alleen naar Polen

28 juli
Gdansk, voor mij één groot openluchtmuseum. Een stad die zeker de moeite waard is om gezien te worden. Plat gebombardeerd in de oorlog, maar schitterend herbouwd.

Het zou vandaag niet zo heet worden als gisteren en volgens weeronline zou het gaan regenen. Dan heb ik een hand te weinig. Ik heb mijn twee walking sticks en dan nog een paraplu. Dus ik heb één van de sticks in de auto laten liggen en de paraplu als stick gebruikt. Het was geloof ik wel een beetje gek gezicht.

Zoals reeds eerder geschreven had ik besloten met de trein te gaan. De auto heb ik geparkeerd op het parkeerterrein voor het station. Autonummer invoeren en je staat de hele dag voor 1,25 euro. Het kostte wel even tijd voordat ik door had hoe ik het moest doen. Daarna naar het station, een kaartje kopen naar Gdansk. Voor 8 euro ben je in Gdansk, de afstand Grootebroek-Amsterdam.

Ik had echter al waargenomen dat de instap voor mij niet gemakkelijk zou zijn. Een grote opening tussen de trede en het perron. Ik heb daarom de conducteur gevraagd mij een kontje te geven en met wat duwen lukte het om mij in de trein te krijgen. Trein is een beetje groot woord, beter is vervoermiddel. Hij had volgens mij vierkante wielen en het interieur had een beetje weg van de trein die ik me uit mijn jeugd herinner, zeg vijftiger jaren van de vorige eeuw. Als ik slagroom mee zou hebben genomen was hij aan het eind van de reis stijf geklopt zijn.

Na drie kwartier bereikten we Gdansk Glowny, het hoofdstation van Gdansk. Daar werd ik door de aardige conducteur de trein weer uitgetrokken. Toen begon het grote zoeken. Waar was nu het VVV en hoe kwam ik bij het centrum? Een agente raadde me aan een taxi te nemen en ze vertelde me waar het verkeersbureau was. Weer de trap af die ik net opgeklommen was. Het was de vijfde trap al vanmorgen.

Het verkeersbureau was een onooglijk klein kantoortje waar de deur dicht van was. Geen wonder dat ik er voorbij gelopen was. Volgens mij wilden ze gewoon geen klanten, want ik was de enige. De mevrouw legde me uit dat ik beter de tram kon nemen, want het centrum was maar één halte. Ik weer naar boven, naar de tramhalte waar ik weer uitpluizen moest hoe je een tramkaartje moest kopen. De automaat accepteerde mijn geld niet. Een aardige Poolse nam mijn muntje en ging daarmee op de automaat wrijven, en nadat ze deze behandeling een paar keer herhaald had at de automaat mijn muntje op en kreeg ik een kaartje terug.

Al snel kwam de tram en gelukkig was de instap gemakkelijk. Gelijk wilde er iemand voor mij opstaan (alweer: ik begin er echt oud uit te zien) maar vanwege die ene halte bleef ik maar staan. Uitstappen, trap af, trap op en toen dacht ik: “ Moeder is aan een kopje thee toe, lekker met pavlova met mango.” Zo gezegd, zo gedaan.

En daarna de stad in via de Ulice Dljuka (gewoon de Langestraat, net zoals in Alkmaar). Je weet niet waar je kijken moet. Gelijk drie poorten door, waarvan één de Gouden Poort genoemd wordt. Schitterende huizen, sgraffiti, ornamenten, gevels.....je weet niet waar je kijken moet of wat je fotograferen wilt. Je blijft plaatjes schieten. En dan al die mensen. Kunstenaars, levende beelden, kapitein Haak, een man die op een orgeltje speelde met een papegaai op een stokje.....en overal stalletjes met barnsteen. Nou ben ik daar gek op dus dat is helemaal niet erg.

Ik kan de stad wel gaan beschrijven, maar dat doe ik niet. Dat kun je gewoon van wikipedia afhalen. Ik wil juist vertellen hoe ik de stad beleefd heb. Ik volgde de koningsroute, dat wil zeggen van de Gouden Poort tot de Groene Poort. Hierlangs trokken vroeger de Poolse koningen tijdens hun jaarlijkse officiële bezoek aan Gdansk. Het is slechts een afstand van 200 meter. Maar als je, zoals ik, overal foto’s van wil maken en ook nog al het barnsteen wil bewonderen, wordt de 200 meter al gauw een kilometer. En het was weer heet, erg heet. Daar liep ik met mijn paraplu.

Eindelijk kwam ik aan bij de oever van de rivier de Motlawa, die in Gdansk uitmondt in de Wisla (Weichsel). Daar waren ze allerlei stalletjes aan het opbouwen want zondag is het de Sint Dominicus jaarmarkt. Dan moet ik er dus niet heen.

De oudste kerk van Gdansk is de Sint Nicolaaskerk. Het was de enige kerk die niet werd beschadigd tijdens de Tweede Wereldoorlog. Door de eeuwen heen is de Sint Nicolaaskerk het domein geweest van de Dominicanen. In 1260 gaf paus Alexander IV de orde het recht festiviteiten te houden. Dit was de aanzet tot het ontstaan van de Sint Dominicus Markt, die nog altijd elk jaar in augustus gehouden wordt. Overal worden stalletjes opgebouwd en het moet heel gezellig worden. Ik was eerst van plan om zondag heen te gaan, maar dat laat ik nu wel uit mijn hoofd. Ik kon vanwege de stalletjes ook niet echt mooie foto’s maken.

Op het water was het ook gezellig. Watertaxi’s in de vorm van een volkswagen Kever, de veerponten die af en aan varen. Ik vraag me trouwens af hoe lang ze nog varen want ze zagen er behoorlijk krakkemikkig uit. Boten naar andere delen van Gdansk en boten naar Sopot (mooie pier) en het schiereiland Hel. Misschien dat ik nog een bootreisje maak.

Via de barnsteenstraat ben ik naar de Mariakerk gelopen. Het is de grootste bakstenen kerk die ooit in Europa is gebouwd. Hij biedt plaats aan 20.000 mensen, (zoveel als de hele stadsbevolking rond 1450) wat ook geregeld gebeurde tijdens de noodtoestand begin jaren tachtig van de vorige eeuw, toen leden van Solidariteit er hun toevlucht zochten. Hij heeft zeven ingangen, naar elke straat één. Tijdens de oorlog liep de kerk ernstige schade op. Het dak brandde af, 40 % van de gewelven werd verwoest en nagenoeg alle muurschilderingen gingen verloren, maar 80 % van de kerkschatten konden gelukkig tijdig in veiligheid worden gebracht. “Het laatste oordeel” van Hans Memling is niet meer teruggekomen in de kerk, maar hangt nu in een museum hier in Gdansk. Het mooie astronomische uurwerk is echter wel weer te bewonderen. De gewelven zijn schitterend: kruisgewelven, stergewelven en diamantgewelven.

Het werd zo langzamerhand weer eens tijd om terug te gaan naar Malbork. Ik had een taxistandplaats gezien en wilde een taxi nemen naar het station. Ze reden me niet want het was veel te dichtbij. Ja, voor 25 euro. Ze zeiden dat het maar vijf minuten lopen was. Zelfs iemand met gezonde benen redt het niet in die tijd. Ik was echt kwaad. Als je pijn hebt en ze staan je een beetje uit te lachen..... Ik heb meteen een klacht ingediend bij het nabijgelegen VVV. Ze zullen er wel niets mee doen, maar dan ben ik het kwijt.

Ik heb maar weer een kaartje voor de tram gekocht en ben toen met de tram naar het station gereden. Daar was het ook wel weer zoeken waar mijn trein vertrok. Geen matrixborden, geen hulp, helemaal niet......oh ja, trappen, die zijn er genoeg. Tenslotte heb ik het zelf uitgevonden. Op het treinschema staat in de regel waar hij vertrekt: 1 2. Dan vraag je je dus af of het spoor 1 of spoor 2 is. Maar het is perron 1 spoor 2. Goed he, zelf ontdekt. En daar was ie dan, mijn trein. Hij stopte natuurlijk heel ver bij mij vandaan en ik was ook de laatste die er door behulpzame handen ingehesen werd. En daar was ook weer mijn conducteurtje. Hij schreef keurig in zijn boekje dat hij mij in Malbork even helpen moest. Maar als ik door anderen niet geholpen was zat ik nu in Rusland, want hij was me totaal vergeten.

Mijn auto stond nog op zijn plaats, ondanks alle indianenverhalen over “dat ze mijn auto wel zouden jatten”. Maar ja, de vakantie is nog niet voorbij. En zo is er weer een dag voorbij. Moe, maar wel voldaan. Op de parkeerplaats bij mijn verblijf stonden ook nog auto’s uit Rusland. Zou Poetin dan toch in de kamer naast mij slapen?