Ziekenhuis en Vrede van Konstanz

Dinsdag 30 augustus.

Tja, daar zat ik nu met een stel vuurrode onderbenen. Ik moet altijd voorzichtig zijn omdat ik knieprotheses heb. Als er een bacteriële infectie is en de bacterie hecht zich op de prothese, kan die los gaan zitten. Dus voor de zekerheid moest ik maar naar een dokter. Dat was nog niet zo gemakkelijk. De een had vakantie, de ander was zelf ziek, weer een ander zat vol en de laatste zei dat we maar naar het ziekenhuis in Achern moesten gaan, naar de Notaufnahme. Dat deden we dan maar. In de wachtkamer zaten en lagen mensen te wachten. De dienstdoende eerste hulpzuster vroeg me wat het probleem was. “Ik heb felrode onderbenen”, antwoordde ik, natuurlijk in het Duits. “Heeft u een korte broek aan?” Wat een vraag! Ik met mijn benen in een korte broek! Ik ben geen 18 meer. Toen liep ik inderdaad in “hot pants”. Maar nu ben ik niet “hot” meer. Ik had echter wel wijde pijpen, zodat ik mijn wonderschone benen aan haar kon tonen. “Vier uur wachttijd of naar het ziekenhuis in Offenburg.” Ik besloot voor het laatste. Het is ongeveer 25 minuten rijden hiervandaan maar dat was nog altijd veel sneller dan hier wachten.

We reden naar Offenburg waar ik in de parkeergarage van het ziekenhuis parkeerde. Daarna gingen we naar de Notaufnahme, waar ik meteen binnengeroepen werd. Zij vonden het wel heel raar dat we niet in Achern geholpen konden worden. Ik moest mijn naam opgeven en mijn verzekeringspas laten zien. Bleek mijn internationale pas verlopen! Maar goed, ik maakte er geen punt van want ik had genoeg bij me om zo te betalen. Wel heb ik de inschrijfformulieren weer teruggegeven want de assistente had mijn naam fout overgenomen van mijn pasje. Ounaren in plaats van Oudenaren. Laat Gilles het maar niet horen. Die was zo trots op die naam. Maar ja, het moet wel correct zijn want het moet goed staan op alle andere formulieren en ook op de rekening.

Mijn benen werden bekeken en het is al lang geleden dat iemand zo naar mijn benen gekeken had. “Das volle Programm,” hoorde ik zeggen. Dus bloeddruk en veel bloed afgeven. Vier buisjes moesten ze hebben. Ze pakte mijn linkerarm en begon er ijverig op te kloppen. Vervolgens trok ze een beetje moeilijk gezicht. “Rechts prikt beter,” zei ik, weer in het Duits. En dat klopte. Ze was blij dat ik dat gezegd had en de naald zat er ook meteen in. “We laten de naald erin zitten. Als U antibiotica nodig heeft kan dat gemakkelijk bijgespoten worden.” En ik moest in de wachtkamer wachten. Gelukkig lagen daar genoeg roddelbladen waarmee ik mij vermaken kon. En mijn vriendin is dol op dit soort bladen.

Plotseling hoorde ik zeggen: “Die Niederländerin.” Ze hadden het over mij want de kans dat er nog een Nederlandse in de wachtkamer zat was wel heel klein. Ik werd binnengeroepen. Weer werd er uitgebreid naar mijn benen gekeken, nu door een jonge vrouwelijke arts, een zogenaamde “Ärztin”. Hier wordt alles nog in de vrouwelijke vorm gezegd, iets dat ik ook prefereer. Waarom moet overal de mannelijke variant voor staan? En mensen hebben het nog wel over een onderwijzeres. Ik ben tegen al dat soort onlogische veranderingen. Ik ben er tenslotte trots op vrouw te zijn dus ik wil niet met een mannelijke titel rondlopen.

Toen het bleek dat beide benen rood waren kon trombose al snel uitgesloten worden. Dan had het een been moeten zijn. En ontsteking werd ook uitgesloten, want het bloedbeeld, dat inmiddels ook digitaal binnengekomen was, bleek goed te zijn. Een andere arts werd erbij gehaald. Uiteindelijk kwamen ze tot de conclusie dat het een reactie moest zijn geweest op sterk zweten. Ik moet eerlijk zeggen dat ik daar niets van gemerkt heb. Benen die zweten! Ja, mijn voeten door het vele lopen. Maar ik had ook goede sokken aan. Ze konden er echter niets anders van maken. Mijn benen werden toegedekt met ijskoude natte gaasjes en mijn benen werden ingezwachteld. “Hallo, ich muss noch autofahren.” Tja, ik was met de auto gekomen en ik wilde ook weer terugrijden. Met wat moeite kon ik weer mijn schoenen aantrekken. Ook werd het naaldje weer uit mijn arm gehaald. Dat mocht ik niet meenemen.

Toen moest ik nog betalen. Weer terug naar het aanmeldloket en iemand vergezelde me naar de balie waar betaald moest worden. Ik wilde met mijn pas betalen. Maar zo gemakkelijk gaat dat hier in Duitsland niet. Daar zijn ze nog lang niet zo ver. Ik kon met een betaalpas op de derde verdieping betalen of contant bij haar, maar ze had geen geld terug. Gelukkig had ik, voordat we weggingen, nog wat extra geld in mijn beursje gestopt dus die 131 euro kon ik contant betalen. Dan was ik gelijk van alles af en kon ik weg.

We gingen, nadat we de parkeerautomaat betaald hadden (3 euro) weer naar Sasbach. Ik was in ieder geval gerustgesteld. Geen trombose, geen open been en geen ontsteking. En de volgende dag?

Wat denk je? Het rode was verdwenen. Je zag nog wel wat verkleuring, maar het zag er al veel beter uit. Ik sta op het punt om weer mooie benen te krijgen! Nog even en ik loop weer rond op stiletto’s!

Ennne ….. foto’s van mijn benen zal ik niet toevoegen!

Het concilie vergadert van 1414 tot 1418, voor de liefhebber

Het werd tijd. Al 26 jaar was de kerk gespleten en op het laatst maakten drie pausen aanspraak op grond van hun leidinggevende capaciteiten en onfeilbaarheid. De gelovigen wisten niet meer, wie ze konden geloven. Bovendien klonken er geluiden, zoals bijvoorbeeld van Jan Hus, de rector van de universiteit van Praag, die preekte, dat de handel met aflaat en relikwieën, waardoor veel geld in de kerkelijke kassen vloeide, verwerpelijk was. En dat de kerk zich minder met politiek en meer om het zielenheil van zijn leden moest bekommeren. Er waren dus genoeg problemen die tijdens het concilie opgelost moesten worden.

Uitgenodigd werden degenen, die in de politiek, in de kerk of in de wetenschap wat te betekenen had. De keuze was op Konstanz gevallen, omdat daar genoeg woningen en stallen ter beschikking stonden. En die had men ook nodig. Volgens Ulrich von Richental kwamen er vanaf 10 augustus 1414 ongeveer 60.000 mensen naar de stad, die slechts 6000 inwoners had. En allemaal moesten ze slapen, eten en drinken.

En ze hadden allemaal geld om zich te vermaken na alle vermoeiende zittingen. Een goede gelegenheid om flink geld te verdienden, dachten de inwoners van Konstanz. Ze verhoogden de prijzen, vooral van de wijn, tot astronomische bedragen. Maar dat accepteerden de geestelijken die wel van een glaasje hielden niet. Een golf van bezwaren volgde. De afzetterij kwam snel ten einde.

De bezoekers en toeschouwers kregen heel wat aangeboden. Er waren processies, hoogmissen, optochten, toernooien en muziek. Ook over het nachtleven met vrijgevige dames werden, met de hand voor de mond, verbazingwekkende verhalen verteld. Het zou een “Paradijs der Lusten” geweest zijn volgens Oswald von Wolkenstein.

Daarnaast werd echter ook vergaderd. Jan Hus was gekomen om zijn ideeën te verdedigen. Koning Sigismund had hem verzekerd, dat hij in ieder geval ongedeerd naar huis terug kon keren. Toen hij echter zijn “dwaalleer” niet afzwoer, zoals de kardinalen verlangden, maar integendeel juist op een vernieuwing van de kerk aandrong, werd hij gevangen genomen. Vervolgens werd hij in het Dominikaner klooster en daarna in Gottlieben opgesloten en na een laatste rechtszitting in Münster op 6 juli 1415 in aanwezigheid van de koning ter dood veroordeeld. Meteen daarna bracht men hem naar de plaats van executie, waar men hem levend verbrandde op de brandstapel.

Over de politieke problemen streden de kerkfunctionarissen nog twee jaar verder, maar toen werden ze het toch eens. Op 14 november 1417 kozen 56 kardinalen en gezanten kardinaal Oddone von Colonna tot paus Martinus V. De splitsing in de kerk was voorlopig afgewend …. of opgeschoven met 100 jaar!