alleen naar Polen

7 augustus
Het was maar goed dat ik het gisteren een beetje rustig aan gedaan had, want ‘s avonds was het groot feest in Łeba. Nu is het er volgens mij altijd feest, maar er was nu ook vuurwerk. Gelukkig zat ik hoog in mijn torenkamer, ver weg van al dat feestgedruis. Maar ’s nachts wel weer dicht bij het onweer. Het ging stormen en de regen viel met bakken uit de hemel. Maar ik dacht: “Wat nu valt, valt morgen niet.”

En zo was het ook. Om half zeven werd ik wakker en ik besloot er maar meteen uit te gaan. Het ontbijt was om zeven uur. Tenminste, dat dacht ik. Want toen ik beneden kwam, was er nog niet eens gedekt en waren ze het restaurant aan het zuigen. Op zondag was er pas om acht uur ontbijt. Omdat ik niet graag niets doe besloot ik de auto vast voor een deel in te gaan pakken. Dus ging ik weer mijn zes trappen op om mijn bagage te halen. Toen weer naar beneden. Daar aangekomen merkte ik dat ik mijn autosleutel vergeten was. Dus weer zes trappen naar boven, sleutel halen, en weer naar beneden. Daar deed ik zo lang over dat het intussen acht uur was en ik weer een paar kilo lichter. Maar niet getreurd, met zo een ontbijt komt het er wel weer snel aan. Na het ontbijt nog even naar de kamer, weer zes trappen op, en dan weer naar beneden om te betalen, weer zes trappen af.

Toen ik helemaal klaar was heb ik de mevrouw van de receptie gevraagd of iemand mijn koffer naar beneden kon brengen. Je betaalt tenslotte voor de service. En daar was mijn vriendelijke jongeman weer, die met gemak en Schwung mijn koffer naar beneden bracht.

Ik reed Łeba uit. En ik was niet de enige op de weg. Hele groepen mensen. Waar zouden die allemaal naar toe gaan? Toen bedacht ik dat het zondag was en iedereen ging richting kerk. Nou, er waren er onderweg ook een heleboel die niet richting kerk gingen. De één ging naar Łeba, de ander vertrok juist. Maar er kwamen er meer dan dat er vertrokken. Gelukkig maar want dan reed ik aan de rustige kant. Ik kwam weer zo een vreemde spoorwegovergang tegen waar ik zelf uit moest kijken of er een trein aankwam. Ik zit hier nog, dus ik heb het overleefd.

Ik had besloten niet de omleidingsroute te volgen, maar een andere kant op af te slaan, zodat ik op een andere plaats op de snelweg kwam. Dat bleek een goed idee en er waren er gelukkig niet zoveel die datzelfde idee hadden. Ik reed weer door het geaccidenteerde, beboste Pommerse landschap. Bij een benzinestation ging het linksaf in de richting van de aansluiting. Het was maar goed dat ik niet zo hard reed, want plotseling sprongen er twee reeën voor mijn auto. Je kan ook gas geven, dan eet je de eerstkomende tijd hertenbiefstukjes, reerug en wildgoulash. Maar zo ben ik niet. Er worden hier overigens veel dieren aangereden. Ik heb het dan over huisdieren. En die laten ze gewoon liggen en dat vind ik toch wel een erg naar gezicht.

Na een tijdje kwam de E 28 (wegnummer 6) in zicht. Hij was mooier dan op streetview. Om maar zo te zeggen: “Ze hadden hier behoorlijk aan de weg getimmerd.” Maar het was een tweebaansweg. Nou ja, voor Nederlanders dan. Voor Polen was het gewoon weer een vierbaansweg. Het was dus weer opletten geblazen en ik heb defensief gereden. Maar daar word je wel moe van. Het landschap bleef onverminderd mooi. Ik passeerde wel wat stadjes en één grotere stad, Koszalin. Daar kwamen de mensen de kerk weer uit. Dat betekende weer goed opletten met alle zebrapaden, want ook op snelwegen hebben de voetgangers op oversteekplaatsen voorrang. Ook had je veel verkoop langs de weg, bijvoorbeeld van cantharellen. Dus daar stoppen de mensen dan ook weer voor. Nee, een autoweg in Polen is duidelijk anders dan een autoweg bij ons.

Eindelijk kwam ik in Płoty. Ik hoor jullie denken: “Płoty? Wat is daar te doen?” Nou niks, maar daar was mijn afslag. Eerst weg 109, vervolgens weg 108 richting Świnoujście (spreek uit: Swino-oetsjië of gewoon: Swinemünde). De weg werd meteen een stuk rustiger. Ik ging na een tijdje een hoge brug over en reed het Poolse eiland Wolin op (nooit van gehoord), dat aan de ene kant met het Duitse Usedom (de badkuip van Berlijn) verbonden is en aan de andere kant met het vasteland van Polen. Rechts is de Pommerse Bocht (Oostzee) en aan de linkerkant ligt het Oderhaf, een groot strandmeer. Een heel mooi gebied. Dat was ook te merken aan het verkeer. Maar al met al ging het nu vrij snel.

Ik wist dat ik op moest letten bij Świnoujście. Daar moest ik de ferry nemen over de rivier de Świna. Er zijn twee veerboten, maar de ene mag alleen gebruikt worden door de inwoners van Świnoujście. Gelukkig had ik daarover gelezen en dus kon ik de goede weg kiezen. De rivier de Świna scheidt de eilanden Usedom en Wolin van elkaar. Normaal staat daar een hele file, maar ik kon de pont zo opvaren. Was wel even leuk en de pont was ook echt vol. Na een kwartier waren we aan de overkant. Het was een gratis overtocht.

Nu moest ik op zoek naar mijn hotel, maar ook dat had ik weer snel gevonden. Het was een vrij groot hotel en ik kreeg een mooie kamer, waar ik nu weer lekker zit te schrijven. Dit is tot nu toe de mooiste kamer die ik heb gehad. Ruim en comfortabel. In het kasteel had ik ook wel een mooie kamer, maar daar kon ik niet aan het bureau schrijven omdat ik er amper bovenuit kwam. Nee, dat is nu wel even anders.

Het eten vanavond was ook weer geweldig. Maar ik heb het netjes gehouden want anders krijg ik er toch alleen maar last van. De Duitse uitspraak: “lieber den Magen verrenkt als dem Wirt was geschenkt” was dus niet op mij van toepassing!