De terugreis

Zondag 4 september 2022

Na enige dagen “blogstilte” stuur ik nu mijn laatste berichtje van dit jaar. Nadat ik dinsdag in het ziekenhuis geweest was en ingezwachteld was, ging het woensdag een stuk beter. De felrode kleur was gelukkig verdwenen. Maar ik besloot het toch even wat rustiger aan te doen. Veel keuze hadden we niet, daar de temperatuur buiten tegen de 40 graden was! Zelfs de bergen brachten geen verkoeling meer. Maar niet getreurd want het doel was dat mijn vriendin en ik weer bij konden praten, nadat we elkaar drie jaar niet gezien hadden vanwege corona.

Woensdag kwam haar zoon met vrouw langs. Hij wilde mij graag hun zoontje van 2 1/2 laten zien. En natuurlijk bijpraten. Eigenlijk zijn mijn kinderen en die van mijn vriendin bijna even oud; ze speelden vroeger samen als we er waren en we maakten samen soms een uitstapje. Nu is de zoon die op bezoek kwam een volwassen man met een doctoraat. We hebben gesproken over de huizenmarkt in Duitsland en zij zijn in de gelukkige positie volgend jaar een huis te kunnen bouwen. Maar ook daar is alles moeilijk. In het huis zitten nu mensen uit Oekraïne en de gemeente is verplicht om andere woonruimte beschikbaar te stellen. Dan wordt het huis afgebroken en kan de zoon een nieuw huis bouwen.

Vanaf vrijdag tot zondag kwam de andere zoon langs, een meteoroloog. Ook met die moest ik nodig weer eens bijpraten. En zo was het een komen en gaan van mensen die mij kenden. Zoals gezegd, ik kom er al sinds mijn veertiende. ’s Zomers was ik er wel zes weken. En maar praten en foto’s delen.

Overdag binnen, op de hoekbank van de eethoek. Echt Duits. Maar weet je dat je een houten achterwerk van zo’n bank krijgt! En eigenlijk wilde ik ook wel graag met mijn (dikke) benen omhoog zitten. Maar dat deed ik dan maar na vieren op het balkon, dan was de zon aan die kant weg. Met het uitzicht dat ik jullie gestuurd had is dat geen straf.

En zo vlogen de dagen voorbij. Intussen had ik besloten om niet meer naar Hann. Miünden te gaan en wel om meerdere redenen. Het werd al snel donker, vooral in de bergen. En ik vond het vooruitzicht om vanaf acht uur ’s avonds op mijn kamer te zitten niet aanlokkelijk. Een andere reden was dat ik mijn onderdanen de nodige rust gunde en tenslotte waren de weersvooruitzichten voor dat gebied minder. Het zou wisselvalliger worden en bovendien zou het, als ik weer terug zou rijden naar Nederland, flink regenen. En de natuur zit er natuurlijk wel op te wachten, maar met rijden vind ik dat niet fijn. En het hotel kon ik nog annuleren dus dat heb ik dan ook maar gedaan.

Na nog wat dingen ingeslagen te hebben zoals lekkere Badischer wijn, Löwensenf en Sahnemeerrettich pakte ik zaterdag mijn spulletjes bij elkaar. Mijn vriendin had ook nog het een en ander voor mij ingeslagen, zodat ik met een koelbox vol gesealde Bratwurst, Wienerle, Scharzwälder Schinken, Jägerwurst en Appenzeller kaas naar huis moest rijden. Daarnaast nog uit eigen boomgaard abrikozen en perziken. Wat een straf!

Zondagmorgen verliet ik om half 9 mijn vriendin en haar man. Ik had de route al via on drive doorgestuurd naar mijn tommie zodat ik feilloos de weg zou moeten vinden. Nu ken ik hem vrijwel uit mijn hoofd, maar, zoals reeds eerder vermeld, vind ik het wel gezellig als iemand in de auto af en toe wat tegen mij zegt, al is het alleen maar “U rijdt te snel”. Tom wilde de autobaan in Duitsland, ik de autoroute in Frankrijk. Dit stuk, de A 35, is tolvrij. Ik won en gelukkig waren er dit keer geen afzettingen. Bovendien was het erg rustig en kon ik flink aanrijden. Binnen een paar uur was ik al in Koblenz waar ik bij de Moselbrücke een sanitaire stop in gelast heb.

Het ging verder vlot, totdat ik ineens langs de weg zag dat er een Vollsperrung was op weg 61, die ik juist wilde rijden. Dus ik heb tom maar de opdracht gegeven een andere route uit te vogelen. En dat deed hij. Langs Keulen met een beetje file, langs Düsseldorf, Moers, Krefeld en Goch (om maar wat te noemen) reed ik richting Nederland, waar ik via Boxmeer naar Nijmegen reed. Die weg kende ik wel want vroeger gaven we de kinderen bij Boxmeer een schone luier. Een beetje file bij Amersfoort, maar dat mag geen naam hebben. De brug bij Lelystad vond het ook nodig om net voor mijn neus open te gaan.

Om vier uur kwam ik thuis, waar ik verwelkomd werd door mijn lieve dochter. Ze had eten gemaakt, mijn beddengoed gewassen (hoewel ik dat net voor ik wegging gewassen had, maar ze vond het muf ruiken) en ze had het huis gelucht. Ze heeft de auto voor mij uitgeruimd en we hebben lekker gegeten.

Daarna heb ik haar naar huis gebracht.

Ik kan terugkijken op een hele mooie vakantie. De reis naar Helgoland was echt een toppertje. Tja, en Schwarzwald dan? Dat moet je meer zien als een bezoek aan vrienden. Neemt niet weg, dat ik van Konstanz en het uitzicht vanuit het huis op het Schwarzwald genoten heb!