De reis naar de Moezel

Dinsdag 7 juni 2022.

Na een goede nacht ben ik vanmorgen om kwart over negen met, zoals gewoonlijk, een volle auto vertrokken. Ik ben op alle soorten weer voorbereid. In Beieren sneeuwde het gisteren nog dus een slimme meid is op slecht weer voorbereid. Het was 14 graden toen ik vertrok en de voorspellingen waren niet al te best. Maar hoe meer ik naar het zuiden kwam, hoe warmer het werd en hoe warmer ik het kreeg. Onderweg ging mijn vest al snel uit maar verder uitkleden was geen optie. Dus dan maar zweten.

Op de dijk Enkhuizen-Lelystad was het erg druk. Een grote vrachtauto had besloten om 70 km te rijden en daar moesten we het hele traject achterblijven omdat het te druk was om in te halen. En die enkeling die het wel gelukt was stond even later voor de brug in Lelystad.

Bij verzorgingsplaats “de Wuust” ben ik even gestopt en heb ik het schone toilet met een bezoek vereerd. Ik wist tenslotte niet wanneer ik weer zou kunnen. De twee broodjes met gjetost heb ik lekker opgegeten en toen ging de rit weer verder. Om kwart over twaalf passeerde ik de grens bij Venlo en ging ik op weg naar Mönchengladbach. En dat alles onder begeleiding van mijn nieuwe tomtom. Eigenlijk weet ik de weg wel, maar het is toch gezellig zo’n stem in de auto. Ik reed via de A61, de weg die vorig jaar juli tijdens de hevige regenval helemaal verzakt was. Nog altijd rijd je langs de diepe bruinkoolgroeve, een lelijk gat in het landschap.

Zo druk de weg aan het begin was, zo rustig was hij na Nijmegen geworden. Het was maar goed dat ik niet eerder vertrokken was, want hier was het vanochtend een grote puinhoop met een uur vertraging. Nu was daar niets meer van te merken. Ook in Duitsland was het goed te rijden, vooral aan de linkerkant van de weg.

Omdat ik de geysir in Andernach wilde zien, verliet ik de A61 bij Bad Breisig. Ik reed verder langs de Rijn, de weg die ik vroeger ook met mijn ouders en broer reed. Bij Andernach aangekomen parkeerde ik de auto en liep ik naar het Geysir centrum. Er lag een boot afgemeerd met de slogan “de Geysir, enig in zijn soort in Europa”. Nou, eerlijk gezegd ben ik dat ook. Ik ben zelfs enig in mijn soort in de wereld.

Ik liep langs de Rheinpromenade door naar het grote Geysir gebouw. Een groot, nieuw centrum. Ik wilde een kaartje kopen maar wat bleek? Je kunt het niet zo maar even bezoeken. Je bent verplicht aan een excursie deel te nemen. Eerst een rondleiding door het Geysir museum, dan een half uur met de boot naar de Geysir. De eerstvolgende mogelijkheid was vijf uur. En daarvoor moest je dan 16 euro betalen. Dat werd dus niets want ik moest ook nog door naar Cochem. Overigens is de Geysir wel een bezienswaardigheid. Kijk op

https://www.geysir-andernach.de

Ik liep terug naar de auto en vervolgde mijn reis via de autobahn richting Trier. Mijn nieuwe tomtom had waarschijnlijk de snelste route want, nadat ik op een gegeven moment afgeslagen was op aanraden van de meneer, kwam ik op buitengewoon kleine weggetjes terecht die door nog kleinere dorpjes voeren. Bovendien ging het via talloze haarspeltbochten omlaag, om weer via even zoveel haarspeltbochten weer steil omhoog te gaan!

Van tevoren had ik even gekeken waar de supermarkt in het dorp was en ik bofte, een REWE XL nog wel. Ik bestelde een braadworstje om mezelf eens te trakteren, alleen toen ik in hete huisje was bleken het er drie te zijn. Waarschijnlijk bestelt er hier nooit iemand een worstje! Dus jullie snappen wat ik de hele week eten moet!

Verder was kaas, beleg, groenten en een flesje moezelwijn. Dat mag op vakantie.

Op weg naar de accommodatie moet je het dal weer uitrijden en je begrijpt het al, weer haarspeltbochten met een Nederlander voor je die in elke bocht bijna gaat stoppen! Maar ik ben uiteindelijk toch bij het huisje aangekomen. Toen werkte mijn kaartsleutel niet en hen ik de receptie gebeld. Vervolgens moest ik weer met de auto naar de receptie. Dat is best wel ver weg want die ligt aan de andere kant van de weg. De vriendelijke meneer heeft mij maar een gewone sleutel gegeven. Hij dacht natuurlijk: “Ach, zo’n oud klein vrouwtje. Die weet niet hoe het werkt.”

Maar nu kan ik mijn deur weer niet aan de binnenkant afsluiten. Ik kan ook niet proberen of je de deur zonder sleutel van buiten openen kan want anders sluit ik mezelf misschien buiten. Ik heb nu een stoel onder de klink neergezet. 

Al met al een goede rit, goed weer, maar jammer dat ik de geysir niet gezien heb!

Wat afstand betreft viel het heel erg mee. Ik had hier al veel eerder kunnen zijn maar ja, die Geysir hè!

De foto's van het bolwerk van Andernach houden jullie tegoed, want volgens mij is het hele park aan het internetten. Het is zo traag!