alleen naar Polen

25 juli

Beste allemaal,

Ik geniet van jullie reacties; het zijn er teveel om ze allemaal te beantwoorden. Maar zo heb ik toch het gevoel dat ik niet alleen reis. Ik deel alles nu met jullie. Bovendien skype ik met mijn kinderen en mijn broer.

Vandaag een rustdag. Dat wil zeggen, ik loop niet, ik rijd. Ik was gisterenavond vroeg naar bed gegaan dus werd ik vanmorgen om half zes wakker. Meteen lekker onder de douche en de auto vast inpakken. Alle avondjurkjes weer in de koffer, vuil en schoon goed gesorteerd en alle boekjes, papieren en elektronica weer compleet.

Ik stond een beetje opgesloten op de parkeerplaats maar na enig gewurm had ik de auto eruit. Toen ik echter van de parkeerplaats af wilde rijden kwam de parkeerwacht hard aanlopen. Waar mijn bonnetje was? Weet ik veel, ik had bij de receptie meteen alles betaald. “Dat wordt dan betalen,” zei hij meteen. Hij zag me zeker aan voor een leuk rijk oud vrouwtje. Maar dat liet niet over zich heenlopen. “Ik heb betaald en ik betaal niet nog een keer.” Daar had hij niet van terug. Vooral als je het in het Engels zegt en hij er niets van verstaat. In het Russisch dorst ik het niet want dan loop je hier toch het risico dat ze je wel verstaan. Russisch was namelijk vroeger een verplicht vak.

De man noteerde mijn kenteken en liep naar zijn hokje om het hotel te bellen. Ik kreeg ineens een idee. Ik ben niet zo van het weggooien want ik plak altijd alles in albums. Misschien had ik hem wel bij de bonnetjes zitten. En ja hoor, daar was ie. Ik wuifde naar de man en hij was zielsgelukkig met het bonnetje. Ik mocht uitrijden.
Ondertussen was het ook nog gaan regenen.

Ik had besloten Tom maar weer zijn mond te laten houden. Ik vind het wel lekker rustig zo. En tegenwoordig met streetview kun je precies zien hoe je rijden moet. Ik neem dan steevast herkenningspunten op in mijn hoofd. Die punten hier verschillen niet veel met die in Frankrijk, Nederland of Duitsland. De eerste belangrijke afslag was na het station, de tweede vlak na Ikea en dan moest ik weer afbuigen bij de Tesco. In een andere plaats moest ik de Auchun (ja Anja) in de gaten houden. Eerlijkheidshalve moet ik zeggen dat er ook een Carrefour was.

Het landschap ten noordoosten van Krakow was wel mooi, maar het was oppassen geblazen met rijden. Snelheidscontroles, zebra’s op vierbaanswegen......en voetgangers hebben voorrang. Dus ga niet even lekker op het gaspedaal want voordat je het weet heb je iemand op de bumper.

Nadat ik afgeslagen was richting Czestochowa werd de weg echt heel erg druk. Het was gewoon link rijden en het wegdek was super slecht. Ik was blij dat ik er geen caravan achter had. Het miezerde nog steeds en ik was blij dat het in de buurt van Czestochowa droog werd. Ik wist precies hoe ik rijden moest, maar toen ik ineens een bordje “Jasna Gora” (lichte berg) zag staan, besloot ik toch maar het bordje te volgen. Temeer daar ik een Franse bus voor me had die ook die kant op ging. Ik dacht: “Laat ik slim zijn, die moet er natuurlijk ook naar toe.” Totdat ik ineens over een kruising reed waar ik linksaf had gemoeten. Misschien had de buschauffeur zich vergist? In ieder geval kon ik op de volgende kruising weer keren. Ze hadden daar speciaal voor sufferds die vergeten waren af te slaan een keerlus gemaakt. Zo kwam het toch nog goed en een paar minuten later reed ik de parkeerplaats van het heiligdom binnen.

Czestochowa is de belangrijkste bedevaartsplaats van Polen. Je kunt er de “Zwarte Madonna” bewonderen. Ik ben er al eerder geweest met man en kinderen, zo’n vijftien jaar geleden. Toen hadden we daar in de buurt een bruiloft. Het tentje waar we toen een ijsje hebben gegeten stond er nog. Het heiligdom is eigenlijk een soort burcht. Het is helemaal omgeven door een muur.

Het was er ontzettend druk en alles was heel indrukwekkend. Mensen op hun knieën in de kerk, vol overgave. Op dat moment had ik het wel even moeilijk en was ik in gedachten weer bij Gilles. Hij geloofde ook en dit zou hij geweldig gevonden hebben. Vooral van het zingen en het orgelspel kon hij intens genieten. Hij zou de hele reis overigens prachtig hebben gevonden.

In de kerk werd door verschillende buitenlandse geestelijken gesproken. Die werden eerst welkom geheten op de volgende manier: “Wij begroeten vooral de mensen uit de Engelstalige gebieden, Ierland, Schotland, Indonesië en Australië.” Ach, foutje, moet kunnen.

Maar ik moest weer verder. Ik kon nu over de hoofden lopen en er waren wel honderden bussen. In het kader van de wereldjongerendagen kwamen ze ook hier naar toe. Uit Zuid-Amerika (Argentinië, Bolivia), Mexico, Ierland, Schotland.....overal vandaan. En allemaal gaven ze een yell en ze deden een wave. Het doet je wat om dat mee te maken, al die jongeren.

De parkeerplaats was nu helemaal vol en een Pool keek me dankbaar aan dat ik vertrok. Binnen mum van tijd zat ik weer op de snelweg, die nu ineens veel stiller was zonder al die bussen. Het wegdek werd ook veel beter, maar toch was het oppassen geblazen. Vooral omdat kleine wegen de snelwegen kruisen. Soms met stoplicht, soms zonder en dan moeten de auto’s in de middenberm wachten tot ze over kunnen steken, wat tot heel gevaarlijke situaties leidt.

Ik had wel een meevaller. De nieuwe rondweg lang Lodz was klaar en ik hoefde niet meer door de stad, wat me ongeveer een uur scheelde en wat me veel minder inspanning kostte. Het was een schitterende weg door een minder schitterend landschap. Intussen was het weer superslecht geworden en was de temperatuur gedaald van 31 graden tot 17 graden. Maar gelukkig klaarde het weer op en was het zo weer 29 graden.

Mensen blijven hier gevaarlijk en soms roekeloos hard rijden. Zo was er ook weer een ernstig ongeluk gebeurd. Een auto over de kop geslagen en in brand gevlogen. Er waren ook nog andere auto’s bij betrokken. De hulptroepen moesten nog komen. Het had echter geen zin om te helpen want er waren al genoeg mensen.

Na al die kilometers die ik vandaag gereden heb moest ik ineens over het laatste stukje tol betalen. Aan mijn kant stonden weinig auto’s, aan de andere kant des te meer. Ik moest welgeteld 25 zloty’s betalen, ongeveer 6 euro.

Eindelijk kwam ik in de zon bij de afslag die ik hebben moest en na een twintig minuten kwam ik bij mijn B&B aan. Daar zit ik nu op mijn kampeerstoeltje, dat ik meegenomen heb, te schrijven. Ik heb een ruime tweepersoonskamer (alweer), een flinke badkamer, een zitje en een balkonnetje. Dat zitje zijn twee houten klapstoeltjes, vandaar dat ik mijn kampeerstoeltje maar uit de auto heb gehaald. Ik blijf hier tenslotte elf nachten dus maak ik het een beetje gezellig. Er is ook een keuken die van alle gemakken voorzien is. Mijn uitzicht: het schitterende kasteel van Malbork dat ik morgen ga bezoeken.