Walhalla

Maandag 20 juni.

Vandaag wilde ik de wellness bezoeken om even bij te komen van al dat geweld van de afgelopen weken. Maar die ging helaas pas om twee uur open. Er werd schoongemaakt. Dus wat nu? Dan maar naar het Walhalla, dat ook op mijn lijst stond. Daarbij gaat het natuurlijk niet om het Walhalla in de Noordse mythologie, waar het een speciale hemel is voorbehouden aan de gesneuvelden in de strijd.

Ik geef toe, ik voel me wat gehavend, maar om nu al naar het Walhalla te gaan lijkt me wat vergezocht.

Nee, er is ook een Walhalla in Donaustauf bij Regensburg. Ik ben er met Gilles en met Rinske al verschillende keren voorbijgereden, maar ik heb het nog nooit bezocht. Vanaf de autobaan zie je het liggen: een groot Parthenon met zuilen in het wit uitgevoerd. Maar daar kom ik later op terug. Het was maar een kwartiertje rijden hiervandaan.

Hoog uitstekend boven het omringende landschap en de Donau, verheft zich in de buurt van Regensburg het Walhalla. Met dit classicistische gebouw in de vorm van een door zuilen omgeven tempel ontstond hier in opdracht van de Beierse koning Ludwig I (regeert van 1825 tot 1848) een van de belangrijkste Duitse nationale monumenten van de 19^de eeuw. Met in zijn achterhoofd de als schandelijk ervaren overwinningstocht van de napoleontische legers groeide in Ludwig, toen nog kroonprins, vanaf 1807 het idee voor een herdenkingsplaats, waar Duitstalige mannen en vrouwen, die het verdienden, geëerd zouden moeten kunnen worden. Onder invloed van de historicus Johannes von Müller, die ook een eerste keuze maakte in welke persoonlijkheden geëerd moesten worden, werd de naam “Walhalla” gekozen naar het gelijknamige paradijs voor strijders van de Germaanse mythologie.

Uitgevoerd werd de bouw door de favoriete architect van Ludwig I, Leo von Klenze (1784-1864), een van de belangrijkste classicistische bouwmeesters van de 19^de eeuw. In 1830 werd de eerste steen gelegd, twaalf jaar later, op 18 oktober 1842, kon het Walhalla feestelijk geopend worden. De beslissende inspiratie voor zijn ontwerp haalde Klenze uit het beroemde Parthenon op de Akropolis in Athene uit de 5^de eeuw voor Christus. Dit verbond Klenze met verdere historische motieven en combineerde die met de moderne mogelijkheden van de huidige bouwtechnieken tot een zelfstandige creatie in de architectuur.

De van binnen en buiten met kostbaar marmer beklede tempel verheft zich boven de geweldige getrapte onderbouw. Het oorspronkelijke idee was de zogenaamde hal van de verwachting hierin op te nemen, waarin bustes zouden komen van personen die in de toekomst vereerd zouden moeten worden. In het interieur staan langs de wanden de bustes en plaquettes van de door Ludwig I en zijn adviseurs uitgekozen “Walhallagenossen”, een samenstelling van de in de 19^de eeuw als voorbeeld dienende heersers, veldheren, wetenschappers en kunstenaars.

Het fries met figuren dat zich rondom boven de bustes bevindt is ontworpen door Martin von Wagner en stelt de geschiedenis voor van de Germanen vanaf de eerste kolonisten tot de kerstening in de vroege Middeleeuwen.

Sinds 1962 worden de oorspronkelijke 96 bustes in afstanden van 5 tot 7 jaar weer aangevuld. De keuze wordt bepaald door de Beierse ministerraad op aanbeveling van de Beierse academie voor wetenschappen.

Ik zag bustes van veel bekende mensen, zelfs van Nederlanders. Wat dachten jullie van Boerhave, Hugo de Groot en Michiel Adriaansz. De Ruyter? Ik zag bustes van o.a. Mozart, Bach, Copernicus, Adenauer, Martin Luther, Karel V, Rubens, Catharina de Grote en nog veel meer. Het was er wel winderig wat best lekker was, maar daarom durfde ik niet dicht bij de rand te staan omdat ik bang was mijn evenwicht te verliezen. Het gaat er steil naar beneden. Wel gevaarlijk voor kinderen!

Teruggekomen in het hotel ben ik alsnog naar de wellness gegaan. Ik was er helemaal alleen en heb volop kunnen genieten. ’s Avonds heb ik weer hier gegeten: Schnitzel mit Bratkartoffeln und Salat. Als ik een schnitzel bestel, waarom krijg je er dan altijd twee?

Morgen weer een “op stap” dag. Ik ga naar Regensburg met de bus. Ik weet al waar de bushalte is en dat is echt vlakbij. Als ik moe ben ga ik terug. Ik kan rustig aan doen want ik heb hier een nacht bijgeboekt.

Wat wel opvallend is in de hotels waar ik geweest ben, is dat er haast geen Duits personeel meer is. In Bad Aibling liepen vaal Aziatische meisjes rond. Heel lief, maar ze verstonden je niet altijd. Standaard uitdrukkingen kenden ze, maar toen ik vroeg of er een bril gevonden was konden ze geen antwoord geven op de vraag. In dit hotel zijn het volgens mij vooral Afghanen die bedienen. Ik versta ze af en toe niet, dus ik raad maar wat ze zeggen. Het zal wel aan mijn oren liggen.