Donderdag 10 augustus. Cesis

Donderdag 10 augustus. Cēsis

Vanochtend eerst weer ontbeten in het hotel. Het hotel doet een beetje middeleeuws/ boers aan. En niemand die ook maar “goedemorgen” of zo zegt. Het is hier allemaal maar een norse bedoening. Dat viel me in Polen ook al op. Mensen komen gewoon niet vriendelijk en behulpzaam over.

Ik ben rustig weggereden uit Tartu. De namen zijn nog steeds onleesbaar, dus ik gebruik allemaal ezelsbruggetjes. Zo heet het plaatsje Vastseliina bij mij vaseline, Obinitsa is bij mij obesitas en dan had ik nog iets dat op kruidenier lijkt. Het adres van het hotel in Tallinn noemde ik Tompoesthee, in het Ests was het Toompuiestee.

Bij Tartu was het wat drukker, maar daarna sloegen de meesten weer af en reed ik weer alleen. En dan worden mensen gemakkelijk als het rustig is. Zo kwam er opeens een spookrijder op mij af. Geen auto, maar een fietser die, toen hij mij zag, toch maar snel aan de kant ging rijden. Weliswaar aan de verkeerde kant, maar niet meer midden op de weg.

Ik had natuurlijk geen standaardroute uitgezocht, want ik ben hier om wat van het land te zien. Weer glooiend, ooievaars en stil. Ik moest na een tijdje de A77 op en ik dacht dat het daar wel drukker zou zijn. De weg is een doorvoerweg vanuit Rusland. Maar nee hoor, ook hier stil. Het wegdek was wel beduidend slechter. Er zaten geen gaten in het wegdek, maar het was één hobbelige lappendeken, 129 kilometer lang.

Na een tijdje werd het drukker en in de buurt van Cēsis werd er druk aan de weg gewerkt. Zo bereikte ik om één uur het hotel. Geen lift, maar dat wist ik. Ze hadden wel een kamer voor me in petto op de tweede etage. Ik heb maar snel gevraagd of ik op de eerste etage mocht slapen. En dat kon. Ze lieten me de kamer zien. Ik heb nog nooit zulke lage bedden gezien. Ik vroeg mij af hoe ik daar in hemelsnaam uit moest zien te komen. Ze waren zo’n 25 à 30 centimeter hoog. Ik zei het ook tegen de receptioniste. “Dan leggen we er een matras op,” zei ze kordaat. Maar ook dat was nog te weinig, zodat ik nu op drie matrassen lig. Ik heb de matrassen gezien en ik denk er vanavond maar niet over na. Er ligt in ieder geval een schoon laken op. Dat snap ik nu niet: een heel nieuw hotel en dan verwacht je toch ook goede matrassen!
Maar ik kan er nu zelfstandig uitkomen, al voel ik me wel “de prinses op de erwt”.

Cēsis is een plaatsje midden in het wintersportgebied van de Letten. Het is niet hoog, maar net iets meer dan heuvelachtig. Ik ben vanmiddag naar Sigulda gereden, het centrum van dit gebied. Daar stond een heel mooi kasteel, kasteel Turaida. Het ligt hoog boven de Gauja rivier en ik moest zowaar een helling van 11% nemen. Over het ravijn van de rivier ging een kabelbaan (gondel), waaruit je een mooi uitzicht op de rivier had. Dat is dus niets voor mij. Ik houd niet van die dingen. En bovendien heb ik wel eens diepere ravijnen gezien.

Ik wilde naar het kasteel en parkeerde de auto. Na een kaartje gekocht te hebben van 4 euro (omdat ik al bejaard ben!) liep ik het terrein op. Het is echt heel uitgestrekt. Een kerkje, bijgebouwen met handwerklieden en natuurlijk de burcht, rood en hoog op de rotsen. Het kerkje is van hout en één van de oudste kerkjes van Letland. Vlakbij het kerkje is een monument ter nagedachtenis vaan de “Roos van Turaida”. Zij was een negentienjarig meisje dat in 1620 door een Poolse officier werd vermoord in de grotten rond de vesting. Volgens de overlevering was zij verliefd op de tuinman van een nabijgelegen vesting, maar werd zij door de officier in de val gelokt. Het liefdesverhaal zou gebaseerd zijn op een ware gebeurtenis.

Ik liep door naar de burcht. In 1207 werd hier door de Orde van de Zwaardbroeders een kasteel gebouwd. In de 17de eeuw werd het gedeeltelijk vernietigd toen de kruitkamer getroffen werd door de bliksem. Ik dorst niet verder te lopen om het te bezoeken. Allemaal ongelijk terrein en steile trappen: niets voor mij. Dus daarna ben ik langzaam teruggelopen naar de auto. Op de terugweg zag ik nog een mooi kasteel liggen: het witte kasteel van Sigulda. Maar daar kon ik met geen mogelijkheid komen.
In Sigulda zelf heb ik nog wat foto’s genomen, en toen ben ik weer naar Cēsis gereden. Daar staat ook een kasteel waar ik een foto van gemaakt heb. Maar het was al bijna zes uur dus tijd om naar het hotel te gaan. Daar heb ik forel gegeten, lekker gezond.

Morgen naar Vilnius, de hoofdstad van Litouwen. Ik zit nog even over de route na te denken. Het totaal aan verharde wegen in Letland is maar 20%. De A-wegen allemaal, de provinciale wegen voor 80% en de andere wegen voor 20%. En ik heb er geen zin in om over onverharde wegen te rijden want Vilnius is hier ongeveer vijf uur rijden vandaan. En ik wil ook niet doodmoe aankomen. Dus ik zie wel. Trouwens, vrachtverkeer moet hier tol betalen. Ik zag ineens het bordje “tol” staan dus ik begon mijn portemonnee al te zoeken, maar het geldt niet voor personenauto’s.