kan zetten. Verder is er weinig comfort. Er is een bed, een tv en een piepklein bureautje. Maar het ergste is dat ik uitkijk op het station, direct beneden mijn raam. En de hele dag staan daar dieseltreinen te draaien. Het hele gebouw trilt ervan. Ik zo langzamerhand ook en ik voel me net een grote vibrator. Ik ben net naar beneden geweest om een andere kamer te vragen maar de receptionist verzekerde mij dat de treinen na 10 uur niet meer mogen rijden. Dan schijnt het hier doodstil te zijn.

Het is trouwens wel leuk als je met de lift omhoog gaat. Een kant van de lift is namelijk van glas en je kijkt dan uit op de oude stad. En hoe hoger je komt, hoe meer je ziet.

Ik heb vanmiddag maar eens lekker geslapen. Mijn voeten hadden geen zijn meer om weer over klinkers te moeten lopen. Ze hebben, samen met mijn knieën, hevig bij mij geprotesteerd en hebben zelfs gedreigd een andere werkgever te zoeken. Toen zijn we samen gaan polderen en heb ik ze deze middag rust gegeven, met het gevolg dat ik pas om half acht wakker werd. Gelukkig had ik vanmiddag al in de supermarkt naast het hotel brood en beleg gekocht, want de elektriciteit in het restaurant is uitgevallen dus daar kon ik niet eten. Nu heb ik maar een lekker broodje op mijn kamer gegeten.

Het internet is bagger dus ik kan een heleboel dingen niet opzoeken. Ik kan zelfs niet naar “de slimste mens” kijken.

Het hotel hier is wel erg beveiligd. Je hebt zelfs een pasje voor de liften nodig. Dat geeft me toch een beetje “raar” gevoel. En ook als je laat thuiskomt moet je eerst je pasje tonen om binnen te kunnen komen.

Nu moet ik zo gaan slapen want morgen ga ik naar Helsinki. Ik heb de boot van 8 uur dus ik moet hier om kwart voor zeven weg. Ik heb navraag gedaan welk taxibedrijf ik het beste kan nemen want er schijnen hier nog wel eens van die gladde jongens rond te rijden. Ik zou eerst met mijn eigen auto naar de haven rijden maar daar moet ik ook een parkeerticket kopen en bovendien zijn hier allerlei straten opgebroken. Volgens de receptioniste was het een chaos. Dan maar een taxi. Het verschil tussen een taxi en mijn eigen auto gebruiken is niet eens zo groot, dus vooruit maar.

Nu hoop ik dat ik zo kan slapen, omdat ik vanmiddag al geslapen heb. Maar mijn dochter zegt dat ik altijd kan slapen dus dat zal dan wel.