Van Riquewihr naar Lomazzo

17 mei 2025 Van Riquewihr naar Lomazzo

Ik denk zo maar dat als mijn kinderen mijn verhaal vandaag (of morgen, of nooit) lezen ze vinden dat mamma nu echt oud begint te worden. Jullie komen er vanzelf achter waarom. Maar eerst het vertrek.

Na weer een nachtje slapen zat ik vanmorgen als eerste om half acht aan het ontbijt. Er waren nog geen eieren met spek, maar dat hoeft ook niet van mij. Een paar kleine bruine broodjes met beleg en een croissantje, aangevuld met wat echt sap en thee, is voldoende voor mij.

Na de administratieve afhandeling aan de receptie stapte ik om kwart over acht in de auto. Ik zette tom aan, maar die had blijkbaar vandaag geen zin. Ik kon invoeren wat ik wilde, hij bleef hardnekkig volhouden dat het niet bestond. Dan maar niet, dan houd je je mond maar! Ik weet toch wel hoe ik rijden moet.

Dan maar eerst even tanken. Een mevrouw kwam op mij af en zei dat ik daar niet tanken kon. Dan maar weer niet. Wel jammer, want het was wel goedkoop en ik ben tenslotte een Nederlandse.

Zonder tom reed ik weg en kwam zowaar op de A35 terecht, richting Mulhouse. Het viel me op dat er nogal wat vrachtwagens reden, maar dat komt misschien omdat ze op zaterdag niet in Duitsland mogen rijden. En de Franse, tolvrije, A35 loopt parallel met Autobahn 5 naar Basel.

Ik had wel wat oponthoud bij de grens tussen Frankrijk en Duitsland vanwege de controles. En op grote displays boven de wegen stond hoe ik toch wel naar Basel moest komen voor het Eurovisie songfestival. Maar daar stond mijn hoofd niet naar. Ik vervolgde nu mijn weg via de A 5 in Duitsland en kwam bij de Duits-Zwitserse grens aan. Voorsorteren: mensen met vignet, mensen zonder vignet, bussen etc. Het kostte ongeveer 20 minuten om de grens over te komen. En het was echt heel erg druk.

Ik besloot op een parkeerplaats even een pauze te nemen. Ik had toch tijd genoeg en ik kon niet voor drie uur in het hotel in Italië terecht. Tot nu toe had ik al veel tunnels gezien. In Basel rijd je bijna alleen maar door tunnels heen en je moet goed opletten dat je op de goede rijstrook zit. En niet alleen in Nederland werken ze aan de weg, de Zwitsers kunnen er ook wat van. Ik reed van tunnel naar tunnel en van wegopbreking naar wegopbreking. En weet je, na het parkeren wist tom wel ineens dat het adres bestond, dus ik had weer een kletskous in de auto. Neem de volgende afslag …

Vroeger, en dan heb ik het over 60 jaar geleden, moesten we nog met de auto en de aanhanger over een pas bij Olten, waar prompt onze motor begon te koken. Die pas was er niet meer. Dat was een tunnel geworden. Ik verheugde me al op de uitzichten op het Vierwoudstrekenmeer, maar daar zie je helemaal niets meer van. Het zicht op het meer wordt aan het oog onttrokken door of geluidswanden of je rijdt door een tunnel. De Seelisbergtunnel is bijvoorbeeld een tunnel van 10 kilometer. Vroeger reden we langs de Sursee en de Sempacher See, maar die zie je ook niet meer.

Nee, ik vond het rijden door Zwitserland geen pretje. Ik kwam in de buurt van de Sint Gotthard en ook daar was het dringen. Het duurde ongeveer een half uur voordat ik bij de ingang van de tunnel was. Van twee rijstroken moet een rijstrook gevormd worden en al het verkeer werd gedoseerd toegelaten.

Het was volgens mijn display 30 graden in de tunnel. Toen ik uit de tunnel was heb ik bij de eerste rustplaats maar even wat frisse lucht geschept.

Maar ik had het nog niet gehad. Ik passeerde Lugano en Como en ik moest aan een oud-collega van mij denken, die hier aan het meer een huisje gekocht heeft. Wat een drukte! Het was echt een gekkenhuis, vooral toen ik bij de Zwitsers-Italiaanse grens aankwam. Samen met een wegopbreking, de grens waar je moest slalommen en de Italiaanse mentaliteit is dit rijden op hoog niveau. Maar ik heb het overleefd.

Daarna begon de tolweg en keurig onder de T van Telepas reed ik door. Na 16 kilometer moest ik afslaan naar het hotel. Dat deed ik maar het hotel lag zo onopvallend, dat ik er in eerste instantie voorbijreed. Maar de auto kan gelukkig keren en er was al snel een gelegenheid. Ik parkeerde de auto, sleepte mijn koffer en tas eruit en checkte in. Ik kreeg kamer 338. Maar de receptioniste zei dat ik mijn auto daar ook neer kon zetten. Geduldig legde ze uit hoe ik daar komen moest. Ik kon mijn bagage bij de receptie laten staan. Als ik op de kamer was moest ik 9 bellen en dan kwam ze die wel brengen!

Ik heb wel twee rondjes gereden maar ik vond die ingang dus niet. Totdat ik plotseling een ondergrondse garage zag, die steil naar beneden liep. Maar die deur ging niet open. Met mijn mobieltje belde ik de receptie. Ik was verkeerd, maar achter me op de muur zat een bel. Ik kon wel even de auto uitstappen om erop te bellen. Nou, dat doe ik dus niet hè! Op zo’n steile helling uit mijn auto. Het lukte me om hem achteruit omhoog te rijden en toen de knop in te drukken en de deur ging open. Ik parkeerde de auto.

Toen moest ik mijn kamer zoeken. Kammer 338. Ik stapte in de lift, maar daar kon ik geen 338 ontwaren. 338 moest volgens mij boven de tweede etage liggen. Ik ging weer naar beneden. Toen kwam ik uit bij een andere receptie en vroeg waar toch die kamer was. Bleek het in een dependance te zijn! De aardige receptionist wees hem aan en bracht zelfs mijn bagage. Toen ging mijn licht niet aan. Ik zag het gleufje niet maar gelukkig hielp de receptionist me weer. En ik kon de auto voor mijn kamer parkeren. Maar waar stond nu mijn auto? De aardige jongeman bracht mij ernaartoe en na wat aanwijzingen vond ik nu wel mijn eigen kamer met parkeerplek. En daar zit ik nu. Ik moet snel schrijven want mijn stekker past niet in het stopcontact.

En ik ben het zo zat dat ik vanavond niet in het restaurant ga eten. Ik heb nog beleg en volkorenbrood dus dat moet lukken. Op de camping haal ik wel wat lekkers. En daar hoop ik morgen aan te komen.