Maandag 21 augustus. Friedrichstadt

Maandag 21 augustus. Friedrichstadt.

Gisterenavond ben ik toch nog maar even naar het restaurant gegaan. Dat leek me beter dan ’s nachts wakker te worden met een knorrende maag. En dit is echt een luxe hotel dus dan denk je dat het eten wel wat zou kosten. Ik had een heerlijke maaltijdsalade met een glaasje sekt voor 7,50. En ik werd tijdens het eten begeleid door een dansorkestje. Er werd veel gedanst en vooral door de Duitsers, die hier in grote getale naar toe komen. Hier betaal je minder voor een luxe hotel dan in Duitsland, een paar kilometer verderop.

Je betaalt hier minder, maar de mensen verdienen hier ook weinig. Dat was de reden dat veel Polen naar Nederland gingen. Niet naar Duitsland, want daar was geen minimumloon. Polen houdt de arbeidskosten liever laag om de concurrentiestrijd met West-Europa aan te kunnen en buitenlandse bedrijven aan te trekken. Anderzijds dreigt het land leeg te lopen door diezelfde lage lonen. Veel Polen vinden zichzelf te goedkoop. En laten we eerlijk zijn. Er gaan heel veel huwelijken kapot omdat de ouders, of een van de ouders, langdurig in het buitenland verblijft. De kinderen worden vaak door grootouders opgevoed. Maar wie zit er te wachten op de terugkeer van twee miljoen landgenoten, zolang Polen nog kampt met een werkloosheid van rond de 10%?

Vanmorgen kwam ik de ontbijtzaal binnen, waar weer de heerlijkste gerechten stonden uitgestald. Ik zal niet alles opnoemen anders krijgen jullie er alleen maar honger van. Ik zat net te twijfelen of ik nog wat zou nemen (ik moet tenslotte op mijn lijn letten) toen “I’m in love with the shape of you” door de zaal klonk. Dat was voor mij het sein nog wat lekkers te nemen. Nadat ik uitgecheckt had reed ik naar de benzinepomp om mijn zloty’s op te maken.

Daarna was ik klaar om te gaan rijden en ik wilde Tom vertellen waar we naar toe moesten. Maar hij is boos op me en zegt niets. Gisterenavond wilde hij namelijk mee naar mijn kamer en dat wilde ik niet. Ik vind dat hij maar in de auto moet blijven. Misschien, als ik hem meegenomen had, was ik niet gestoken door een of ander insect maar hij. Maar daar geloof ik niets van want Gilles werd ook nooit gestoken. Ze moeten altijd mij hebben. Vandaar dat ik nu met een rode plek op mijn arm loop van 5 x 5 centimeter, waarvoor ik later in de middag naar de apotheek ben geweest. Azaron helpt niet meer. En als ik Tom mee naar mijn kamer neem, moet ik mijn sekt met hem delen en wie weet waar ik dan de volgende dag uitkom!

Maar goed, ik had Tom dus verteld waar ik naar toe wilde. Hij wilde echter een andere route dan ik. Hij wil zo snel mogelijk ergens zijn (ik heb ook van die familieleden die alleen maar over de grote weg willen rijden) en ik houd van toeristisch rijden. Mijn plan was om via Usedom te rijden, de badkuip van Berlijn. Misschien had ik de keuze van Tom moeten volgen, want al gauw kwam ik in een file terecht. De file stond aan beide kanten van de weg. In een slakkengangetje reden we met zijn alleen over Usedom. De ene kant naar Polen en de andere kant naar Duitsland. Ik heb er wel een tijdje over gedaan maar eindelijk zag ik de brug over de Peene bij Wolgast. De Peene, je weet wel, van Peenemünde waar tijdens de Tweede Wereldoorlog onderzoek gedaan werd naar V-wapens en waar ze ook ontwikkeld werden. Het heeft geen zin om daar naar toe te gaan omdat het grotendeels verboden gebied is. Het is een natuurreservaat.

Nadat ik de brug over was gereden was het eigenlijk gedaan met de file, maar ook met het droge weer. Het begon te plenzen van de regen en ook toen ik de Autobahn richting Rostock opdraaide ging het flink tekeer. Af en toe moest ik toch wel mijn snelheid wat matigen. Maar gelukkig, na Rostock werd het droog, op een enkel buitje na. En toen kon ik mijn “Beast” voluit laten gaan. De kilometers verdwenen razendsnel want op de Autobahn tussen Rostock en Lübeck kun je met je ogen dicht rijden. Het was nu ook rustig.

Dat werd anders in de buurt van Lübeck. Daar werd aan de weg gewerkt en dat zorgde voor de nodige vertraging. Eindelijk kwam ik bij Bad Segeberg. Ik schoof wat naar beneden en zette mijn zonnebril op. Kwam hier niet die Duitser vandaan die ik op de boot ontmoet had? Die moest ik hier toch niet tegenkomen. Maar gelukkig, ik heb hem niet gezien en hij mij waarschijnlijk ook niet.

Bij de wegwerkzaamheden bij Lübeck had ik wel even een angstig moment. Er was daar wegopbreking en juist daar was de splitsing tussen de richtingen Hamburg en Kiel. Iedereen ging naar Hamburg, maar ik moest naar Kiel. En dat was rechtdoor. Maar omdat je de enige bent heb je het idee dat je een spookrijder bent, want je rijdt wel aan de andere kant van de weg vanwege de wegopbreking. Het was ook niet zo duidelijk aangegeven. Maar er stonden wel verkeersborden aan mijn kant dus het moest goed zijn. Ik was in ieder geval blij toen ik in de verte achter mij nog een auto zag verschijnen. Ik zat dus goed en het was een pak van mijn hart. Ik zag het al voor me: “Oud vrouwtje uit Nederland is spookrijder in Duitsland”. Maar nee hoor, moeders zat goed.

Ik reed richting Denemarken en moest een hoge brug over. Dat was de brug bij Rensburg over het Nord-Ostseekanal, een soort Panamakanaal van Duitsland. Het bekort de route voor de zeeschepen van de Noordzee naar de Oostzee met ongeveer 325 kilometer. Het behoort tot de drukst bevaren kanalen ter wereld en is 96,8 kilometer lang.

De brug ligt bij Rensburg en een bezienswaardigheid is de “Schwebefähre”. Die wilde ik allang een keertje zien. De pont is een bewegende brug, waarbij een deel van het wegdek in horizontale richting heen en weer beweegt. De brug bestaat uit een groot portaal over de te overspannen rivier. Aan het portaal is met vaste kabels een gondel verbonden, die tussen de beide oevers heen en weer gaat en op die manier voertuigen en personen van de ene oever naar de andere brengt. De gondel zelf zweeft iets boven het water, maar raakt het water niet.

Het leek me interessant om dat te gaan bekijken. Er is zelfs een restaurant bij. Maar mijn feestje ging niet door en dat wist ik al voordat ik van huis wegging. Op 9 januari 2016 is de “Schwebefähre” in aanvaring gekomen met een vrachtboot en daarbij dusdanig beschadigd, dat hij niet meer gerepareerd kon worden. Omdat het zo iets bijzonders is heeft men besloten een nieuwe te maken, maar het duurt nog enige tijd voordat die klaar is.

Nu begon ik op te schieten naar mijn einddoel, Friedrichstadt, die Holländerstadt, waar ik een overnachting geboekt had in hotel “Klein Amsterdam”. Ik checkte in en de receptioniste liet mij mijn kamer zien op de tweede étage. Stom dat ik er niet op gelet had of ze een lift hadden. Nou ja, het was maar voor een nacht. Ik droeg mijn spullen naar boven en op mijn kamer viel gelijk het aantal muggen op, dus ik ben eerst op jacht gegaan. Ik wil niet nog een keer gestoken worden.

Friedrichstadt is ontstaan in de zeventiende eeuw. De plaats werd in 1621 gesticht door hertog Frederik III van Sleeswijk-Holstein-Gottorp. Zijn idee was dat de plaats een rol kon gaan spelen in de handel tussen Spanje en zijn koloniën enerzijds en Rusland. Daarbij was zijn idee dat een dergelijk project de meeste kans zou hebben als hij kansen zou bieden aan Nederlanders die in eigen land tweederangsburger waren, maar wel thuis waren in de internationale handel van die tijd. Hij had daarbij met name het oog op de remonstranten, zoals Willem van Dam en zijn broer, die hij met een belofte voor godsdienstvrijheid en Nederlands als bestuurstaal naar zijn project probeerde te lokken.

Als je door Friedrichstadt loopt, heb je bijna, maar niet helemaal, het gevoel dat het een soort Enkhuizen is met grachtjes, bruggetjes en monumenten. Er zijn allerlei soorten geveltjes en het doet heel erg “Nederlands” aan. Zo staat er een hele rij mooie geveltjes langs het Marktplein en ik slaap in een hotel waarvan de gevel, net als bij ons, wat voorover helt. Het is gebouwd met zogenaamde “moppen”, bakstenen van een zeer klein formaat die hier naar toe werden verscheept. Het interieur is uit de tijd tussen 1621 en 1630 en zeer goed behouden of gerestaureerd. De zogenaamde “Friedrichstädter Zimmer” (of Regentenkamer) is de pronkkamer van het huis.

In de “Bovenzsaal” of Oberen Saal, waar zich een alkoof bevindt, woonde tijdens de Franse Revolutie in 1789 de Hertog van Orléans, die geëmigreerd was, onder de schuilnaam De Vries. Toen hij in Friedrichstadt woonde werkte hij als huisleraar. In 1830 besteeg hij als Burgerkoning Louis Phillppe de Franse troon.

Er is natuurlijk een mennonietenkerk, ik liep langs de oude symagoge, het Paludanushuis (belangrijke handelaar) en nog veel meer mooie huizen. Het stadje is niet groot, dus het is goed te doen.

Daarna heb ik lekker roerei met garnalen, gebakken aardappeltjes en salade gegeten. Lekker. Morgen de laatste rit naar huis en ik verlang ook wel weer naar mijn huis en naar schoon goed, want na drie en een halve week dezelfde kleding wil ik wel eens iets schoons aan. :)