Vrijdag 18 augustus. Sopot

Vrijdag 18 augustus. Sopot.

Vandaag had ik me voorgenomen om er een echte “beddag” van te maken. Uitrusten, beetje lezen, veel slapen, reis voorbereiden.....het zou toch de hele dag regenen. Zo zat ik te denken hoeveel woorden ik nu ken voor het woordje “straat”. Dat is in de loop van mijn reis veranderd in “Straße”, gatvé (Litouws), iela (Ests) en ulice (Pools). Ook dacht ik na over de vele warme truien die ik meegenomen heb, maar waarvan ik nog niets heb gedragen. Die kunnen in ieder geval gelijk de kast in als ik thuiskom, want die zijn nog helemaal schoon. Er was zelfs al een lezer die zich verheugde op een kort stukje! Maar het liep weer allemaal anders.

Toen ik dus over dit soort “banale” dingen na zat te denken brak, na een nacht van regen, om tien uur de zon door. Toch zonde om dan binnen te blijven, maar ver wilde ik ook niet weg. Ik besloot naar Sopot te gaan, 12 kilometer ten noorden van Gdansk, het Scheveningen van Polen. Ik liep naar de receptie waar zich op dat moment een niet zo slimme jongeman bevond.

Ik vroeg hem hoe ik het beste naar Sopot kon gaan: met de auto of met het openbaar vervoer. Hij raadde mij de bus en de tram aan. Maar ik had natuurlijk ook al op de kaart gekeken en gezien dat het eindpunt van de tram op drie kilometer afstand lag van Sopot. Hij knikte. Ja, dat was zo. Vervolgens wilde hij me op de trein hebben, maar dat is voor mij ook nogal wat. Ik moet ten eerste de auto ergens zien kwijt te raken en ten tweede moet ik weer die grote stap nemen de trein in. Ik nam een verstandig besluit en pakte de auto. “Vijftien minuten en dan zijn we er,” zei Tom, die blij was dat we naar het strand gingen. Valt het jullie ook op? Hij begon al in “wij” te denken.

Ik had me van tevoren georiënteerd op parkeerplaatsen en zag dat er in de “parkeergarage centrum” gehandicapten plaatsen waren. Het stond er duidelijk:
“We arranged special parking places for disabled people (12) just next to panoramic elevators and the main entrance.” Nogal duidelijk voor mij. Daarom gingen Tom en ik naar deze garage. Ik heb het over het algemeen niet zo op parkeergarages, want soms gaan ze heel erg de diepte in en dan zie ik niets meer, ondanks het kussentje dat ik dit jaar onder mijn achterwerk heb gelegd. Maar ik zag het al gauw, dit was een ruime parkeergarage. Ik reed naar binnen en vroeg de bewaker waar de plaatsen waren voor gehandicapten. Volgens hem waren die er helemaal niet en moest ik langs de straat maar wat gaan zoeken. Dat wilde ik niet dus ik zei dat ik hem wel in de garage zou parkeren. Ik reed naar -1. En daar kwam ineens de bewaker al zwaaiend op mij af. Ik dacht er net over om terug te zwaaien toen hij me, je gelooft het niet, naar de gehandicapten plaatsen loodste. Inderdaad 12, volgens de beschrijving op internet. Wist hij het niet? Ik weet het niet, maar ik stond op een mooie plaats net naast de lift.

Ik pakte mijn stokken op en ging op zoek naar de Molo w Sopocie, oftewel de pier van Sopot. De pier ligt in het verlengde van de hoofdstraat, Ulica Bohaterow Monte Cassino (mag je wel vergeten hoor), in de volksmond beter bekend als de Monciak. De pier heeft een lengte van 512 meter en de bank die er in een U-vorm helemaal omheen loopt is de langste van Europa. Je loopt eigenlijk al die tijd boven de zee en dat is best leuk. De eerste pier, gebouwd in opdracht van Haffner, was slechts 41 meter lang. In 1842 werd er 22 meter aangebouwd en in 1882 nog eens 94 meter. Ter gelegenheid van het 25-jarig bestaan van Sopot als stad kreeg de pier in 1925 zijn huidige afmetingen.

Het vissersdorp Sopot werd voor het eerst genoemd in 1283. Het dorp bestond sinds die tijd uit een meerderheid van Kasjoeben en een Duitse minderheid. In de 13de eeuw werd het aan de monniken van de cistenciënzer abdij van Oliwa, dat vlakbij ligt, afgestaan. Sopot heeft zijn bloei te danken aan Jean Georges Haffner, niet te verwarren met Hugh Hefner. Haffnet was een arts uit het leger van Napoleon. In 1908 bracht Haffnet hier een nacht door en hij was erg onder de indruk van Sopot. Bovendien werd hij verliefd op een Poolse waarmee hij ook trouwde.

De ligging van Sopot is uitermate gunstig. Het ligt tussen beboste heuvels en de zee het heeft een breed strand. In de 16de eeuw leidde dat er al toe dat rijke patriciërs uit Gdansk hier zomerhuizen lieten verrijzen. Toen Haffner kwam liet hij er in 1823 een badhuis en een jaar later een kuurcentrum bouwen. Het gebouw waar de balneotherapie plaatsvond had zijn eigen boilerruimte en schoorsteen. Dat was natuurlijk niet zo een mooi gezicht en daarom besloot de architect om rondom de schoorsteen een vuurtoren met bovenin een uitzichtspunt te maken. In de toren vind je sculpturen en glad-in-loodramen. Boven de hoofdingang is een sculptuur van de sirenen met Tryton, de god van de zee en de zoon van Poseidon. Bij de ingang zie je het wapen van Sopot. Ter ere van het feit dat Haffner Sopot groot gemaakt heeft, is er een gedenkplaat met zijn naam bevestigd in de muur.

Sopot beleefde zijn hoogtijdagen in het interbellum, als geliefde bestemming van de groten der aarde. In 1910 kwam er een paardenrenbaan bij en In 1920 een casino. Rond 1910 was er ook het nog altijd populaire openluchttheater bijgekomen. In 1945 werd het weer een gewoon Pools kustplaatsje. Nu is het een populair vakantieoord.

In het noorden zie je het Grand Hotel, waar Hitler in september 1939 verbleef terwijl zijn troepen naar Warschau oprukten. Het hotel is gebouwd aan het strand tussen 1924 en 1927. In dit mooie, neo-barokke gebouw zat vroeger het casino.

Inmiddels is het openluchttheater verbouwd en het biedt nu plaats aan 5000 mensen. De Poolse naam “Bosopera” geeft de ligging van het gebouw aan: midden tussen de bossen. Als het mooi weer is gaat het dak open en kan men onder een sterrenhemel genieten van de muziek die hier ten gehore wordt gebracht.

Over muziek gesproken. Ik heb gisteren vergeten te vertellen dat, toen ik hier met de tram langs de opera reed, een aria uit de opera Carmen van Georges Bizet in de tram ten gehore werd gebracht. Zowel heen als terug klonk het “Toreador”.

Op de terugweg naar de auto genoot ik nog even van de mooie tuinen. Men probeert deze weer te reconstrueren naar voorbeelden van vroeger. Voor het parkeren moest ik natuurlijk betalen, en ik mag zeggen, het was niet gepiest en toch nat (Amsterdams). Ik moest 27 zloty betalen voor 3 uur, dat is omgerekend ongeveer 7 euro, en dat is voor hier heel duur. Bovendien kon je alleen maar met muntjes of creditcard betalen, maar de laatste deed het niet. Toen maar weer naar het mannetje van de gehandicapten plaats. Die maakte het voor mij in orde en deed zelfs de slagboom voor me open, alsof ik de koningin was.

Tom en ik reden naar huis en ik denk dat Tom gek is op ommetjes, want wat hij nu weer voor route uitgezocht had! Nou ja, ik ben uiteindelijk wel in het hotel aangekomen. Het was inmiddels drie uur en ik stapte lekker onder de douche. Ik kwam er net uit en had gelukkig een t-shirt aan en ondergoed, toen er op de deur geklopt werd. Housekeeping wilde mijn bed verschonen en nieuwe handdoeken neerleggen. Daar zat ik.....maar de dames deden het vliegensvlug en ik kreeg ook nog een snoepje. Dus nu is alles hier weer fris en fruitig.