Burg Eltz

Voor de goede orde: de reisverslagen zijn hetzelfde, maar ik heb nu foto's toegevoegd!

Woensdag 9 juni.

Vandaag ben ik maar eens voor de cabine met de massagedouche gegaan. Dat is altijd een belevenis. Je moet natuurlijk eerst uit zien te vinden hoe zo een ding werkt en dat je, als je er eenmaal onder staat, niet eerst van alle kanten een koude plens water over je lichaam krijgt. Men neme eerst de voorzorgsmaatregelen, opgelegd door mijn dochter, in de vorm van in ieder geval een mobieltje in de buurt. Dan een bril zodat ik kan zien wat ik moet doen.

Zo gezegd, zo gedaan. De bril op was geen succes. Eerst kreeg ik er helemaal geen water uit, maar toen dat eenmaal kwam, zat mijn bril onder het water. Na wat zoeken had het oude mens eindelijk door hoe het werkte. Ik moet eerlijk zeggen dat ik er niet ondersteboven van was. Ik vind mijn regendouche thuis net zo lekker. En ik denk ook dat het heel wat water kost. Je doucht je natuurlijk, wast je haar, spoelt het uit en dan moet je nog een keer aan die massages beginnen. Ik hoef zo een ding thuis niet.

De weersvoorspellingen voor vandaag waren niet zo goed. Daarom heb ik vanmorgen eerst maar zitten te borduren. Maar er kwam steeds meer zon tevoorschijn. Ik besloot om toch maar weg te gaan en wel naar Burg Eltz, een schitterende burcht in een zijdal van de Moezel. Ik was er met Gilles al eens geweest maar ik wilde kijken of er toch niet een mogelijkheid was om hem te bezoeken. Ik vertrok en onderweg begon het flink te regenen. Net als ik dan weer dacht om te keren kwam de zon weer door. En ik was er nu toch bijna dus ik besloot om toch maar door te rijden. Op het park had ik mijn 50 euro gewisseld en dat kwam nu mooi uit, want voor de parkeerplaats van de burcht moest ik 4 euro betalen.

Ik twijfelde of ik naar de burcht zou lopen of dat ik het pendelbusje zou nemen. Na wat informeren koos ik toch voor de laatste optie; de burcht ligt namelijk een stuk lager dan de parkeerplaats en het gaat dan heel steil naar beneden. In het busje, waarvoor je 2 euro moet betalen, moest je een mondkapje voor. Maar dat had ik in de auto laten liggen toen ik geld ging wisselen. Gelukkig kreeg ik er een van de chauffeur.

De rit naar de burcht duurt niet lang, maar gaat, zoals gezegd, steil naar beneden. En ineens doemt de burcht op. Een kasteel als uit een sprookje. Het heeft bij mij altijd al tot de verbeelding gesproken. Het ligt echt aan het eind van een dal. Aan de kassière vroeg ik of het voor mij mogelijk was om met de rondleiding mee te gaan. Maar het klimmen op wenteltrappen is voor mij niet meer weggelegd. Ik kon wel doorlopen tot het Burg café. Maar dan zag ik nog niets. Ja, pommes en currywurst, maar daar had ik geen trek in en dat is ook niet goed voor mij. Ik was wel nieuwsgierig naar de binnenplaats van de burcht. Met mijn vriendelijkste gezicht vroeg ik of ik toch even mocht kijken en dat mocht. Ik mocht zelfs gratis de schatkamer in!

Burg Eltz werd op een strategische plek gebouwd, aan een weg die de Moezel met de Eifel verbond.

In 1268 vond er een familiebreuk plaats in de grafelijke familie die de burcht bewoonde en dit had als gevolg dat ook de burcht in tweeën gesplitst werd. Tijdens de Eltzer Vete verzette de graaf van Eltz zich tegen de politiek van de aartsbisschop van Trier. Tijdens dit conflict werd het kasteel belegerd door de partij van de aartsbisschop en tijdens deze belegering werd er een kasteel, Burg Trutzeltz, gebouwd om Eltz te kunnen belegeren. De familie Eltz gaf zich in 1336 over en ze moesten vervolgens ook de verdedigingswerken van het kasteel afbreken waardoor het alleen een wooncomplex werd.

Het kasteel bestaat uit verschillende delen:

-Bergfried Platt-Eltz (voor de splitsing gebouwd)

-De Kempenich Huizen

-Het Rübenach Huis

-De Rodendorf huizen

In 1442 werden de twee bovenste verdiepingen op het Rübenachter Huis geplaatst en tussen 1470 en 1540 werd het Grote Rodendorfer Huis gebouwd. Begin zeventiende eeuw vonden er weer nieuwe verbouwingen plaats, maar deze kwamen stil te liggen door de Dertigjarige oorlog. Na de oorlog werd de bouw hervat en in totaal kent het kasteel een bouwgeschiedenis van vijf eeuwen. Het kasteel herbergt 100 kamers die meer dan honderd familieleden konden herbergen.

Dit is trouwens niet het enige slot Eltz. Kurfürst Karl von Eltz, eigenaar van onze burcht, kocht in 1736 het landgoed Vukovar in Kroatië. Tot de heerlijkheid behoorden 35 nederzettingen. Met de bouw van het kasteel werd in 1749 onder leiding van bouwheer Anselm Kasimir von Eltz begonnen. Eerst werd het middendeel gebouwd. Daarna werd het steeds meer verfraaid. Tot op de dag van vandaag bewoont de familie het kasteel. “s Winters hebben ze het helemaal voor zichzelf; dan zijn er geen rondleidingen en kun je het kasteel ook niet bezoeken. Ik denk niet dat het erg comfortabel woont en laten we het vooral niet over de stookkosten hebben!

De lijn Eltz-Kempenich, die al in de late 18^de eeuw hun hoofdzetel. In Vukovar had, kreeg na het einde van de boerenbevrijding in 1848 de gelegenheid het landgoed uit te breiden. Het werd een echt voorbeeldbedrijf in de tweede helft van de 19^de eeuw door het nemen van grootschalige ontwaterings-maatregelen en het inzetten van nieuwe methoden om gewassen aan te bouwen en ook in de dierfokkerij gebruikten ze nieuwe methoden.

Na het einde van de Tweede Wereldoorlog werd de tak van de familie von Eltz in Vukovar door de Joegoslavische communisten onteigend en verdreven. In de schatkamer van Burg Eltz worden nog voorwerpen uit het toenmalige familiebezit uit Vukovar tentoongesteld. Na de onteigening keerde de eigenaar Jakob von und zu Eltz in 1990 weer in zijn geboorteland terug en werd lid van het kroatische parlement in Zagreb. Na zijn dood in 2006 voert zijn erfgenaam, Georg Graf von und zu Eltz, een proces tegen de Kroatische staat om zijn eigendommen terug te krijgen.

Zijn huidige aanzien kreeg het slot in het begin van de 20^ste eeuw. Tijdens de aanvallen van de Serven in 1991 werd het zwaar beschadigd.

Nu ik het kasteel niet verder kon bezichtigen, besloot ik weer terug te gaan. Ik wilde lopen naar de parkeerplaats en volgens de mensen was het maar een kwartiertje. Ik moest niet de rijweg nemen want die was wel heel erg steil. Nee, het voetpad door het bos was weliswaar langer maar minder steil. In mijn overmoed ben ik daaraan begonnen. 1,2 kilometer kan ik wel lopen, maar die afstand over een weg die steeds hoger klom was toch wel een beetje te veel van het goede. Ik heb het gehaald, maar ik was zo blij toen ik mijn rode autootje weer zag!

Omdat de inspanning wel heel veel van me gevraagd heeft heb ik besloten om, met pijn in het hart, niet naar Trier te gaan. Ik heb het gelukkig al een keer gezien maar ik had graag nog een keertje gegaan. Ik ga het de komende dagen even wat rustiger aandoen want zondag moet ik weer ver rijden.

Maar ondanks alles was het toch een geslaagde dag. Het ging steeds minder regenen en zowaar kwam de zon nog door.