alleen naar Polen

22 juli
Nu ik de datum opschrijf, besef ik dat het de datum is dat Gilles en ik 40 jaar geleden in ondertrouw zijn gegaan. Nu bevind ik me in mijn uppie in Krakau, zo een 200 kilometer van de grens met Oekraïne. Wat een stad! Gilles zou het hier geweldig hebben gevonden. Ik heb een aardige kamer met twee bedden. Ik kan de ene nacht in het ene bed en de andere nacht in het andere bed slapen.

De dag begon vanochtend in Duitsland goed. Ik kreeg een heerlijk ontbijtje, nou ja, ontbijtje, ONTBIJT met een hoofdletter. Er was van alles. Goed bed, leuke kamer, goed eten, leuk geprijsd, een aanrader. Ook de omgeving is interessant.

Om half negen vertrok ik vanmorgen vanuit het hotel. In mijn enthousiasme had ik de tomtom eens aangezet. Prettige stem, die jongen. Maar hij had duidelijk andere ideeën over hoe ik moest rijden dan ik. Ik deed lekker wat ik wilde. Misschien dat hij daarover de pest in had, want plotseling had hij er geen zin meer in en hield hij er mee op. Gelukkig had ik de avond van tevoren uitgezocht hoe ik precies moest rijden.

Gisteren zag ik in de voormalige DDR al af en toe wat in twee talen staan, het Duits en het Pools. Nu zag ik alleen maar Pools. Onbegrijpelijk. Als je op het platteland rijdt en je ziet een bordje bij een boerderij staan, denk ik dat ze aardappelen te koop hebben. Maar het zouden net zo goed oranje vlaggetjes kunnen zijn. Ik begrijp er helemaal niets van. Maar ja, dat doe ik ook niet met iemand die Limburgs praat. En zij begrijpen ons niet. Ik ken iemand, (!) die bijvoorbeeld altijd een kwartier te laat is voor een vergadering. Misschien moeten we er in het vervolg een kwartiertje aftrekken, b.v. “We vergaderen om twee uur” in plaats van “We vergaderen om kwart over twee”. Ze kunnen er gewoon niets aan doen.

Ik koos in Polen voor de snelweg. Het was een 4-baans weg zonder vluchtstrook, maar gewoon lekker rustig. Dat veranderde toen de weg samengevoegd werd met een andere weg uit Duitsland. Veel vrachtverkeer en heel, heel veel hard rijdende Polen. 180 kilometer, 200 kilometer per uur en ik maar meedoen. Het schoot in ieder geval lekker op. Maar ik had me voorgenomen om vandaag aan “kerkepad” te doen, dus na een tijdje verliet ik de snelweg. Zonder tomtom bereikte ik Jawor, waar de eerste kerk stond die ik bezoeken wilde.

In het echt was de kerk nog mooier dan op het plaatje. En onvoorstelbaar dat er 15.000 mensen in konden. Ik was één van de weinige bezoekers en ik nam er alle tijd voor.

Zoals ik al in een eerdere column heb verteld, was Polen vroeger katholiek en mochten er geen evangelische kerken gebouwd worden. Na de vrede van Westfalen mocht dat wel, zij het dat er strikte voorwaarden waren, zoals:
- aan de buitenkant mocht je niet zien dat het een kerk was;
- hij moest uit vergankelijke stoffen opgebouwd zijn, zoals leem, hout, stro etc;
- er mocht geen klokkentoren bij zijn;
- hij moest binnen een jaar af zijn;
Er waren slechts drie van deze kerken. De kerk waar ik nu was en de kerk van Swidnica, die ik later op de dag zou bezoeken. Jawor heette trouwens in het Duits Jauer, Swidnica heette Schweidnitz en Wroclaw heette toen Breslau.

Nadat ik alles goed bekeken had ging ik de warmte weer in. Het kwik was gestegen tot 30 graden. Maar ik heb gelukkig airco. Ik vertrok richting Swidnica om daar ook de kerk te bezoeken. Het landschap was heuvelachtig, het deed een beetje Limburgs aan. Je schiet niet echt op als je de secundaire wegen neemt. Vrachtwagens, dorpjes, je moet gewoon voorzichtig zijn. En overal staan agenten met lasers en ik heb ook veel flitspalen gezien. Ik hoop niet dat ze mij gezien hebben. Maar ja, met die extra uitkering bij het salaris kan ik het misschien net betalen.

Wonder boven wonder vond ik ook de kerk van Swidnica. Wat kleiner dan die van Jawor, maar misschien nog wel mooier. Daar was ook net een bus met toeristen aangekomen en met de uitleg zag je ook vrolijk de hoofden allemaal dezelfde kant opdraaien. Toen alles uitgelegd was moest ook iedereen tegelijk naar toilet.

Ik besloot dat het tijd werd om weer de snelweg op te zoeken. Ik mengde me weer tussen het snel rijdend verkeer en raasde ook mee, als enige Hollandster. Al gauw werd de weg een volwaardige tolweg met tolpoortjes aan het begin en poortjes aan het eind. Daartussen mooie wegen met rustplaatsen, picknickplaatsen, benzinestations, wc’s en restaurants. En dat voor 2,50. Ik moest verderop nog twee keer betalen zodat ik in totaal 7,50 aan tol kwijt was.

Ik wilde graag nog een houten kerkje bezoeken met hele mooie schilderingen. Het was niet zo ver van de snelweg af. Daar aangekomen bleek het jammer genoeg gesloten te zijn. De kerk bevat schitterende afbeeldingen uit de Bijbel. De mensen konden vroeger niet lezen en zo konden ze toch het verhaal begrijpen.

De snelweg bij Katowice werd druk en bij Krakau was het helemaal een drama. Er was een aanrijding geweest en van 6 banen moesten er twee gemaakt worden. Het scheelde niet veel of het was een verkeersinfarct. Ik besloot om mijn alternatieve route maar te gaan rijden, wat inhield dat ik door het centrum van Krakau moest. Ik dacht al dat ik verkeerd gereden was maar nee hoor, daar stond ineens toch mijn hotel.

Enthousiast als ik ben draaide ik de bewaakte parkeerplaats op, maar ik kwam niet ver omdat er een slagboom was. De bewaker kwam uit zijn hokje rennen en vroeg wat ik kwam doen. “Parkeren,” zei ik in mijn beste Pools. Hij geloofde mij denk ik niet want hij kwam terug met een blocnootje. Ik moest mijn naam opgeven. En daar stond het hoor: “van Oudenaren, parkeren.” Ik zou ook niet geweten hebben waar ik hem anders had moeten parkeren.

Ik heb ingescheckt en daarna ben ik nog even de stad ingegaan om te eten en te genieten. Krakau is een aanrader. De stad leeft en is gezellig. Ik heb nog even wat gegeten. “Piedmieni,” een echt Oekraïens gerecht. Ik kreeg er zelfs een glaasje wodka bij voor na het eten. Nog redelijk rechtop lopend ben ik daarna weer terug naar het hotel gegaan.