Camping Punta Marina Terme

5 juni 2025 dagje camping Punta Marina Terme

Ik wilde het vandaag rustig aandoen, maar er lagen ook nog enkele huishoudelijke klussen op me te wachten. Neem bijvoorbeeld de was. Rinske heeft na de eerste week in Florence gewassen dus het moest wel weer een keertje. Bovendien vind ik in hotels wassen niets. Daarom had ik gisteren al het een en ander in de Biotex gezet en vanmorgen heb ik het op de hand gewassen. Ja, lezertjes, dat bestaat nog. Handwas. Dat is niet alleen van vroeger, dat is nog op veel campings zo. Er zijn hier wel wasmachines en drogers, maar dat is toch wel ver lopen. En het is hier allemaal zo droog. Er is hier in de stacaravan ook nog iets van “vroeger”. Een fluitketel! Ik was al helemaal vergeten dat die er ooit was! Nu hebben we allemaal waterkokers. Maar die fluitketel stond in het bovenste kastje en daar kan ik natuurlijk niet bij. Gelukkig kwam de Eurocamp dame voorbij en die heeft hem voor mij gepakt.

De camping is erg groot en er kunnen veel mensen op, je kent ze wel, zo’n massaal ding met alles erop en eraan. ’s Middags staat een mevrouw zich uit te sloven bij harde muziek en in het zwembad moet iedereen meedoen. Nou ja, iedereen. De camping is nog erg rustig. Dat zal in het weekend wel weer anders worden. Vannacht had ik het idee dat ik de enige was. In mijn straatje ben ik in ieder geval de enige en in het straatje tegenover mij zie ik nog net in de verte een caravan die ook bewoond is. Ze hadden me vannacht zomaar kunnen stelen en niemand die het zou merken! Nou ja, niemand. Mijn aanbidder komt natuurlijk elke dag langs om een praatje te maken. Cara belle, dat moet ik onthouden.

’s Avonds is alles uitgestorven. Ik had gisteren besloten dat ik wel een dagje mocht zondigen met een patatje en een hamburger. Ik kwam bij een foodtruck terecht die alles voor me klaar maakte. De patatjes waren ok, maar bij de hamburger ontbrak het een en ander. Geen uitjes, geen saus, een droge hap die ik later in de vuilnisbak gegooid heb. Dat is sowieso beter voor mijn lijn. Terwijl ik daar stond te wachten keek ik naar het restaurant. Tafeltjes en stoeltjes buiten maar er zat geen hond. Er stonden wel drie obers. Er was helemaal geen sfeer zoals op de andere camping. Het ontbrak aan aankleding. Het was wel triest wat er werd live gezongen door een soort Adele. Daar zit je dan, in je eentje voor jezelf te zingen.

Er moet nog wat vermeld worden over deze camping, of meer over deze streek. Ik wist al van tevoren dat hier heel veel muggen zijn. Het is echt een plaag. De Povlakte staat er bekend om. Alle accommodaties hebben ook horren. Maar ja, die muggen zitten gewoon te wachten tot je de deur opendoet en dan vliegen ze vlug naar binnen. Nu valt het nog mee, maar ’s zomers is het hier heel erg. Ik heb nu drie bulten dus dat valt nog mee.

Wat heb ik nog meer vandaag gedaan? Vuilnis gesorteerd en weggebracht. Bruine bakken, glasbakken, kartonbakken en plasticbakken. Dat is wel even een stukje lopen voor mij. Op de vorige camping deed Rinske dat, maar ja, die was zo dom om niet mee hiernaartoe te gaan. Had ze ook een mooi kamertje gehad met mooie bedden, stopcontacten en een goed koffiezetapparaat. Maar ze moest terug voor haar werk.

Toen ik het vuilnis weggebracht had viel mijn oog op mijn auto. Die was toch wel heel erg vies. Als je dan rijdt en je krijgt de zon in je gezicht zie je meteen niets meer. Dus een emmertje water en een spons en binnen een half uur stond er weer een blinkend karretje naast mijn onderkomen.

Nu moest ik op zoek naar een nieuw boek, omdat ik de andere al allemaal uit heb. Ik had “De vondeling van Veenhuizen” van Patricia Snel meegenomen. Ik had gisteren ook al gezocht maar niet gevonden. Nog eens goed kijken en ja hoor, onder de bijrijdersstoel, maar dan helemaal naar voren geschoven. Dus ik heb lekker zitten lezen vanmiddag.

Maar laten we eerlijk zijn. Ik zit 50 meter van het strand en dan moet je toch ook even met je voeten in het water. Verder kom ik niet. Nou ja verder wel, maar dan kom ik er niet meer uit. Die kracht heb ik niet meer in mijn benen. Verderop heb je vrijwilligers die mensen die niet goed ter been zijn naar de zee rijden in speciale stoelen. Maar zover was ik nog niet. Misschien was het water wel veel te koud.

Voorzichtig liep ik het strand op met mijn stokken. Halverwege zag ik pas dat er tussen de ligbedjes een verhard pad tot de zee was aangebracht. Ik heb heerlijk even met mijn voeten en mijn stokken in zee gestaan en ik vond het niet eens zo koud! In de caravan moest ik het zand natuurlijk weer afspoelen want ik heb een hekel aan zand in mijn bed.

En nu zit ik plannen te maken voor de komende twee dagen, want zondag moet ik weer een beetje in gaan pakken omdat ik maandag weer verder ga. En dat moet heel zorgvuldig. Mijn kampeerstoel heb ik niet meer nodig, dus die gaat onderin. In Trento heb ik maar een nacht en daarvoor heb ik mijn kleine koffertje. Ik pak de grote koffer gelijk in voor de volgende locatie in Zwitserland, waar ik een paar dagen blijf. Weer een hele organisatie. Maar ik heb de tijd.

En wat ik morgen en overmorgen ga doen horen jullie op een later moment.