Düne

Donderdag 25 augustus.

Ik stond vandaag weer op onder een strak blauwe lucht. De zon scheen weer uitbundig. Vandaag ben ik van plan om naar het zustereiland Düne te gaan, dat een heel ander karakter heeft dan het hoofdeiland. Maar ik moest eerst wat dingen “erledigen”. Zo moest ik bij de vrachtvervoerder aangeven dat mijn koffer met de catamaran Halunder Jet mee terug moest. Ik kreeg keurig een wikkel dat ik om mijn koffer moet doen. Morgen om half tien moet de koffer beneden staan. Waarom zo vroeg? ’s Morgens worden alle koffers opgehaald en ze moeten in de haven zijn voordat de eerste boten weer aankomen. Want daar komen dan weer nieuwe koffers vanaf die weer naar hotels of appartementen gebracht moeten worden.

Nadat ik dat gedaan had ging ik naar de steiger. Het waaide nogal hard en ik zag de boten al behoorlijk stampen. Ik kocht een kaartje voor de ferry, want ik wilde toch wel graag naar het eiland toe. “Ik ben wel een beetje bang hoor,” vertrouwde ik de kaartverkoper toe. “Ach was, ein bischen schaukeln ist doch schön”. Daarover kun je van mening verschillen. Moedig liep ik de steiger op, maar toen ik het bootje zag dacht ik: “Daar kom ik nooit op!” Het verschil tussen het bootje en de steiger was heel erg groot. Maar ik werd door twee stoere mannen onder de arm genomen en voordat ik het wist was ik op de boot. Het waren van die types van “al die willen te kapren varen”. Een vriendin van mij appte doodleuk: “Wat heb jij weer een geluk. Sjans zonder dat je erom vraagt.” Zeker jaloers. Gelukkig was er nog net een plekje om te zitten. En dat was nodig ook want het was een beetje “van voor naar achter van links naar rechts”. Ik ben nooit zeeziek, maar wel een beetje erg bang.

Bij het andere eiland aangekomen was het verschil want minder groot. Maar toch werd ik weer onder de armen gevat en aan land gezet. Ik was nog niet goed en wel op vaste bodem toen er een vrouwelijke ranger, een zogenaamde rangerin, op me afkwam. Het was haar opgevallen dat ik niet goed liep. “Zal ik u wat advies geven hoe u het beste kan lopen?” vroeg ze vriendelijk. Nou, dat is natuurlijk nooit weg. Het advies is nog gratis ook en daar let als Hollander natuurlijk op. Ik kreeg een plattegrondje mee waarop ze gewezen had hoe ik moest lopen.

Ik ging eerst richting Südstrand, een mooi en veilig zandstrandje. Daarna liep ik verder naar de begraafplaats voor de naamlozen. Er stond ook een steen voor de soldaten die omgekomen waren in de zeeslag met de Denen. Ik liep verder tussen de duindoorns en de bramen door. Af en toe zag ik een rijpe braam die ik lekker in mijn mond stopte. En zo kwam ik bij het Düne-restaurant. Daar ontmoette ik de ranger weer, die me gelijk weer aanwees hoe ik verder moest. Maar ik kwam toch voor die kegelrobben? Waar waren die nu? Nou, dat was wel een stukje verder het strand op en dat was niet zo goed voor mij te belopen. Het was erg mul omdat het hoog water was. De ranger verdween weer en Elly was weer eigenwijs. Er liep een vlonder naar de branding waar ik gebruik van maakte. Maar toen moest ik toch door het mulle zand. Het was, denk ik, zo’n 150 meter ploeteren door het zand, maar toen was ik dus dichtbij de robben.

Ik ging op een steen zitten en begon aan een crackertje met kaas. Er stonden heel wat mensen te fotograferen. Toen werd een rob wel wat erg nieuwsgierig en kwam brutaal dichterbij. Daar was ik echter niet zo van gediend en ik zocht een ander plekje op. Iemand zei nog tegen me, in het Duits: “Er möchte gestreichelt werden.” Nou, aaien kun je beter niet doen. Die dieren kunnen zich op het land zeer snel verplaatsen; ze hebben het zelfs over 30 km/uur. Bovendien hebben ze scherpe klauwen en tanden. Na wat foto’s genomen te hebben ploeterde ik weer terug. Toen ik weer vaste grond onder mijn voeten had liep ik naar Jonny’s Hill, een kleine heuvel in het landschap. Ik klom naar boven en genoot van het uitzicht.

John (Jonny) Krüß werd op 10 mei 1938 op Helgoland geboren. Een groot deel van zijn leven bracht hij op Dune door. Deze verbondenheid weerspiegelt zich ook in zijn roeping: Van 1961 tot 1971 was Jonny Krüß reddingszwemmer en hij werkte als arbeider bij duinbeheer. Vanaf 1971 tot 1996 werkte hij als duininspecteur. Al tijdens zijn ambtstijd liet hij deze verhoging, waar vanaf je een mooi overzicht hebt over de veelvoudigheid van het eiland, ophogen. Later werd de heuvel naar hem vernoemd.

Het grootste deel van dit eiland is trouwens kunstmatig opgespoten land. Voor de zandsuppletie in de jaren 1937/1938 veranderde de plaats van Düne voortdurend. Voor de geboorte van Jonny Krüß was deze plek water!

Weer op aanwijzing van de ranger liep ik nu naar een meertje met een lekker bankje. Het was een aardig meertje met veel vogels erin. Behalve het geluid van de vogels waren hier verder weinig andere geluiden. Oh ja, natuurlijk, de motoren van opstijgende en dalende vliegtuigjes, een soort Schiphol in een notendop. Want er is best wel veel vliegverkeer. Allemaal kleine vliegtuigjes natuurlijk. Bij het vliegveld scheen je lekker te kunnen eten, maar ik had mijn crackertjes met kaas. Bovendien had ik al Labskaus zien staan en dat trekt mij niet. Het is iets met vlees (vaak corned beef), aardappel, bietjes, augurken, zure haring, kruiden en dat alles bedekt met een spiegelei.

Tijdens mijn wandeling liet ik de luchthaven links liggen, of eigenlijk rechts. Af en toe ging ik even lekker in een strandkorf zitten, je weet wel, zo’n ding waarmee de Duitse stranden vol staan. Om half drie was ik weer bij de ferry. Ik zou mijn stoere mannen, maar die waren waarschijnlijk meteen naar huis gegaan toen ze mij geholpen hadden. Door hun rug gegaan of zo. Slingerend ging het bootje weer naar Helgoland.

De douche was weer geduldig en ik heb weer een broodje met het een en ander gegeten. Wat tomaatjes, wat fruit. Ik was net nog even in de supermarkt want ik wilde voor morgen bananen hebben. Nou, de bananen die er lagen mogen bij ons niet meer verkocht worden. Alleen al vanwege het aanbod van verse waar zou ik hier niet kunnen leven. Ik reageer dus niet op al die mannen die avances maken!

Morgen vind ik wel een lastige dag. Je kunt niet zoveel. ’s Morgens de koffer inpakken en neerzetten, dan naar het kantoor om de sleutel in te leveren en ik moet om uiterlijk half vier weer in de haven zijn. Ik ga er nog even over denken wat ik dan ga doen. Je hebt dus eigenlijk tussen kwart over tien en half vier geen onderkomen.

Terwijl ik dit schrijf lopen er weer allemaal werkschepen binnen die bij een windpark bezig zijn. De hele haven ligt dan vol. 's Morgens hoor je ze weer allemaal uitvaren en stampen door de branding. En dan wordt de haven weer gevuld met passagiersschepen.