Maandag 27 augustus. Van Stockholm naar Glumslöv.

Voordat ik over mijn reis van vandaag ga schrijven, eerst even een algemene opmerking. Eergisteren wilde ik naar Solna, de gemeente waarin mijn hotel lag, om geld op te nemen. Maar stadjes of dorpjes hier zijn vaak nederzettingen zonder gezellig centrum. Er is bijvoorbeeld “the Mall of Scandinavia” of “Solna centrum”, grote winkelcentra met grote parkeergarages. Er omheen straten en huizen. Je kunt nergens even zo je auto parkeren bij een winkel, je moet een centrum in. En dat geeft weinig gezelligheid aan zo een plaatsje want verder is het uitgestorven.

Vanmorgen heb ik eerst even van het uitzicht genoten. Het was droog en er scheen een waterig zonnetje. Nadat ik ontbeten en betaald had stapte ik in mijn auto. Ik had expres gewacht tot half tien, omdat je dan na de spits Stockholm doorgaat. En dat klopte, ik was er zo doorheen en vervolgens zat ik op de E 4 richting Helsingborg en Göteborg. Ik wil niet zeggen dat het stil was, dat niet. Maar na een half uurtje moesten de auto’s naar Göteborg afslaan en toen werd de weg wel een stuk stiller. Soms had ik maar vier auto’s voor me en vier achter me. Terwijl tot de splitsing de weg zesbaans was, werd hij nu vierbaans. Ik reed door een vriendelijk, golvend landschap en nog steeds was het droog.

Omdat ik alleen rijd stop ik wel wat vaker. Even naar de wc, hotdog kopen, benen strekken, gewoon, even uit de auto. En dan weer verder. Onderweg passeerde ik verschillende plaatsen met klinkende namen zoals Nyköping, Norrköping, Linköping en Jönköping. Eerst zag ik links nog wel wat water of zeearmen, daarna ging de weg het binnenland in. In de buurt van Norrköping kon je het Götakanaal bezoeken. Voor de ouderen onder ons: de eerste detective die Maj Sjöwall en Per Wahlöö schreven heette “De vrouw in het Götakanaal” met inspecteur Martin Beck.

Het Götakanaal is het equivalent van het Canal du Midi. Het is een van de grootste bouwprojecten uit de Zweedse geschiedenis. Het Götakanaal loopt van Sjötorp aan de oostelijke oever van het Vänernmeer, via het Vättermeer tot Söderköping aan de Oostzee. Samen met de Göta älv en het Trollhättekanaal vormt het een bevaarbare verbinding tussen het Kattegat en de Oostzee. Het kanaal betekende een belangrijke schakel in het transport van hout en ijzer tussen Göteborg en Stockholm. Het is 190 kilometer lang en heeft 58 sluizen. Bij Berg liggen zeven sluizen. Ze liggen vlak achter elkaar en zijn onderling met elkaar verbonden. Boten worden over een hoogteverschil van 18 meter vanaf het Roxenmeer omhoog gebracht. Het kanaal is een gedeelte van het jaar bevaarbaar. Het wordt ook wel “het blauwe lint van Zweden” genoemd.

De beroemde ingenieur Baltzar von Platen initieerde de bouw van het kanaal door het benodigde kapitaal bij elkaar te krijgen en de politieke steun van koning Karel XII. Het kanaal is ontworpen door de Schotse ingenieur Thomas Telford, die ook verantwoordelijk was voor de aanleg van het Caledonisch Kanaal (1803-1822) in Schotland. De bouw van het kanaal begon in 1810 en in 1832 was het klaar.

Ik ben niet gestopt want het begon te regenen. En niet zo een klein beetje ook. Er lag heel veel water op de weg en ik moest het stuur goed vasthouden. Soms kreeg je een lading water van de andere baan over je heen. En dan reed ik ook nog langs een groot meer, nog meer water! Ik heb het dan over het Vättermeer, het op een na grootste meer van Zweden. Het heeft een oppervlakte van 1893 km2. Het is circa 128 kilometer lang en 30 kilometer breed. Het is een belangrijke vakantiebestemming en overal zijn ook haventjes met bootjes. De weg langs het meer is prachtig. Links van je zijn bergen en soms rijd je hoog boven het water en heb je er een mooi uitzicht over. Zelfs door de regen kon ik ervan genieten.

Nadat het iets droger was geworden begon het aan de westkust weer flink te regenen. Het was ook drukker want hier liggen natuurlijk ook wat grote steden zoals Göteborg, Helsingborg en Malmö en je hebt de veerverbindingen met Denemarken. Wat verderop ligt “the Bridge”. Gelukkig kon ik na een tijdje afslaan en mijn overnachtingsadres opzoeken. Ik slaap in “Örenäs Slott”.

Het Örenäs Slott is een kasteel dicht bij het plaatsje Glumslöv in Skåne. Örenäs ligt net boven het vissersdorp Ålabodarna, waar de huizen het water van de Sont bijna raken. Het kasteel ligt zo’n 60 meter boven de zeespiegel. Op de plaats van het huidige kasteel bevond zich vroeger een landgoed dat Mariehill heette naar de vrouw van de eigenaar. In 1890 is het huis verkocht aan Fredrik Arvidsson Posse. Zijn dochter, de schrijfster Amelie Posse, heeft haar opvoeding beschreven in het boek “In het begin was er licht”. Zij zat in tijdens de Tweede Wereldoorlog in het verzet en er was een arrestatiebevel tegen haar uitgevaardigd.

Amelie bracht er een zorgeloze jeugd door, totdat haar vader plotseling stierf. Hij liet het gezin achter met grote schulden en het landgoed Maryhill moest verkocht worden. Het werd gekocht door de suikerfabrikant Carl Tranchell uit Landskrona. Onder hem kreeg het huis tijdens de Eerste Werekdoorlog zijn huidige, barokke vorm en het kreeg de naam Örenäs. Na de dood van Tranchell in 1919 kocht Fredrik Bonde het kasteel in 1924 en die woonde daar tot 1939. Het kasteel werd weer verkocht en tijdens de Tweede Wereldoorlog werden er vluchtelingen uit Denemarken en Estland opgevangen. Na de Tweede Wereldoorlog zaten er ook Poolse en Tsjechische vluchtelingen. In 1970 werd het kasteel gerenoveerd en in 1992 werd het verkocht aan een keten die het nu runt als hotel en er zijn konferentiezalen.

En daar zit ik nu in een fijne kamer met uitzicht op zwembad en zee. Zwemmen doe ik nu maar niet meer, hoewel er net wel een paar mensen zwommen. Ik denk dat ik vanavond maar eens vroeg naar bed ga. Ik neem nog een kopje thee, lees een beetje en bereid de reis van morgen even voor.