Krakau

24 juli
Het is vandaag snikheet, boven de 30 graden. Ik zou bijna naar een groot winkelcentrum gaan, niet om te kopen, maar vanwege de airco. Maar ik ben hier niet om te winkelen, maar om wat te zien. Dus ben ik vanmorgen vanwege de hitte maar weer vroeg opgestaan. Ik hoef weinig mee te nemen naar de ontbijtzaal, geen tasje of zo. De meeste dingen zitten in een zakje dat ergens onder mijn broek bengelt. Het is maar goed dat ik wat afgevallen ben want nu heb ik wat ruimte. Dat geldt ook voor mijn bh, waar nu mijn kamersleutel zit en een stripje met tabletjes. Handig. Je mag hier uit de ontbijtzaal niets mee naar buiten nemen, maar ze hadden niet door dat ik twee appels in mijn bh gestopt had. Grapje hoor.

Omdat het zo heet is heb ik me de luxe gepermitteerd om een taxi te nemen. Ik wilde namelijk naar de Wawelburcht en ik wil mijn krachten en mijn lichaam een beetje sparen. Voor drie euro was ik ter plaatse, afgezet voor de heuvel. Het was nog niet zo heet dus ik kon rustig naar boven lopen. Ik was zo vroeg dat ik zelfs nog wachten moest. De kassa was nog niet open.

Tljdens het wachten werden we opgeschrikt door vijf helikopters die laag boven ons cirkelden. Dat hebben ze wel tien minuten gedaan. Ze wisten zeker niet welke kant ze op moesten. Het was een soort rotonde in de lucht. Het kan natuurlijk zijn dat ze gisteren na het eten ook een borreltje gehad hadden en derhalve niet wisten welke kant ze op moesten.

Eindelijk, precies om half tien, geen minuut eerder of later, ging het gordijntje open en kon ik kaartjes kopen om de burcht in te kunnen. Ik was bij de eerste groep van tien uur. Dat gaf me nog even de tijd om de mooie binnenplaats te bekijken. Om tien mochten we naar binnen. Natuurlijk moest alles weer gescand worden, wat tot oponthoud leidde. Zo kwam het dat de groep al wegging zonder een deel, en dat wij later haastig aan moesten sluiten. Zo misten we al een deel van de introductie. Ik miste de rest ook, omdat een vriendelijke mevrouw mij mee troonde naar een lift.

Ik zei nog tegen haar dat ik het een super modern kasteel vond met zo een lift. Maar ze antwoordde dat die er vroeger niet in zat. Nou, toen ik erin stapte betwijfelde ik dat. Alles van hout rondom, dubbele deuren en hij kraakte en piepte. Maar we kwamen boven. Ik liep rustig de zalen door; ik was hier ongeveer vijftien jaar geleden ook geweest met man en kinderen. In één van de ruimtes is een cassetteplafond te zien uit 1540 met allemaal uit hout gesneden hoofden. Oorspronkelijk waren het er 194, maar aan begin van de negentiende eeuw zijn er veel verwoest. Er zijn er nog slechts dertig over. Ik heb best een tijdje in de burcht doorgebracht.

Natuurlijk wilde ik ook de kathedraal zien, maar omdat het zondag is moesten we tot half één wachten voordat we erin konden. Ik heb de tijd zoet gebracht met een, alcoholvrij, drankje. Daarna moesten we weer voor een ticketoffice in de rij staan. En dat in de brandende zon. We werden beneveld. Niet door de drank maar we werden koel gehouden door waternevel. Het wachten viel mee. De rij met mensen die de kathedraal in wilden was gegroeid en stond nu over het hele plein. En alles zingen en dansen. Het katholieke geloof leeft hier echt. In de kerk viel het tegen. Niet omdat het niet mooi was, maar er waren zoveel mensen dat je amper de tijd had om iets te zien, iets te lezen of gewoon te genieten van de stilte. Nou ja, ik heb in ieder geval de tombe van de heilige Stanislaus gezien.

Het verhaal van deze heilige zal ik jullie niet onthouden. In het voorjaar van 1079 werd door koning Boreslaw II de doodstraf over de bisschop uitgesproken. Hij had het namelijk gewaagd de koning wegens zijn ontrouw jegens zijn vrouw te vermanen. De koning was hier echter niet van gediend en daarom werd hij door de bisschop geëxcommuniceerd. Daarop sprak de koning het doodsoordeel uit.

De ridders wilden de straf niet uitvoeren en daarom deed de koning het zelf. Op 11 april 1079 verscheen Boreslaw II tijdens de mis in de kerk. Voor het altaar sloeg hij de bisschop met zijn zwaard neer en daarna heeft hij het lijk in stukken geslagen. Die liet hij op het veld uitwerpen. Deze daad leidde tot een volksopstand en de koning moest vluchten naar Hongarije. Ik geniet natuurlijk van dit soort verhalen. De mensen waren vroeger zo lief voor elkaar.

Ik besloot dat ik genoeg gezien had en vond weer een taxi die mij terug bracht naar het hotel voor mijn middagdutje. Maar daarna vond ik het toch tijd worden om mij door middel van het openbaar vervoer te verplaatsen. Na een tijdje zittend wachten op de tramhalte kwam daar toch eindelijk de verlaagde lijn 8 aan. Na twee haltes lukte het me om uit te stappen, hoewel ik eerst vergeten was om op het knopje te drukken waarmee je de deur kunt openen. Ik wilde nog een keer de oude Joodse wijk rustig verkennen.

Het doet je wel wat als je daar loopt. Al die mensen die weggevoerd en vermoord zijn. Je kunt er niet omheen en dat wil ik ook niet. De Jewish bookshop, de synagoges en opschriften in het Hebreeuws. Je moet je even voorstellen dat er rond 1930 in Krakau 120 synagogen waren. Ik ben in de Ulice Szeroka geweest, de hoofdstraat in Kasimierz. Stephen Spielberg gebruikte deze straat in scenes in de film Schindler’s List. Een prachtig beeld van Jascha Lieberman (van het Jascha Lieberman trio), een gedenksteen......Ik liep verder en zag op de Plac Nowy een gebouwtje dat vroeger diende als ritueel slachthuis. Nu zitten er allerlei tentjes in waar je eten kunt kopen, en dan gaat het vooral om de snelle hap. Het eten hier is niet kosher, terwijl dat in de Ulice Szeroka wel het geval is.

Ik heb ook het huis gezien waar Helena Rubinstein geboren is, de eigenaresse van het grote cosmeticabedrijf. Volgens haar waren er geen lelijke vrouwen. Lelijke vrouwen waren luie vrouwen (ze smeerden namelijk geen zalfjes en gebruikten geen andere producten). Ik voel me eigenlijk wel een beetje aangesproken.

Ik at wat en terwijl ik dat deed zocht een oude man in de vuilnisemmer naar eten. Ik voelde me schuldig want ik kon mijn eten niet eens op. Het was ondertussen al zeven uur geworden en ik besloot toch maar weer een taxi naar het hotel te nemen. Die taxi stond er toch niet voor niets, die stond gewoon op mij te wachten. En ik wilde in ieder geval voor het donker weer op mijn kamer zijn. Bedenk wel dat het hier veel eerder donker is dan in Nederland. Deze week skypte ik met mijn broer. Die zat nog lekker in de tuin in de zon, terwijl het hier al pikkedonker was.

Vanavond vroeg naar bed, want morgen ga ik weer verder. Het plan is om in Czestochowa de Zwarte Madonna te gaan bekijken en daarna rijd ik door naar mijn volgende bestemming in Malbork. De route heb ik al in mijn hoofd; hopelijk lukt het dan ook.