De terugreis naar Nederland

Zaterdag 25 juni.

De route is weer verstuurd naar mijn tomtom en de koffer staat weer grotendeels gepakt. Nu moest ik zaterdag weer zien hoe ik bij de auto kon komen. Tweehonderd meter en dan weer over die brug!

De ober vroeg vriendelijk of ik een gebakken ei, een roerei of een omelet wilde hebben. Hij wilde me verwennen! Maar als ik moet rijden neem ik nooit zware ontbijtjes. Hij kon me wel verwennen met me naar de auto te dragen, maar dat bood hij niet aan! Jammer, hij was wel knap.

Het lopen naar de auto viel mee. Het zal wel een lachwekkend gezicht geweest zijn: ik en m’n koffer. De koffer op wieltjes en ik zat er nog net niet op! Ik duwde hem met beide handen tegen de brug op. Er af was een stuk gemakkelijker. Toen nog even de route checken in mijn tomtom. Hij had vandaag kuren en was buitengewoon eigenwijs. Ik misschien ook want ik wilde via Paderborn en hij via Dortmund. Misschien wist hij nog niet dat daar een vrij nieuwe snelweg was. Hoe dan ook, hoe vaak ik ook aangaf dat ik die route wilde rijden, hij bleef volhouden dat Dortmund de beste weg was en hij weigerde om Paderborn aan te geven.

Bij het uitrijden van het stadje viel mijn blik op de Tillyschans. Die had ik nog niet besproken. Volgens een vrouw uit Münden had ik daar zaterdag naar toe gemoeten: er kwam een rockconcert. Maar dat is niet zo mijn ding dus ik ben op tijd weg.

De Tillyschans is een 25 meter hoge uitzichttoren waarvan je een mooi uitzicht zou hebben over de stad. Nou, dat geloofde ik dus wel. Maar ik wist ook dat er binnen een wenteltrap was en om begrijpelijker reden is dat niet zo mijn ding. De naam Tilly herinnert aan de grote veldheer, wiens soldaten tijdens de 30-jarige oorlog in 1626 het stadje belegerden. In deze zogenaamde godsdienstoorlog ging het voornamelijk om de suprematie van de grootmachten in Duitsland, ja, zelfs in heel Europa. Aan de ene kant stonden de katholieken Tilly en Wallenstein en aan de andere kant de Zweden met Gustav Adolf. De oorlog toonde hier zijn ware gezicht, toen Tilly met ca. 20.000 man tegen de kleine stad optrok. Hij wilde de Hessische landgraaf en de stadjes Northeim en Göttingen laten zien wat hun te wachten stond als ze niet samenwerkten. Münden, in die tijd met 4500 inwoners, had geen schijn van kans. Er vielen veel doden.

Ik liet het stadje achter me en ging weer via een aantal steile haarspeltbochten naar boven. Het was nog rustig en ik was al snel weer bij de autobaan. Na een tijdje gereden te hebben kwam ik bij de splitsing Dortmund/Paderborn. Ik ben ook eigenwijs dus ik koos Paderborn. En raad eens? Tom paste zich zonder morren aan. Geen gedoe met: “Ga terug” of “Keer om”. Zo zie je maar weer wie de baas is!

Via Bielefeld reed ik naar Osnabrück en zo kwam ik op de weg naar Oldenzaal terecht. Na Osnabrück heb ik nog even getankt en wat gedronken. Daarna na Bad Bentheim de grens over en weer terug naar de 100 km. Mijn auto wilde wel harder, maar hij mocht niet meer. Dat was wel even wennen, voor hem en voor mij. Tom wilde weer via Zwolle, maar ik via Harderwijk en je weet wie er in dit soort gevallen wint. Dat ben ik dus. Rustig reed ik via de Veluwe naar Harderwijk en toen via de polder en de dijk naar huis. Om een uur was ik thuis en toen begon het grote uitladen, het wassen, het opruimen en het boodschappen doen voor de volgende dag. Ik ben weer thuis!

Ik zie jullie terug als ik deel 2 ga schrijven op 21 augustus. Dan ga ik naar Helgoland en Schwarzwald.