De reis van Lomazzo naar Figline Valdarno

18 mei 2025 Van Lomazzo naar Figline Valdarno.

Ik dacht dat ik vanmorgen wel als eerste voor het ontbijt was, maar het was al een Italiaans gekakel van jewelste. Bussen vol die waarschijnlijk een excursie naar Milaan gingen maken. Eigenlijk ligt het hotel heel gunstig, want vanuit dit plaatsje gaat elk half uur een trein naar Milaan en de rit duurt niet lang.

Ik ontbeet rustig en pakte mijn spullen in. En weer had ik trammelant met mijn tomtom. Het lijkt wel of er ergens sluiting zit. Hij begint en dan is hij weer weg, en dat telkens. Maar ja, ik kan daar moeilijk de hele dag met dat ding in de weer zijn, en de route kende ik wel. Ik reed weer de autostrada op en het was niet ver naar Milaan. Ik nam de rondweg om de stad en eigenlijk ging alles van een leien dakje. Af en toe een tolpoortje, maar met de scanner kun je zo doorrijden. Ideaal. Ik zie af en toe afritten langs de tolweg met een bordje dat je daar alleen maar met een scanner doorheen kunt.

Onderweg tankte ik en ik kon het niet nalaten om even de winkel door te lopen. Wat een heerlijkheden! Ham uit Parma (misschien van een Hollands varken?), aceto balsamico uit Modena en een heleboel noten. Ik heb hier wel een paar aparte dingetjes gekocht die Rinske en ik morgen lekker gaan eten. Die moet ik natuurlijk wel eerst ophalen vanuit Florence.

Onderweg viel me, vlak langs de Autostrada, het futuristische treinstation van Reggio Emilia op. Hier stopt de hogesnelheidstrein, de welbekende Fyra. Het station is ontworpen door Santiago Calatrava.

Het ligt vlak langs de Autostrada, je kunt het niet missen.

In de Povlakte was natuurlijk geen tunnel te bekennen, maar na Bologna werd het weer tunnelfeest. Dit traject stond vroeger bekend als het trajetto Appennino en was best een weg waar veel ongelukken gebeurden. Het was een smalle weg maar wel met vier banen. Wij hebben daar zelfs een keer pech gehad toen de kinderen nog jong waren. Moesten we opgehaald worden door een takelwagen! We hadden namelijk een aanhangwagentje van de buren geleend en toen ik in mijn zijspiegel keek zei ik tegen Gilles dat er volgens mij rook uit de wielen van het aanhangertje kwam. En dat bleek zo te zijn. Bovendien bleek er in de garage iets verkeerd aangesloten te zijn bij de installatie van een koelkastje in de auto en daardoor hadden we ook kortsluiting. We werden naar een kleine garage gereden maar er moest helemaal iemand uit Bologna komen. We hebben daar echt uren vastgezeten in dat dorpje, waar niets te beleven viel.

Zoals gewoonlijk dwaal ik af. Die weg die wij toen gereden hebben bestond niet meer! Het waren heel veel vooral lange tunnels. Een was er zelfs bijna tien kilometer.

Het was heet onderweg. De thermometer gaf 25 graden aan. Maar toen ik de camping naderde kwam de regen ineens met bakken uit de hemel. Het was even zoeken waar in me melden moest. Gelukkig had ik mijn regenjas aan. Het werd droger en een ik kreeg een stacaravan toegewezen. De receptioniste legde uit waar hij stond en dat was in ieder geval niet helemaal boven. Maar wel helemaal beneden. En de auto kon er niet bij geparkeerd worden. Ik reed er voorzichtig naar toe, de hele heuvel naar beneden. En daar stond Myrthe, het meisje dat me geholpen had, op mij te wachten. “Is het iets, mevrouw?” Nou, eigenlijk was het niets. “We hebben namelijk nog een ander huisje voor u, vlakbij de ingang en de faciliteiten!” Nu is huisje een groot woord voor een gewone stacaravan, maar ik had wel oren naar het voorstel. Zou het lukken om achter mij aan te rijden? Tja, ik had al vanaf Nederland gereden, dus dit kon er ook nog wel bij. In achteruit tegen de berg oprijden ben ik erg goed.

Inderdaad was de volgende caravan een topper. ”Zal ik u even helpen met uitruimen? Ik heb toch niets te doen.” Ze sjouwde twee koffers de caravan in en ik zei dat de rest wel lukte. Maar het was wel heel erg aardig. Later kwam haar collega, Yana, nog een deurmatje brengen. De plaats van de caravan was dan wel goed, maar hoe je hier met vier personen in moet wonen is mij een raadsel. Er is niet eens een klerenkast. Ik denk dat ik mijn auto maar als klerenkast ga gebruiken. En morgen komt Rinske ook nog.

Toen ik aan het eind van de middag even wat te eten wilde halen, kon ik de deur niet op slot krijgen. Ik belde naar de Engelse receptie. Ik moest de kruk omhoog doen en dan afsluiten. Ja, dat wist ik ook wel wat dat systeem heb ik thuis ook. Ze kwam wel even kijken. Op de sleutel stond A111 en daar ging ze naar toe. Maar ze kon me niet vinden. Toen zag ik ineens dat mijn caravan een heel ander nummer had en dat gaf ik aan haar door. Myrthe had wel de caravan met de goede sleutel opengedaan, maar de verkeerde sleutel achtergelaten! Dat probleem was opgelost. Internet heb ik hier niet, dus dat wordt afkicken. Morgen zal ik dit wel even vanuit het wifipunt versturen.

Ik heb mezelf wel getrakteerd op een lekker flesje limoncello, ik vind wel dat ik dat verdiend heb.