alleen naar Polen

30 juli
De zon staat weer hoog aan de hemel als ik wakker word. Wat ga ik vandaag eens doen. In een omgeving met zoveel interessante uitstapjes is het moeilijk kiezen en ik laat het ook een beetje van het weer en het verkeer afhangen. Ik besluit om te doen wat ik van plan was. Ik ga kijken bij de heuvel waar de boten omhoog getrokken worden. De route heb ik per streetview verkend, heb verschillende opties doorgenomen en daarna heb ik mijn keuze gemaakt. Alleen jammer dat ik niet overal met streetview kon komen.

Enthousiast vertrek ik van mijn onderkomen en sluit aan in de dagelijkse file. Al gauw kan ik die achter me laten en rijd ik over weg 515 door het Poolse platteland. Nou ja, plat, hier en daar een heuvel. Ik word continu ingehaald door mensen die sneller willen dan ik. Ik laat ze gaan en geef ze zelfs de mogelijkheid mij in te halen. De weg is goed, maar dat verandert al snel als ik bij Dzierzgon af moet slaan. De weg waar ik op beland ben is dan wel genummerd en bovendien geasfalteerd, maar niet op een manier waar ik blij van word. Jip zou er blij mee zijn. De weg ziet er uit als een patchworkdeken in verschillende tinten grijs, ongeveer 50, in een onregelmatig patroon. En daar is het natuurlijk dat Jip afhaakt; het moet regelmatig en met even grote stukjes. Maar goed, er zitten betrekkelijk weinig gaten in de weg dus we gaan vrolijk verder. Ik durf op deze weg met nummer 527 niet in de vijfde versnelling te gaan rijden. Ik doe het maar rustig aan, ik ben toch de enige.

Er moeten echter nog andere levende wezens zijn in deze omgeving. Af en toe zie ik een waarschuwingsbord met het woord “koniec”. Ik heb het maar eens opgezocht in het woordenboek en het betekent “paarden”. Ik heb echter nog geen paard gezien. Hoewel, daar, in het veld rechts van mij, ontwaar ik ineens twee grote bruine paarden die enthousiast met me mee rennen. Ik keek nog eens goed en het waren geen paarden, het waren hele grote herten. Nog net geen elanden, maar wel heel groot. Maar ik ben sneller en al gauw liet ik ze achter me. Maar het betekende wel dat ik nu en op het wegdek en op overstekend wild moest letten.

Ik had gezien dat er bij Kwietniewo (alsof je het over Grootebroek hebt) een bocht van 90 graden in de weg zat en gelukkig, die was er ook. Anders word ik zo teleurgesteld. Kwietniewo (Königsblumenau) is eigenlijk helemaal niets. Toch is het een vermelding waard. De plaats is ook door de Ridders van de Duitse Orde gesticht. Hier lag de grens tussen Oost- en West-Pruisen en in deze vallei vond de Battle of Dzierzgon (1234-1235) plaats, waar de Pruisen door de Teutoonse (Duitse) Ridders verslagen werden. Ik ga niet de hele geschiedenis van het dorp opschrijven, want dan ben ik morgen nog bezig. Wel vermeldenswaard is dat hier tijdens de Eerste Wereldoorlog tientallen parochianen dood geschoten zijn. Ter ere van hun werd een monument, bestaande uit drie bronzen platen met de namen van de slachtoffers, opgericht, dat echter tijdens de Tweede Wereldoorlog in 1945 weer gedeeltelijk verwoest werd. Klein gehucht, maar grote geschiedenis.

Ik vervolgde mijn weg naar Rychliki. Daar werd de weg ineens beter. Ik begon al hoop te krijgen. Maar ik wist ook dat ik hier af moest slaan. Bij de kruising nam ik de weg naar Barzyna. Het begin was nog redelijk, maar daarna werden het klinkers en kon ik niet doorschakelen naar de derde versnelling. Ik snap nu waarom ik deze weg niet met streetview kon zien. Ach, ik had toch geen haast. De weg was slechts geschikt voor één auto. Nu was dat niet zo een probleem, want ik was toch de enige. Wel had ik het vermoeden dat er een gemakkelijkere weg heen moest zijn, te meer omdat er ook bussen moesten rijden. Het klinkerpad ging over in een piste, zodat ik net zo goed in de Sahara had kunnen rijden. Er was echter geen zand naast me, maar alleen bos. Maar ik was niet alleen, ik had de radio met de verkeersinformatie weer aan. Radio RMFFM, wat natuurlijk, dat kunnen jullie zelf ook verzinnen, staat voor Radio Music Facts FM. Wat muziek en wat actualiteit, en zeker dat laatste spreekt me aan, vooral omdat er Pools gesproken wordt.

Plotseling zag ik een paar huizen. Voor één van de huizen waren twee mannen bezig een auto uit te laden. Die keken natuurlijk heel verschrikt op toen ze mij zo uit de bosjes zagen naderen. Ik vroeg waar het dorpje was waar ik naar toe moest. Dat verstonden ze dus niet. Toen sprak ik de magische woorden: “Kanal”. “Prawo, prawo,” antwoordde één van de mannen. Laat dat nu net een woord zijn wat ik geleerd had. Tweemaal naar rechts. Voorzichtig reed ik verder en ging twee keer naar rechts. En toen, toen zag ik eindelijk de grote wielen van de hijsinstallatie. Er was zelfs een parkeerplaats voor ongeveer acht auto’s, waaronder een invalidenplaats. Het moest niet gekker worden. Er konden zelfs twee bussen staan, maar Bolderman was er gelukkig niet.

Ik stapte de auto uit en liep langs de installatie. Er was net een boot naar beneden gegaan en in de verte kwam een boot die naar boven gehesen moest worden. Het is inderdaad een meesterwerk en de moeite waard om te gaan zien. Zeker na al mijn moeite. Ik heb veel scheepsliften gezien, maar nog nooit zoiets als dit. De boten varen in een soort wagen op wielen en dan worden ze omhoog gehesen.

Ik keek eens goed of de boten vast werden gemaakt op de wagen. Maar dat was niet zo. Naast me stonden mensen uit Duitsland en daar heb ik het aangevraagd. “Vallen de boten er niet af als ze omhoog gaan?” Volgens deze mensen was de boot aan de onderkant zo nat dat er genoeg wrijving was om ze op hun plaats te houden. Het zal wel goed gaan maandag, maar ja, met mijn gewicht weet je het nooit. Misschien zijn ze daar nu net niet op berekend en glijden we er wel af. We zien wel.

Ik was wel zo verstandig geweest om een lange broek aan te doen, want ik had rekening gehouden met muggen. Mijn buurman dus niet. Die werd meteen gestoken en mij lieten ze links liggen (of staan). Ik moet eerlijk zeggen: het viel me mee. Maar als ik maandag op stap ga met de boot smeer ik me toch maar even in met DEET. Nee, niet DIEET, dat is wat anders.

Na een tijdje gekeken te hebben besloot ik om weer terug te gaan. Ik wilde nu de andere route wel eens uit proberen. Nu snap ik waarom ik niemand tegenkwam. Deze route was veel beter. Maar.....natuurlijk niet zo mooi en avontuurlijk.

Ik wilde nog even wat boerderijen bekijken met een typische boerenarchitectuur uit deze omgeving. Maar het werd donker en het ging hard regenen, dus ik besloot naar Malbork terug te keren. Dat was maar goed ook, want net voorbij de afslag stond het verkeer helemaal vast. Ik dacht al dat ik iets op de matrixborden gelezen had, het leek op osstrucio .....dus ik dacht al dat er wel wat gebeurd kon zijn. In Malbork was ik weer een tijdje bezig in de file en intussen was de zon ook alweer gaan schijnen en steeg het kwik weer tot zo een 26 graden.

Maar het was genoeg voor vandaag. Het was 3 uur en een mooie tijd om een extra uiltje te knappen.

Toch wil ik het nog even hebben over de verkeersborden hier en met name het schrift wat hier gebruikt wordt. Want in veel landen wordt een ander schrift gebruikt. Ik had er nog nooit van gehoord. Hier wordt het Drogowskaz-lettertype gebruikt. Ik lees dat het een geometrisch sans-serif lettertype is dat vooral in Polen en soms ook in Rusland, naast het cyrillische schrift, gebruikt wordt. Het werd ontwikkeld in 1975 door Marek Sigmund voor het ministerie van Transport en werd voor het eerst gebruikt op 1 april dat jaar (dit is geen 1 april-grap). Het wordt gebruikt op alle borden in Polen. Sans-serif wil overigens zeggen: schreefloos, zonder schreven.
Times new Roman, waarin ik nu even schrijf, is met schreven, dat wil zeggen dunnen dwarstreepjes aan het einde van de verticale- en de horizontale balkjes.
Arial, waarin ik nu weer schrijf, is een schreefloos lettertype.

Een bijkomend kenmerk van schreefloze letter is de dikte van de letter; die is overal ongeveer gelijk, terwijl de (meeste) schreefletters in hun oplopende en dalende bochten geleidelijk van dun naar dikker en weer naar dun verlopen. En ga daar nu maar eens rustig over na zitten denken.