Regensburg

Woensdag 22 juni.

Zoals al geschreven wilde ik vandaag nog een dagje naar Regensburg. Na een goede maar warme nacht zat ik alweer vroeg aan het ontbijt. Er is hier van alles: sappen, yoghurt, broodjes, wijn (!), vleeswaren, kaas, zalm ….. jammer dat ik niet alles verdraag. Ik eet gewoon twee broodjes met beleg. Geen eieren met spek, geen worstjes, anders groei ik dicht.

Ik had de bus van 9.03 uur en was dus al vroeg in Regenburg. De zon scheen en ik wilde eerst maar eens mijn marken om gaan wisselen. Was de Deutsche Bank op woensdag gesloten! En dat is de enige bank die ze omwisselt. Dan maar doorlopen naar hotel Maximilian. Dat ligt natuurlijk aan de Maximilianstraße, meestal afgekort tot de Maxstraße. Deze ontstond in 1810 in het verwoeste zuidoostelijke deel van de binnenstad. Hij is ongeveer 1 km lang, voor Regensburg een atypische, regelrechte en ongewoon brede straat die van noord naar zuid loopt. Hij verbindt de Domplatz met het centraal station en is daarmee een directe weg naar de binnenstad. Voor mij was het 500 meter lopen naar het hotel.

Het hotel bevindt zich op nummer 28 en was het eerste gebouw, dat vanaf 1888, op een voor een hotel zeer geschikt grondstuk, ontstond aan het zuidelijke einde van de straat in de buurt van het station. Tachtig jaar ervoor stond daar de Maxpoort, waarvan de westelijke zuilenhal voor de nieuwbouw wijken moest. Fundamenten van oude Romeinse muren werden als fundament gebruikt. De opdrachtgever was de welgestelde brouwer Franz Josef Bergmüller (1833-1890), de eigenaar van de brouwerij van het karmelietenklooster. Hij stierf voordat het hotel in 1890 klaar was. De architect was Julius Poeverlein, die het hotel voorzag van een gevel vol pracht en praal in de neorococo stijl, met erkers en 18 raamkozijnen. In maart 1891 werd het, voor 16.000 goudmark jaarlijks verpachte hotel, geopend. In 1970 werd het hotel, dat sterk aan renovatie toe was, door de stad Regensburg gekocht om het af te breken. Gepland was daar het nieuwbouwproject city-center. De afbraak werd door tussenkomst van de Beierse monumentenzorg voorkomen. De afbraak riep ook veel weerstand op bij de bevolking. Het hotel werd privé aangekocht, grondig gerenoveerd en in 1980 weer in bedrijf genomen. Ik vond het een schitterend gebouw; ik had het al vanuit de Bimmelbahn gezien. Alleen ziet het voorplein er een beetje armoedig uit. De oprijlaan bestaat uit allerlei stukjes asfalt en de fontein ziet er ook zielig uit. Hij werkte ook niet.

Verder ging het. Het bleek een stuk lopen naar de Ostentor, de oostelijke stadspoort. Ik besloot de Altstadtbus te nemen, een bus die alleen in de oude stad een soort kringlijn vormt. Het is een klein formaat dat door alle straten past, tenminste, waar hij rijdt. Ik dacht dat hij op de Dachauplatz zou stoppen maar hij reed door naar de Domplatz, zodat ik van hier naar het Ostentor moest lopen. Dat was 700 meter heen en 700 meter terug. Ik denk dat ik mijn stappen wel weer gehaald heb vandaag.

Het was weer warm om te lopen en mijn ¾ liter water schoot ook alweer op. Ik liep via de Ostentorgasse, de ontsluitingsweg van het oostelijke deel van de stad. Dit was vroeger de hoofduitvalsweg naar Passau en Donau afwaarts naar het zuidoosten. Met haar grote, brede patriciërshuizen uit de Middeleeuwen die later vaak als brouwerijen gebruikt werden, krijg je toch een indruk van de betekenis die de straat ooit had.

Aan het eind stond de Ostentor. Net zoals zijn pendant in het westen, de Jacobspoort, behoort hij tot de middeleeuwse stadspoorten, die in de loop van de stadsuitbreiding rond 1300 gebouwd werden. Maar in vergelijking tot de andere is hij veel beter en volledig intact behouden, vooral met de nog bestaande poorttoren in het midden. Deze is 50 meter hoog. De torens aan de zijkanten zijn lager, maar ondersteunen hem rechts en links. Aan de oostkant, dus als je de stad uitgaat, staat er zelfs nog een torenwachtershuisje, hoewel dat een replica uit de 19 eeuw is. Maar afgezien daarvan geldt deze poort bij vaklieden als een van de best bewaarde stadspoorten van heel Duitsland.

Na wat foto’s genomen liep in mijn 700 meter weer terug, maar nu met een stukje langs de Donau. Ik liep de “eiserne Brücke” op, zodat ik de “steinerne Brücke” goed kon fotograferen. Deze stappen heb ik niet meegeteld in mijn stappenplan.

Om twaalf uur was ik in de winkel die bij de dom hoorde. Daar reserveerde ik een plaats voor de rondleiding van half een. Ik was wel een beetje erg moe. Ik heb daar lekker een half uur op een bankje gezeten, samen met mijn fles water. Vervolgens begon de rondleiding. We waren met z’n vijven.

Ik wil niet opscheppen hoor, maar het begin wist ik wel. Dat het een gotische kerk was, gebouwd naar Frans voorbeeld. En dat alleen nog de dom in Keulen een gotische kerk is; verder schijnt er geen andere te zijn. Wat ontbreekt is het roosvenster; daar was geen geld meer voor. Er was ook geen geld meer voor de torens. Men was begonnen met de bouw rond 1200; 600 jaar later was hij pas echt af.

In het midden is een bootje te zien met een figuurtje met een sleutel: Petrus. De dom is aan hem gewijd.

Heel interessant vond ik het verhaal van het orgel. Het echte orgel was erg klein; het geluid reikte maar tot een derde van de kerk. De wens was dat er een groot orgel zou komen. Maar omdat het gebouw op de lijst van monumentenzorg staan mocht er niets aan veranderd worden. Totdat er een bedrijf kwam dat het orgel met minimale schade in kon bouwen. Het orgel zit in een soort stalen korset en is door middel van vier stalen kabels bevestigd aan het plafond. Een staalkabel met een doorsnede van 16 mm zou volgens de berekeningen al voldoende zijn, maar men ging voor zekerheid bij het 36.000 ton zware orgel. Het werden vier staalkabels van 30 mm doorsnede. Het is het grootste vrij hangende orgel ter wereld. Het heeft tachtig registers en 5871 orgelpijpen. De langste pijp is 10 meter, de kleinste 6 mm.

Aan de zijkant is een ruimte waarin een lift opgeborgen zit. Immers, het is een vrij hangend orgel dus de organist kan niet omhoog klimmen via een trap. Met een sleutel bedient de organist de lift, die normaal niet te zien is. Hij komt uit de ruimte tevoorschijn. Alleen, niet alle organisten durven omhoog te gaan. Je moet echt geen hoogtevrees hebben. Je moet je voorstellen. Je bent organist en je hangt ergens in de hoogte met een orgel dat heel veel geluid produceert! Je moet het maar durven. Het orgel werd op 22 november 2009 in gebruik genomen.

Verder heb ik twee fabelwezens gezien, die de duivel voorstellen: een mannelijke en een grootmoeder. Altijd leuk. Het laatste wat ik over de dom wil vertellen zijn twee standbeelden: een van Maria en een van aartsengel Gabriël. Deze aartsengel verkondigt aan Maria dat ze van een zoon zal bevallen. Een leuk bericht, en daarom zie je hem lachen. En dat is heel apart. Maria steekt haar had op als groet. Volgens de gids natuurlijk. Je zou ook kunnen denken: “Nee hoor, liever niet” of “Ho, stop eens maatje!” In haar linkerhand draagt zij de Bijbel met haar vinger tussen de bladzijden gestoken. Daar was zij gebleven. Het gaat hier natuurlijk om het Oude Testament.

Na afloop van de rondleiding, die heel snel voorbijging, heb ik een broodje gegeten en wat gedronken. Toen heb ik de bus weer teruggenomen naar het hotel, waar ik lekker gedoucht heb en een uurtje heerlijk heb geslapen. Om kwart over vijf de lymfekliermassage. Nou, eerlijk gezegd hoeft dat voor mij niet. Een gewone massage vind ik veel lekkerder.

Morgen een lange rit voor de boeg. Parkeren bij het hotel wordt wel even een dingetje, maar dat zie ik wel weer. Op naar Hannoversch Münden. En, ongeveer 2,5 km gelopen!