Wismar

Donderdag 1 juni 2023

Vandaag ben ik Wismar geweest, een voormalige Hanzestad aan de Oostzee. Op de nummerplaten van de auto’s uit Wismar staat ook HW (Hanzestad Wismar). Zo heb je ook HH (Hanzestad Hamburg), HL (Hanzestad Lübeck) en nog vele andere plaatsen. Ik kreeg gisterenavond ineens een idee: “Waarom ga ik niet met de bus en de trein naar Wismar?” De bus stopt vlakbij het hotel en volgens het spoorboekje zou de trein er een half uurtje over doen. Daarom stond ik vanmorgen om kwart over negen op de bushalte te koukleumen in mijn korte jackie. De bus was op tijd en hij zette me keurig af bij Schwerin HBf. De trein naar Wismar stond al klaar. Misschien stond hij wel op mij te wachten! Om zes over tien vertrok de trein en zat ik relaxed achterovergeleund naar buiten te kijken. Met een half uurtje was ik er. Ik denk dat het qua kosten niet zoveel uitmaakt. De bus kostte in totaal 4 euro en de trein 20. Aan benzine had ik ook wel wat verreden en parkeren is ook flink duur geworden hier in Duitsland. Nee, dit was wel een ontspannen manier om er te komen.

In Wismar ging ik eerst naar de Nicolai Kirche. Voor die kerk heb ik ooit een folder in het Nederlands vertaald. De kerk is prachtig en een heel mooi voorbeeld van de baksteengotiek. Deze kerk werd gebouwd tussen 1381 en 1487 als kerk van zeevaarders en vissers (net als de St. Nikolaaskerk in Amsterdam). Bij een orkaan in 1703 stortte de 60 meter hoge torenspits in en vernielde het dak en de gewelven van het middenschip, evenals het interieur. Aan het einde van de 18^de eeuw werden kansel en altaar vernieuwd. Zo kreeg de laatgotische kerk een barok interieur. De imposante kerk heeft drie schepen; het middenschip is 37 meter hoog en het op vier na hoogste van Duitsland.

Wat ik ook zo ontzettend mooi vond in deze kerk is “de boom van Jesse”, een heel groot fresco op de muur met schitterende kleuren. Het is de Bijbelse benaming voor de nakomelingen van Isaï, ofwel Jesse, waartoe ook Jezus van Nazareth behoort.

Ik ging weer verder. Je moet goed uitkijken waar je loopt. De straten zijn nog veelal met kinderhoofdjes geplaveid en voordat je het weet struikel je of blijven de stokken ertussen steken. Ik liep over de “Schweinsbrücke”. Op de vier hoekpunten staan bronzen zwijntjes. Zij herinneren aan het feit dat zwijnen vroeger over deze brug naar de markt gedreven werden, vandaar de naam. De straat heet overigens ook “Schweinsbrücke”.

De markt is omgeven door mooie gebouwen. Zo staat er de “Alte Schwede”. Het is een van de oudste burgerhuizen van de stad. De bakstenen gevel van het rond 1380 gebouwde huis behoort tot de meest waardevolle en is het laatste laatgotische gevelfront in Wismar. De populaire naam “Alte Schwede”, die er nog aan herinnert dat Wismar ooit Zweeds was, kreeg het gebouw pas veel later, toen zich in de 19^de eeuw een herberg met deze naam in het pand bevond. De naam is gebleven en ook nu nog bevindt zich een restaurant in het gebouw met deze naam. Daarnaast bevindt zich een restaurant, “Restaurant Reuter”. Deze naam hoort bij de politiechef uit de serie SOKO Wismar.

Op het plein staat de zogenaamde “Wasserkunst”. Het is een vrijstaand paviljoen dat als herkenningsteken van de stad geldt. Het werd gebouwd tussen 1579 en 1602 volgens plannen van bouwmeester Philipp Brandin uit Utrecht in de stijl van de Nederlandse renaissance. De “Wasserkunst” diende tot 1897 als watervoorziening van de stad.

Het marktplein is groot, ca. 10.000 vierkante meter en is daarmee een van de grootste van Noord-Duitsland. Rondom staan veel historische bouwwerken en vele doen denken aan de Hanzetijd. Het raadhuis domineert het marktplein. Het classicistische gebouw is een schepping van hofbouwmeester Johann Georg Barca, die ook het kasteel Ludwigslust ontworpen had. Het werd gebouwd tussen 1817 en 1819, nadat het oorspronkelijke laatgotische raadhuis in 1807 ingestort was.

Vanaf het marktplein liep ik verder door straatjes met prachtige geveltjes naar de Heilig Geist Kirche, een kerkje waar je eigenlijk bijna aan voorbij zou lopen. Maar het is een echt kleinood!

Het stamt uit het midden van de 13^de eeuw. In deze “hospitaalkerk” werden aanvankelijk zieken en gebrekkigen verzorgd. (De kapel uit Wieringen van het Zuiderzeemuseum was ook zo een “hospitaalkapel. Daar zat vroeger een hospitaal aan vast). Later diende het gebouw als opvang voor daklozen en pelgrims en was het ook een godshuis, kliniek en herberg. Bijzonder bezienswaardig zijn de kunstig beschilderde houten balken van het plafond, de prachtig versierde kansel en het mooie glas-in-loodraam. Heel apart: ik kijk af en toe de Duitse politieserie SOKO (Sonderkommission) Wismar en de poort van de kerk wordt gebruikt als inrit van het politiebureau!

Ik keerde weer op mijn schreden terug en vervolgde mijn weg naar de “Alter Hafen”, maar niet voordat ik een lekkere salade gegeten had en wat kopjes thee had gedronken. De inwendige mens ook tenslotte ook verzorgd worden. Onderweg had ik ook nog een doos lekkere bio aardbeitjes voor vanavond gekocht.

Aan de oude haven liggen een aantal vissersbootjes en er zijn tal van terrasjes. Bij de bootjes kun je allerlei lekkere visbroodjes kopen, iets waar commissaris Reuter gek op is. Niet alleen hij, maar ook ik, of Peter, of Inge, vrienden van mij. Ik kocht een broodje heet gerookte zalm en een broodje heilbot voor vanavond. Daar had ik me echt op verheugd.

Ik verliet de haven en liep onder de oude waterpoort door. Het is de laatste bewaarde poort van de vijf die de stad ooit had. Hij maakte deel uit van de stadsmuur. Hij is in 1450 gebouwd in de stijl van de baksteengotiek en het was de enige poort waardoor men direct van de haven naar de stad kon komen. Aan de kant van de stad heeft de poort een typische laatgotische trapgevel; de in 1600 verbouwde noordgevel heeft de vorm van een driehoek. Tussen 1869 en 1870 werden de stadsmuren, torens en ook de andere vier stadsporten jammer genoeg afgebroken.

Ik had weer een middagje genoten. Het was er gezellig, terrasjes vol, mooi weer, wat wil je nog meer in deze stad die in zijn geheel op de werelderfgoedlijst staat! Ik vind het in ieder geval heerlijk om in dit stadje rond te slenteren en te genieten van de mooie gevels en de mooie kerken. Er is natuurlijk nog veel meer te zien: de Mariënkirche waarvan alleen de toren nog staat. Het schip werd tijdens de Tweede Werelsoorlog zwaar beschadigd en in 1960 tot ontploffing gebracht. Ook de St. Georgen (Sint Joris) kerk is de moeite waard. Het is een hele grote kerk, ook gebouwd in de stijl van de baksteengotiek.

Maar ik ging weer richting station en ik moest ineens heel nodig naar de wc. En nu net in een stuk waar natuurlijk geen toilet was. Dan maar op het station. Er bleek helemaal geen wc te zijn! Op een norse manier werd ik naar het busstation verwezen, vijf minuten verderop maar voor mij dus langer lopen. Er waren inderdaad drie toiletten: een voor de heren, een voor gehandicapten en een voor de dames. De van de dames was kapot en uit die voor gehandicapten kwam een jonge man die daar ook werkte. Ik wilde erin gaan maar het blijkt dat je in Duitsland alleen nog maar in gehandicapten toiletten kan met een speciale sleutel. En hij liet me er niet in! Hij was niet eens gehandicapt maar werkte dus daar. Uit nood ben ik toen maar op de “heren” gegaan. Het was er echt goor. Ik ga mijn beklag dus doen want daar kan ik niet tegen.

Terug op het station stond mijn trein al klaar, de trein naar Berlijn. Ik moest zorgen dat ik niet in slaap viel want Berlijn, tja, daar moet ik morgen langs. In Schwerin nam ik weer de bus naar het hotel. Daar kwam iemand langs om mijn slot te fixen, mijn internet werkte weer en zo komt alles weer goed voor elkaar. Ik was tevreden en viel moe op bed in slaap, totdat ik wakker gebeld werd door mijn dochter. Ik dacht dat het al ochtend was, maar het was ongeveer 8 uur. Ik at mijn lekkere broodjes en een deel van de aardbeien.

Morgen hebben mijn beentjes weer een dagje rust want het wordt een lange rit naar Polen!