De reis van Grootebroek naar Mittelwihr (Vogezen)

15 mei 2025 Van Grootebroek naar Mittelwihr.

Na een goede nachtrust ben ik om vijf uur opgestaan en om kwart over zes trok ik de deur achter me dicht voor weer een grote lange reis. Maar ja, nu volgt iets heel stoms, vooral voor de techneuten onder ons. Ik zat nog niet in de auto, of er ging iets piepen. Ook viel de tomtom steeds weg, er bleef eigenlijk maar alleen één tom over en daar heb je niet veel aan. Ik ben gestopt, rond de auto gelopen, er brandde geen lichtjes, alle aansluitingen gecontroleerd, niets, alles was in orde. Vrolijk stapte ik weer in. Maar ik reed nog niet en toen begon het ellendige piepen weer. Ik was al in staat om de ANWB te bellen, maar ik dacht: “Dit is vast iets stoms!”

Aan het begin van de dijk Enkhuizen-Lelystad ben ik maar weer op de parkeerplaats gestopt en ik heb mijn grijze cellen aan het werk gezet, net als bij Poirot. En inderdaad, dat werkte. Het geluid kwam me bekend voor. Het was namelijk van de veiligheidsriem. Maar die had ik al een paar keer goed vastgemaakt. Toen ging me een licht op. Ik had een tasje met proviand naast me op de stoel staan en dat had natuurlijk geen veiligheidsriem om. Zodra ik het tasje verwijderde ging ook het alarm uit. Tevreden dat ik zelf opgelost had stapte ik in de auto en reed richting Lelystad.

Ik had zorgvuldig een route uitgestippeld waar ik zo weinig mogelijk kans had op file. Dus van Lelystad naar Nijkerk, niet naar de A 28 zoals tomtom wilde, maar de N 301om Nijkerk, om dat precies bij de A 30 bij Barneveld uit te komen. Tom liet ik gewoon links liggen. Filevrij reed ik verder. Aan de andere kant daarentegen was het echt een puinhoop. Ook op de A 12, alles stond vast, aan de andere kant dus. Via de A 50 reed ik richting Nijmegen en vervolgens naar Venlo, waar ik bij tankstation de Wuurst stopte voor een broodje en een sanitaire stop. Het was nog lekker vroeg, kwart over negen.

Al snel passeerde ik de grens bij Venlo en vervolgde ik weg nr 61, zoals ik ook altijd naar mijn vriendin rijd. Ik had weinig files onderweg en kon lekker opschieten. Na nog drie stops, waarvan een met tanken, dook ik bij Lauterburg Frankrijk in, de tolvrije A 35 op. Hij is tolvrij omdat hij door het Rijk is aangelegd met het idee de Elzas en de Vogezen te ontsluiten. Het was dus geen private onderneming.

Ik reed de afslag naar Achern voorbij waar ik altijd afsla als ik naar Schwarzwald ga. Nu reed ik door naar Straatsburg, waar ik wel op een péage terechtkwam. Ik heb voor het eerst een scanner op de auto en dan ben je toch altijd een beetje zenuwachtig of hij het wel zal doen. Ik minderde keurig snelheid tot 30 km en inderdaad, ik hoorde een piepje en de slagboom ging open. Dat werkte in ieder geval en de rekening gaat naar mijn neef, want het is zijn scanner.

Ik passeerde St. Odile, gelegen op een berg. De berg is 767 meter hoog. Odile was de dochter van hertog Eticho en van Bersinda. Ze werd blind geboren. Haar vader wilde haar daarom doden maar zijn vrouw wist dat te voorkomen. Odile werd door haar familie verstoten en groeide op het platteland op. Op 12-jarige leeftijd ging ze naar een klooster in Bourgondië. Daar kreeg ze haar gezichtsvermogen terug en ging ze weer terug naar haar vader en moeder in het kasteel Hohenburg op de Mont Sainte-Odile.

Omdat haar vader haar wilde uithuwelijken vluchtte ze naar naar een grot in Schwarzwald. Later verzoende haar vader zich met haar roeping en keerde Odile terug. Haar vader schonk haar de burcht en zij stichtte er een klooster, waarvan zij abdis werd.

Odile stierf op 13 december 720 en sinds 1946 is zij de patroon van de Elzas en wordt ze aangeroepen bij oogkwalen. In de kapel Sainte-Odile in het klooster is zij begraven.

Vanaf de berg heb je schitterend uitzicht over het Rijndal. Omdat ik het al gezien had en omdat ik naar het hotel wilde liet ik het links liggen, of eigenlijk meer rechts. Ook passeerde ik het schitterende kasteel Haut-Koenigsburg. Dat hebben we met de kinderen bezocht en voor mij zou dat nu niet meer interessant zijn, omdat ik er toch niet meer ik kan. Maar als je een keertje in de buurt bent is het zeker een aanrader. Ik heb geprobeerd er een foto van te maken, maar het lag te ver weg.

Om half vier reed ik Mittelwihr binnen, waar het hotel stond. Een typisch hotel uit de Vogezen. Overal zie je hier wijnaanbouw. Zelfs vanaf mijn kamer kijk ik op wijnstokken. Toen ik het dorp inreed zag ik al een winkel met “ambachtelijke” kaas. Daar moest ik maar even naar toe lopen. Het was toch vlakbij het hotel. Maar daar had ik me even lelijk op verkeken. Met de auto lijkt alles dichtbij. Bovendien gaat alles hier of naar boven of naar beneden. En ze hebben dan wel een mooi woord voor voetpad, het trottoir, maar dit was bijna nog erger dan in Polen. Bovendien verdween op een gegeven moment ook het asfalt en hield ik alleen een ezelspad over. Maar ik heb het gered en een heerlijke Munsterkaas gekocht. Ik stond te watertanden in die winkel!

Toen ik terugkwam in het hotel heb ik me op een Kir royale getrakteerd, het is tenslotte de eerste dag van de vakantie. Dat is een crème de cassis met bubbels. Meer dan een heb ik niet genomen want anders had ik niet meer boven kunnen komen. Maar ik vond wel dat ik het verdiend had na 1,5 km lopen!