van Trento naar Chur

10 juni Van Trento naar Chur.

Vanochtend vertrok ik om ongeveer half tien uit het hotel, natuurlijk nadat ik uitgebreid afscheid had genomen van mijn tafelgenoten van gisterenavond. Ook raakte ik nog aan de praat met een man uit het “Leuvense”, die onderweg was naar Catania op Sicilië. Hij was met een bestelbusje. Hij bracht “iets medisch” naar Catania. Onderweg kon hij niet eens naar de wc gaan, omdat het busje continu gekoeld moet worden. En alleen op bepaalde plekken kan het busje aan de stekker. Dus niet omdat het een hybride zou zijn, maar voor de lading.

Ik zag het al gauw op de weg: 6 km file voor Bolzano Süd. Tom leidde me van de weg af naar een “snellere” weg. Nou, dat bleek vies tegen te vallen. Ook hier een hele lange file en ook nog een wegopbreking. Ik heb zeker een uur oponthoud gehad. Eindelijk kwam ik in Bolzano terecht waar ik de superstrada naar Meran koos. Ik wilde over de Ofenpas (Pass del Fuorm) en de Flüelapas rijden.

Ik passeerde Naturns en zag nergens de bordjes met de namen van hierboven genoemde passen. Wel van Stiftersjoch, oftewel de Stelviopas. Nu, die moet je beslist niet hebben. Dat is een “beest” van een pas. Ik werd tamelijk ongerust, hoewel Tom zei dat ik gewoon door moest rijden. Het was ook erg druk op de weg. Ik besloot te stoppen bij een stalletje onderweg. Gelukkig zat ik op de goede weg. Nog 25 kilometer moest ik doorrijden en dan kwam ik vanzelf het bordje “Schweiz” tegen. En inderdaad, het klopte. Ik moest bij Schulderns afslaan. Er reed een auto uit Zürich voor me dus ik dacht: “Die weet de weg wel”. Maar die zocht ook. We reden door een oude stadspoort een heel oud dorpje door met een hoofdstraat waar maar een auto doorheen kon. Het heette Glurns en overal zag ik borden die om een “Umgehungsstraße” vroegen, een rondweg. Ik kan mij er iets bij voorstellen.

De stadsmuur van Glurns is nog goed bewaard gebleven en stamt uit de 16^de eeuw. Keizer Maximilian I liet de muur al bolwerk ter bescherming van de stad bouwen. Ook nu nog omsluit hij het oude centrum met zijn arcades en idyllische pleintje. Je rijdt het stadje binnen via de Schludernse poorttoren, Hij vormt de toegang tot het centrum. Eeuwenlang echter beschutte de toren de stad tegen indringers.

Het werd nu rustiger en de weg begon met een paar haarspeltbochten. Voor ons reed een grote vrachtwagen. Hij kroop tegen de berg op. De snelle jongens suisten erlangs, maar dat durf ik niet. Ik vind dat mijn auto niet genoeg vermogen heeft. Of is hij te zwaar beladen? Daarom ging ik gewoon even op een parkeerplaats staan en toen hij bij de laatste bocht was, ging ik rijden. Ik ga wel eens meer een parkeerplaats op als ik veel auto’s achter mij heb rijden. Dan laat ik alles passeren en dan ga ik weer rustig verder. Nou ja, bij de derde haarspeltbocht kwam er ineens een joekel van een vrachtauto de bocht om, waardoor ik stoppen moest. Hij zat namelijk om mijn helft. Hij bedankte mij nog en ik reed met de hellingproef weer door.

Op de pashoogte (2149 m) heb ik de auto geparkeerd en ik had een schitterend uitzicht. Al die besneeuwde toppen om mij heen. Ik voel mij heel bevoorrecht dat ik dit nog allemaal kan zien en ik geniet er ook van. Ik kocht een broodje. Je kon er ook warm eten maar de prijzen lagen hier flink hoog. Het was natuurlijk ook hoog. Maar ik tel niet zo’n kleine 50 euro neer. Dat vind ik te veel.

Ik reed de pas weer naar beneden. Nu wilde ik de Flüelapas nemen, die wat meer bochten heeft.

Ik verheugde me erop, maar ik heb zo’n vaag vermoeden dat mijn bijrijder, ene Tom, daar helemaal geen zin in had. Hij stuurde me naar de “Autoverladung” in de Vereinatunnel. Ik kon niet meer keren!

En weet je wat die sufferd dan ook nog zegt: “Ga de veerpont op!”

De Vereinatunnel verbindt het kanton Graubünden met het Engadin. Zowel vrachtauto’s als auto’s gaan erop om zo de Flüelapas te vermijden. De tunnel is 19 kilometer lang en is de langste smalspoortunnel van Europa. Hij is nog niet zo oud; hij werd in 1999 geopend. Hij is voor het grootste deel enkelsporig met in het midden een passeerpunt. Het spoor wordt zowel door de autotreinen als passagierstreinen gebruikt. De rit duurt achttien minuten (Zwitserse precisie)!

Ik wilde nu het adres van het hotel op de navigatie instellen. Maar ik had geen bereik. Dat zou ik dan wel weer doen als ik buiten was. En dan ga je je afvragen: “Had ik mijn raampje een stukje open moeten laten?” “Krijg ik wel genoeg zuurstof of kom ik dood aan?” Ik telde de kilometers aan de zijkant en ik was eigenlijk blij dat ik er was, hoewel het gemakkelijk en comfortabel is.

Met een hele stoet auto’s reden we van de trein af, naar beneden, het dal in. Maar ik had Tom nog niet kunnen instellen. Ik wist alleen dat ik niet naar St. Moritz moest. Het was een hele afdaling via tunnels op een autoweg en ik kon nergens stoppen om te kijken of ik wel de goede richting op ging. En die Zwitsers maar denken dat als ze maar dicht genoeg op me gaan zitten ik harder ga rijden! Plotseling kwam ik bij een klein plaatsje waar ik Tom kon instrueren. En ik moet eerlijk zijn: hij bracht me rechtstreeks naar mijn hotel, dat aan een hele drukke verkeersader ligt. Maar ik hoor er binnen niets van.

Het is wel een beetje luxe hotel. Ik heb hier mijn kamer met een mooie inloopdouche. Maar wat ik heel fijn vind is dat mijn auto met z’n kontje vlak voor mijn deur staat. Het is een motel. In Milaan had ik dat ook, maar toen had ik geen ramen. Hier heb ik ramen en een deur naar een groene binnenplaats. Heel fijn. Dan voel je je niet opgesloten.

Voor de verandering en omdat ik moe was heb ik vanavond op het terras van het restaurant gegeten. Het was vanavond nog 25 graden. Ik heb een seniorenportie besteld maar nog was het te veel.

En nu zit ik op mijn kamer lekker alles bij te werken. Morgen doe ik rustig aan, ga ik mijn kaartje voor de trein kopen en de binnenstad van Chur bekijken. Ik hoef niet te betalen voor de bus want ik heb een “Gästekarte”. Hij stopt ook nog eens vlak voor de deur. Het belooft de komende dagen ook nog mooi weer te worden en met mijn treinreis voor de boeg zou ik daar heel blij mee zijn!