Assisi

26 mei 2025 Assisi

Ik kan helaas niet regelmatig een verslag plaatsen zoals jullie van mij gewend zijn en dat heeft alles te maken met de slechte internetverbinding hier op de camping.

Ik wilde vandaag nog een keertje naar Assisi gaan om het Rinske te laten zien. Ik heb het al een paar keer gezien en ik vind het nog steeds indrukwekkend. Maar eerst moesten we wat anders doen. Vandaag zou mijn zoon met zijn gezin vertrekken en er moest natuurlijk uitgebreid afscheid genomen worden. De komende drie maanden zie ik ze weer niet en voor hun zit de reis er voor de helft op. Het vliegt voorbij, zowel voor hun als voor ons. Mijn zoon had alvast weer wat kratten in mijn auto gezet die weer naar zijn huis moesten.

Na het afscheid vertrokken we om ongeveer kwart over negen naar Assisi. Via de tolweg A1 richting Rome vervolgens via de superstrada richting Perugia. Het was behoorlijk druk op de weg. Er waren verschillende “lavori” (wegwerkzaamheden) onderweg met snelheidsbeperkingen: 90km, 70 km, 50 km …… maar de Italianen raceten gewoon door. Ik dus ook, want je kan moeilijk 50 gaan rijden met een grote vrachtwagen achter je die er steeds maar langs wil. We waren om kwart over tien bij Assisi. Zonder veel moeite vonden we de parkeerplaats Mojano en met mijn telepas reden we naar binnen. In deze parkeergarage bevindt zich een lift die je naar het centrum brengt. Het laatste stukje gaat met roltrappen. Er waren er drie, de middelste was kapot. En ze brachten je alleen omhoog maar niet naar beneden. Dus als gehandicapte is het wel vervelend als je dan ineens voor een trap staat.

We kwamen boven en stonden vlakbij de Basiliek van Santa Clara, stichteres van de Orde der Clarissen en volgelinge van Sint Franciscus, met een hele mooie gevel. Heel apart zijn de drie grote steunbogen aan de zijkant van de kerk, een element dat je weinig ziet bij de Italiaanse kerken. In de 14^de eeuw zijn ze toegevoegd om tegenwicht te bieden aan de druk van de gewelven. Het interieur van de kerk is sober. Alleen in de dwarsbeuk en in het gewelf zijn schilderingen aangebracht. In de crypte ligt het verschrompelde lichaam van de heilige Clara, maar het is niet mijn hobby om dit te gaan bekijken. Ik was naar binnen gegaan via een trap, maar we werden naar buiten geholpen door een medewerkster via een zijdeur waar geen trappen waren.

We liepen via een licht stijgende weg naar de Piazza del Comune. Onderweg heb ik me nog laten verleiden tot de aankoop van een aantal truffel delicatessen. Natuurlijk mochten we eerst proeven. Truffel in mayonaise, truffel met Parmezaanse kaas, pure truffel, 80 % truffel, van alles, Dus ik heb wat meegenomen waaronder truffelpasta. Vlakbij de Piazza belandden we in een kleine pasticceria waar ik een heerlijke cannole at. Dit is een knapperige, tot een buisje gerold en gefrituurd wafeltje waarin verschillende vullingen kunnen zitten. Het was heerlijk. Rinske at iets dat typisch is voor Assisi, la Rocciata di Assisi, een “taartje” gevuld met gedroogd fruit en appel. Rinske nam een cappuccino maxi en ik een thee.

Gesterkt liepen we naar het Piazza del Comune dat gedomineerd wordt door de Tempio di Minerva met zijn Korinthische zuilen die de voorhal ondersteunen. Oorspronkelijk was het een Romeinse tempel uit de eerste eeuw voor Christus. Later is het een christelijke kerk geworden, zoals bij het Pantheon, waardoor hij goed geconserveerd is. In de 16^de eeuw werd de “cella” verlengd. Dit was de centrale, vaak binnenste ruimte waar het cultusbeeld van de godheid stond. Het was het heiligste deel van de tempel, vaak omsloten door muren en alleen toegankelijk voor priesters. Na de verbouwing werd het de Santa Maria sopra Minerve. Nog een eeuw later werd het interieur in barokstijl vernieuwd.

Aan het plein staan ook het Palazzo del Capitano del Populo met de massieve Torre del populo uit de13de eeuw en het Palazzo Communale uit de 14^de eeuw. Oorspronkelijk heette het Palazzo det Priori. Het doet dienst als gemeentehuis en herbergt ook de Pinacoteca Comunale.

Via de Via San Francesco, met links en rechts schitterende doorkijkjes en trapsteegjes, daalden we af naar de Basilica di San Francesco. Ik zeg wel de Basilica, maar eigenlijk zijn het twee boven elkaar gebouwde kerken: de Basilica Inferiore en de Basilica Superiore. En het klinkt heel gemakkelijk “we daalden af”, maar het was echt steil naar beneden. Voor de kerk werden allerlei steigers afgebroken en Rinske liep te mopperen dat ze zo geen goede foto’s kon nemen. Het voetpad was afgesloten en we moesten eigenlijk een hoge trap naar beneden nemen. Totdat ik een klein groepje mensen zag dat door de afsperring gelaten werd. Rinske en ik sloten ons gelijk aan. Je moet wel een beetje brutaal zijn maar het scheelde veel loopwerk. Niet dat alle arbeiders daar zo blij mee waren, want als er iets op je valt zijn zij aansprakelijk.

Rinske’s mond viel open van verbazing toen we de bovenkerk ingingen. Met de bouw is in 1228, twee jaar na de dood van San Franciscus, begonnen. In 1253 was de wijding. De bovenkerk is, in tegenstelling tot de benedenkerk, licht en hoog. Er zijn 28 fresco’s en traditioneel worden ze toegeschreven aan Giotto, hoewel dat niet helemaal zeker is. Langs de ene wand zie je voorstellingen uit het leven van Jezus, op de andere wand uit het leven van Franciscus. Je vindt er ook een mooie fresco van het 14^de-eeuwse Italië. De wandschilderingen in het koor en de dwarsbeuk zijn van Ciimabue.

Buiten de kerk kwamen we terecht bij de kruisgang en via een hoge trap daalden we af naar de benedenkerk. De benedenkerk staat symbool voor de voorstelling die de mens doormaakt op weg naar de Verlossing. De Basilica Inferiore is het eigenlijke heiligdom met schitterende fresco’s die voor een deel toegeschreven zijn aan onder andere Giotto. In de crypte liggen de beenderen van San Franciscus. De fresco’s waren bedoeld als een soort beeldverhaal voor gelovigen die niet konden lezen. Zo konden ze toch de verhalen uit de bijbel “lezen” en tevens kennisnemen van de levens van de heiligen. Het is schemerig in de kerk en hij maakt een intieme indruk. Hij is echt schitterend. Er liepen monniken rond om te voorkomen dat er gefotografeerd werd en een was er wel erg fanatiek. Hij had veel werk, want veel mensen waren aan het fotograferen. Ze keken waar hij was en als hij even weg was, kwam het mobieltje tevoorschijn. Hij was ook de enige fanatieke monnik. Ik zal niet alle fresco’s beschrijven, dat zou te ver voeren en niet iedereen is daarin geïnteresseerd. Het moet tenslotte wel leuk blijven.

Het was een wonder dat we dit nog allemaal konden zien. Op 26 september 1997 werd Umbrië en vooral Assisi getroffen door een zware aardbeving. Er vielen in totaal 11 doden en er waren ruim 100 gewonden. De Basilica werd ernstig beschadigd en een deel van het gewelf stortte in. De kerk werd gedurende twee jaar gesloten wegens restauratie. Veel mensen raakten dakloos. Het zwaarst getroffen werd Assisi, waar de bovenkerk gedeeltelijk instortte. De beroemde fresco’s over het leven van Franciscus van Giotto raakten ernstig beschadigd en een aantal fresco’s die toegeschreven werden aan zijn leermeester Cimabue moest als verloren worden beschouwd. De façade van de kerk stond op instorten en ook de Santa Clara liep schade op. Men wilde eigenlijk alles voor het jubeljaar 2000 weer klaar hebben, maar dat is niet gelukt.

Langs de Via Fontebella klommen we weer terug naar de parkeergarage. Negenhonderd meter grotendeels steil omhoog. Mijn arme beentjes klaagden, maar mijn hoofd deed net of het ze niet hoorde. In totaal gingen we 1,1 km omlaag heen en dan weer 1,1 km steil omhoog terug. Dit was wel het maximale wat we vandaag konden doen. De Duomo San Rufino, het Romeinse theater en Rocca Minore moesten wachten. Maar komt er ooit nog een volgende keer?

Ik besloot om terug niet meer via de superstrada en de drukke A1 te rijden, maar via het mooie landschap van Umbrië. We passeerden de plaatsjes Citta di Castello en Arezzo, wat ook pareltjes in het landschap zijn. Maar daar hadden we geen fut meer voor. Bovendien moest Rinske nog wat gemakkelijke zomerkleding bijkopen voor bij de caravan. Tja, wat zal ik ervan zeggen. Ze kon natuurlijk niet te veel bagage meenemen. Ik dook nog even mijn snoepwinkel in: de supermarkt.

Om 6 uur waren we weer thuis na een vermoeiende maar mooie dag. Gelukkig had ik gisteren al pasta gekookt zodat we bijna gelijk aan tafel konden. Lekker met een voorafje van meloen met prosciutto crudo!