Het grootste Jezusbeeld en Ksiaz

Vrijdag 2 juni 2023

Omdat ik vandaag niet veel meegemaakt heb schrijf ik nog een klein stukje over gisteren, iets dat ik vergeten heb. Ik liep door Wismar en ik zag op een hoek een oud winkeltje van de Rostocker Zeitung. Deze regels in de etalage vond ik wel grappig:

Die sechs wunder des Sozialismus

1.Es gibt keine Arbeitslosigkeit, aber niemand arbeitet

2.Keiner arbeitet, aber alle erhalten Lohn

3.Alle erhalten Lohn, aber damit kann man nichts kaufen

4.Nichts kann man kafuen, aber jeder besitzt alles

5.Jeder besitzt alles, aber alle sind unzufrieden

6.Alle sind unzufrieden, aber alle stimmen bei der Wahlen für das System

Een ander punt dat ik nog even wil noemen is het volgende. Wat moet er hier veel gerenoveerd worden. Kasteel Mariënburg krijgt subsidie en moet waarschijnlijk geheel opnieuw opgetrokken worden. Het kasteel in Schwerin zijn ze al jaren aan het restaureren. Dat was al zo toen ik er met Gilles was. Dan het hele centrum van Hildesheim wat gereconstrueerd is. De wegen die allemaal met hulp van de EU aangelegd worden…… wat een geld gaat daar allemaal inzitten!

Dan naar vandaag. Vanmorgen ben ik om half negen vertrokken uit Schwerin. Ik reed via de autobaan nummer 24 richting Berlijn langs het Mecklenburgse merenplateau. Ik kon daar bijna met mijn ogen dicht rijden en ik schoot lekker op. Voordat ik het wist zat ik op de rondweg Berlijn, waar het ook al niet druk was.

Het werd drukker tussen Berlijn en de grensplaats Frankfurt aan de Oder, de grensplaats met Polen.

Er stond wel 18 km file aan vrachtauto’s, maar die stonden op de rechterbaan en daar had ik dus geen last van. Ik kon gewoon lekker doorrijden. Deze autobaan heet de “Autobahn der Freiheit”. Nu kun je daar vraagtekens bij zetten. Is er wel zoveel vrijheid in Polen? De lhbtqi beweging zal daar zijn eigen mening wel over hebben. In veel steden wordt het niet geaccepteerd als je niet aan het “normale” patroon voldoet, dat vooral door de katholieke kerk gepropageerd wordt.

Al gauw was ik in Polen en na een tijdje ook op de tolweg. Alles rustig. Na ongeveer 70 kilometer moest ik afslaan naar Swiebodzin, waar ik het grote Jezusbeeld ook wel eens met eigen ogen wilde aanschouwen. Nou, je kan het niet missen, zeg ik maar. Ik vroeg me al of ik de juiste afslag wel had, tot het ineens levensgroot voor me stond.

Waar staat het grootste Jezusbeeld ter wereld? Daar is enige discussie over. Sinds 2015 zou het hoogste beeld in Indonesië staan. Het is 40 meter hoog en staat op een 1100 meter hoge berg. Maar als je het voetstuk meerekent, is het beeld van Jezus in Swiebodzin het hoogste. Als je het voetstuk meerekent, is deze Poolse Jezus namelijk nog steeds iets groter.

De bedenker van het project is de gepensioneerde 78-jarige priester, Sylwester Zawadzki. Het Jezusbeeld heeft “een meter voor ieder levensjaar van Jezus” en is 33 meter hoog, inclusief kroon 36 meter. De vergulde kroon heeft een hoogte van 3,5 meter en een diameter van 2 meter. Het Christusbeeld is 58 meter hoog en daarmee overstijgt het zelfs het Jezusbeeld in Brazilië! De hoogte is gerekend zonder sokkel en heuvel eronder. Beide handen hebben een lengte van 6 meter en de spanwijdte van de uitgestrekte armen is 24 meter en het beeld zelf weegt ruim 440 ton! Alleen al het hoofd is 4,5 meter lang en weegt 15 ton. Het gebruikte materiaal is beton en glasvezel. Het beeld werd gebouwd op een verhoging van 16,5 meter.

Het is echt een groot beeld en ik voelde me er heel klein bij. En weet je, ik hoef nu niet meer naar Rio! Het wordt veel bezocht; er was een groot parkeerterrein. Ik maakte er ook meteen gebruik van om even naar toilet te gaan. Oh ja, ik ben in Polen en ik heb zloty’s nodig. Bij de grens was geen wisselkantoor, maar hier kon ik nog met euro’s betalen.

Na de bezichtiging vervolgde ik mijn weg. Ik dacht dat alles tweebaans was, dat had ik gezien op google maps. Ik werd verrast door een splinternieuwe vierbaansweg; de oude weg lag er nog naast. En doodstil. Je zou bijna in slaap vallen. Het is een noord-zuid-verbinding naar de grote industriële centra en steden in Polen, zoals Wroclaw. Ik denk dat dit ook wel snel een tolweg wordt. Onderweg werden overal servicestations gebouwd. En alles met gelden van de EU.

Het werd tijd om te tanken en dat kon voor 1,50 de liter. Buiten zag ik een bancomat staan en daar heb ik gelijk gepind. Dat voelt beter want je hebt toch geld nodig als je in een ander land bent, als is het maar om naar de wc te gaan!

Tegen vieren was ik op de plaats van bestemming. Dat was nogal een gedoe, want dit kasteel is de grootste toeristische trekpleister van Silezië. Ik moest de route met “hotel” volgen en al gauw zag ik de eerste verkeersregelaar. Ik moest uitleggen dat ik een plaats gereserveerd had bij hotel Ksiaz. Ik spreek het waarschijnlijk helemaal verkeerd uit, maar ik mocht door naar de volgende post. Via een walkie-talkie werd mijn aankomst gemeld. Daar werd ik weer verder geleid en ook dat werd weer doorgegeven. Toen werd het pas echt interessant want deze man ging mij vragen stellen in het Pools. Hij vroeg iets en begon toen op zijn vingers te tellen. Ik begreep het. Hoeveel nachten ik zou blijven. Keurig antwoordde ik in het Pools: “Pjet”. Hij begon te lachen maar hij begreep me wel. Toen ging hij me de weg wijzen, in het Pools natuurlijk. Ik ken in ieder geval twee woorden: het woord voor linksaf en het woord voor rechtsaf. En dat was genoeg, want ik herhaalde het nog een keer.

Je gelooft het niet, maar in de poort ging een slagboom voor mij open en weer stond er een mannetje dat me, na enige discussie met een collega, aanwees waar ik moest gaan staan. Eindelijk op plaats van bestemming. Ik meldde me bij het hotel, maar het bleek dat ik onbekend was in het systeem. Stond ik bij het verkeerde hotel! Maar vlakbij was mijn hotel en daar stond ik wel op de lijst. Gelukkig maar. Ik checkte in en ging mijn bagage halen. Dat was wel even een dingetje. Ze kennen hier namelijk alleen kinderhoofdjes en grote keien als plaveisel en dat loopt niet gemakkelijk. Bovendien was het flink stijl. Maar een echte Knol laat zich niet kennen! Het voetpad voor mijn deur naar het kasteel toe, ja, dat is mooi geasfalteerd. Maar achter de gebouwen is het een drama. Misschien moet de EU daar maar eens in investeren.

Eindelijk was ik geïnstalleerd. De koffer en mijn andere bagage stond op mijn kamer. Even uitpuffen op bed en om half zeven schrok ik wakker. Ik moest toch ook nog wat eten. Tegenover mijn kamer is het restaurant en daar heb ik voor 13,50 een heerlijke maaltijd gekregen.

Het is hier schilderachtig. ’s Avonds is het hier doodstil want dan zijn alle bezoekers weg en dan heb je het hele park en het kasteel (de buitenkant) voor jezelf. Maar dat ga ik morgen rustig bekijken!