Hann. Münden

Vrijdag 24 juni.

Ik loop voorlopig niet meer. Ik blijf de eerste weken op bed om uit te rusten met mijn benen omhoog. Tenminste, dat denk ik nu. Maar ik kan het wel even wat rustiger aandoen. Hier natuurlijk ook, maar ik wil dingen zien hè? En als ze dan regen voorspellen, probeer ik alles ’s morgens te doen. En als het dan niet gaat regenen en de hele dag droog blijft, tja, dat is dan jammer. Anders had ik alles over de ochtend en de middag kunnen verspreiden.

Vanmorgen een goed ontbijt tussen 8 en 9 uur. Alles loopt hier soepel. Er is weer van alles. En toen ging ik op stap, met een regenjack in mijn rugzak. Eigenlijk ben ik meer een rugzak op pootjes. Want in mijn rugzak zit natuurlijk ook weer mijn fles water, die ik echt af en toe nodig heb. Ik hoor mensen denken: “Wat gek, een lopende rugzak!” Maar ik trek me er niets van aan.

Ik ging vanmorgen de andere kant eens op, richting kasteel. Ik liep langs de Werra met de sluizen erin. Overal bankjes en bloemen. Het is een vrolijk geheel met al die vakwerkhuizen, Je kan wel aan het fotograferen blijven. In de Werra en de Fulda liggen verschillende eilanden: de Oberer Tanzwerder, de Unterer Tanzwerder met de grote (gratis) parkeerplaats en de Weserstein, de Doktorwerder en de Blümenwerder. Het slot was eigenlijk niet ver lopen, maar voor mij is nu alles (te) ver.

Het kasteel bestond oorspronkelijk uit twee vleugels en werd vanaf 1501 door hertog Erich I van Lüneburg-Braunschweig als residentie en bestuurszetel in gotische stijl gebouwd, waarbij er waarschijnlijk op die plek al eerder een middeleeuwse burcht bestond. Toen het kasteel in 1560 door een brand verwoest werd, liet hertog Erich II het vanaf 1571 in de stijl van de Weserrenaissance (oftewel Nederlandse renaissance) weer opbouwen. Het kasteel had nu vier vleugels. Na zijn overlijden in 1584 was het nog niet af en verloor het aan betekenis, omdat de landheren van het geslacht van de Welfen nog maar weinig in het kasteel aanwezig waren. Na verwoestingen tijdens de 30-jarige oorlog werd het kasteel als kazerne en later als graanpakhuis gebruikt. Het gebouw wordt nu gebruikt door de gemeente. Het is voor miljoenen DM gerestaureerd en de balkenplafonds werden grotendeels vervangen door betonnen plafonds. Er zetelen onder andere het kantongerecht, het stedelijk museum, de stadsbibliotheek en het stadsarchief. De ridderzaal wordt voor culturele activiteiten gebruikt.

Ik liep langs de oude stadswallen. Ik kwam eerst langs de Hampescher toren. Dit was een vroegere verdedigingstoren. De toren was 26 meter hoog en maakte deel uit van de stadsmuren. In de 19^de eeuw werd de toren naar 42,5 meter verhoogd en als munitiedepot gebruikt.

De volgende toren was de “Fangenturm”. Hij werd voor het eerst vermeld in 1515 en is een van de oudste torens van de stadsomwalling die een kerker had. Door de ligging naast hotel Krone dat in 1979 afgebrand is wordt hij in de volksmond ook wel de “Kronenturm” genoemd. Deze toren was 27,7 meter hoog en was voorzien van een zogenaamde “Pecknase”, een opening waardoor de vijand bekogeld werd met stenen of hete vloeistoffen.

Ik kwam bij een de Rotunde, oorspronkelijk uit 1546, een overblijfstel van de ooit voor onneembaar gehouden stadsversterking. Hij diende als bastion ter bescherming van de bovenpoort, waardoor men vanuit het zuiden in de stad kwam. Oorspronkelijk was er ook nog een ophaalbrug. De Rotunde heeft een doorsnede van 17 meter. Het gebouw heeft lang gediend als brouwerij en als remise voor lijkwagens.

Verder ging het naar de Ziegelpfortenturm van 21 meter hoog. Begin 20^ste eeuw werd de ernaast gelegen weg verbreed, waardoor er geen plaats meer overbleef voor een voetpad. Daarom is er in deze toren in 1930 een 2,6 meter hoge doorgang voor voetgangers gemaakt. De toren is dichtgemetseld.

Tot slot kwam ik bij de Fährenpfortenturm (Hagelturm, Natermannturm). Hij is 40 meter hoog. Van hier liep een weg naar de veerboot over de Fulda, vandaar de naam Fährenpfortenturm. Ook deze toren heeft gediend als munitiedepot. Oorspronkelijk was hij 26 meter hoog, maar de ondernemer Natermann liet hem verhogen tot 40 meter. Dit was nodig omdat hij hagel produceerde en op de bovenste etage was een gieterij, waaruit vloeibaar, heet lood door een zeef geschonken werd. Tijdens de val van grote hoogte vormden zich kleine ronde loodkogeltjes.

Ik was zo langzamerhand het stadje rondgelopen waarbij ik ook vaak op bankjes gezeten heb, die gelukkig overal staan. De regen die voorspeld was liet op zich wachten zodat ik ook nog lekker op een terrasje een broodje heb gegeten, De zon ging zelfs nog lekker schijnen en ik heb geen druppel regen gezien. Verder liep ik naar de Lange Straße, waar ik boven een apotheek de figuur van Dokter Eisenbart gefotografeerd heb.

Johann Andreas Eisenbarth was een Duitse chirurgijn afkomstig uit Beieren. Hij was oogarts en kapper-chirurg die zich gespecialiseerd had in de behandeling van staar en verschillende botbreuken. Hij was geboren in 1663 en overleed op 11 november 1727. Zijn grafsteen staat bij de Aegidiuskerk in Münden. Zij vader en grootvader waren ook chirurgijnen en Eisenbarth leerde veel van zijn zwager. Hoewel hij Dr. Eisenbarth werd genoemd, had hij geen formele medische bevoegdheden hij mocht zich eigenlijk ook geen dokter noemen. Ondanks dit alles, werd hij beschouwd als een kundig chirurgijn en schonken leden van het Duitse vorstenhuis hem privileges.

Eisenbarth was een “reizende chirurgijn” en hij reisde door heel Duitsland. De wondarts, verglijkbaar met een chirurg, was de handwerker; de artsen waren er voor interne aandoeningen. Boodschappers werden vooruit- gestuurd met pamfletten die zijn komst aankondigden en die hem als beroemd operateur aanprezen. Hij wist zichzelf goed te verkopen. Hoorde men de trommels van zijn gevolg, gingen allen op weg die zijn hulp nodig hadden. Hij werd vergezeld door een entourage van wel 120 personen. Daarbij waren entertainers, narren en muzikanten die een carnavalsachtige sfeer creëerden terwijl Eisenbarth zijn beroep uitoefende. Het spektakel trok grote menigten en door de luide muziek en het feestgedruis was het geschreeuw van de patiënten niet te horen. Hij ontwierp zijn eigen instrumenten, waaronder een naald om grauwe staar te behandelen en een poliepen haak. Hij produceerde zijn eigen medicijnen en verkocht op grote schaal zijn huisgemaakte middeltjes.

In de zomer wordt er elke zaterdag een spektakel opgevoerd, waarbij Dr. Eisenbarth de hoofdrol speelt.. Bovendien is dokter Eisenbarth te zien terwijl hij een kies trekt als het klokkenspel van het stadhuis om twaalf uur, om drie uur en om zes uur speelt.

Verder heb ik nog wat huizen gefotografeerd die bijzonder waren, zoals het smalste huis of het oudste huis. Het oudste huis was echt oud. Hoe je dat aan kan prijzen als het oudste vakwerkhuis is mij een raadsel, want het was sterk verwaarloosd. Als je het in de folder zet zorg dan wel dat het de moeite waard is.

Conclusie: Hann. Münden is een leuk stadje om een keertje te bekijken. Iemand die goed ter been is doet het in een dag. Alles is echt goed te belopen. Het ligt mooi tussen de drie rivieren en het is levendig.

Al met al was ik om twee uur terug in het hotel en moest echt gaan liggen want mijn voeten vinden dit soort acties niet leuk. Volgende week zal ik ze een beetje verwennen. Morgen weer een beetje bijtijds op. Ik moet terug naar huis.

P.S. Ik ben erachter gekomen dat alle foto’s, die ik zo zorgvuldig voor jullie geselecteerd heb, niet zijn geplaatst. Ik ben bezig om dat alsnog te regelen.