Quedlinburg

Quedlinburg, 29 juli 2018

Vanmorgen ben ik om kwart over zeven vertrokken. Dit jaar word ik vergezeld door twee mannen. Tom, die hardhorend is en die ik daarom TomTom noem, en Bobby. Bobby moet mijn trouwe metgezel buiten de auto worden, terwijl Tom dat in de auto is. Maar ik denk dat Tom de pest in heeft dat Bobby ook mee mag. Hij had vanmorgen al geen zin om vastgezet te worden in een special device (wat een woord) in de auto en vervolgens presteerde hij het om drie keer van mijn ruit te vallen, zodat hij mij de weg vertelde van onder mijn stoel vandaan. Het is maar goed dat ik een lange broek aan had, want zo een man onder mijn stoel vind ik maar niets.

Bobby is een rugzak die bijna niet open te krijgen is, een hele speciale dus met, vind ik, een heel speciaal prijsje. Ze kunnen hem niet opensnijden, geen ritsjes aan de buitenkant openmaken, echt een degelijke rugzak dus. Bobby heeft ook een nadeel. Ook ik krijg hem niet goed open. En ik moet nog even nadenken hoe ik hem het beste in kan delen. Ik moet overigens wel vertellen dat Bobby helemaal niet jaloers is op Tom. Sterker nog, hij heeft Tom nog niet gezien, hooguit uit de verte, want Bobby ligt normaal in de kofferbak.

Ik reed dus vrolijk over de dijk naar Lelystad en ging daarna richting Harderwijk. Ik had de radio aan maar ik hoorde steeds een raar tikken en ik kon er niet achter komen waar dat nu vandaan kwam. Ineens wist ik het. Ik had op het laatste moment nog mijn retrowekker in de tas gestopt die naast mij stond. Met de auto was er gelukkig niets aan de had.

Onderweg kwam ik een wegomleiding tegen. Ik kon niet op de normale manier doorrijden naar de A1 en werd omgeleid. Het scheelde me ongeveer een half uur. Maar eindelijk zat ik dan toch op die A1 en zette ik koers naar de Duitse grens. Het was niet druk. Bij de grens ben ik even gestopt. Ik drink door de warmte nogal veel maar dat heeft tot gevolg dat je dan weer plassen moet. Dit was ook het moment om even met Ton te stoeien en hem te vertellen dat ik hem goed zat was.

Al die tijd had ik vrij rustig gereden en het landschap gleed aan mij voorbij. Het IJsselmeer, de Veluwe, de Achterhoek, het Bentheimer Wald en dan zie je de bergen van het Teutoburger Woud opdoemen. Daar zitten nog pittige rotsen in en bergbeklimmers oefenen hier maar ook in het aangrenzende Weserbergland, een heel lieflijk gebied. In beide gebergten hebben we een deel van onze vakantie doorgebracht en er liggen echt hele leuke stadjes in.

Het ging dus goed tot Bad Oeynhausen. Daar hield de Autobahn al jaren op en dat is nog zo. Je passeert een aantal stoplichten en ineens wordt het dan weer Autobahn. En nu werd het ineens erg druk. Er waren heel veel “Baustellen” en “Brückenbaustellen”. Sommige “Baustellen” waren wel 15 kilometer lang. En we mochten maar 60 kilometer per uur rijden. Gelukkig maar dat ik de Ferrari, die ik zo graag wilde hebben, afbesteld heb. Je kan toch nergens meer lekker hard rijden.
Na Hannover werd het pas rustiger en het werd helemaal stil toen ik afgeslagen was naar de Harz. De enkele auto die voorbijkwam reed zo hard dat ik dacht dat ik door een vliegtuig ingehaald was. En er volgden er meer.

Ik begon zo langzamerhand een beetje ongerust te worden want ik had nog maar een kwart tank benzine. En daar houd ik niet van. Ik zag ook helemaal geen tankstations meer. Maar ik wist van voorgaande jaren dat er in het stadje Wernigerode een tankstation was. Het leek me verstandig om toch maar even de snelweg te verlaten en zie daar, een tankstation.

Hiervandaan was het niet ver meer naar mijn eindbestemming Quedlinburg en ik had het vast wel met de benzine gehaald. In het stadje had ik al gauw mijn hotel gevonden en ik heb een mooie kamer met uitzicht op de stiftskerk gewijd aan Sint Servaas, die we natuurlijk allemaal al kennen van Maastricht. Ik hoop maar niet dat ze staan te gluren want ik heb op het ogenblik niet zoveel aan.

Hoewel ik het stadje al een keer met Gilles bezocht heb, wilde ik toch weer even genieten van dit kleinood. Er staan heel veel monumenten en sinds 1994 staan de kerk, het historische centrum en het kasteel op de werelderfgoedlijst. Het is gewoon heerlijk om te dwalen door de oude straatjes waar het middeleeuwse patroon behouden is gebleven. Nou ja, heerlijk? Geen geasfalteerde straten, maar grote keien. En alles gaat of steil omhoog of steil omlaag. Voor mij was het erg lastig lopen. Maar het is de moeite waard. De kerken, het raadhuis, de markt, je zou er eindeloos over kunnen schrijven.

Het was heel gezellig op de markt en ik besloot lekker wat te gaan eten. Maar bij de meeste restaurants kon je niets meer krijgen. Er wordt hier duidelijk ’s middags warm gegeten. Uiteindelijk vond ik toch een restaurant maar om nu te zeggen dat ik lekker gegeten heb, nee dus. Het vlees was droog en het stond me zo tegen dat ik het heb laten staan. Ik huldig het Duitse spreekwoord: “lieber den Magen verrenkt als dem Wirt was geschenkt “ dus niet. Ik geef het liever terug dan dat ik er ziek van word.

En eten kunnen ze hier. Je hebt in de Harz een restaurant met de naam “der Harzer Schnitzelkönig”. De slogan is: “XXXL Speisen zu XXXS Preisen.” Om maar een paar voorbeelden te noemen:
- die größte XXXL Currywurst (750 gramm) mit Pommes
- XXXXL Chickenburger met een doorsnede van 30 cm
- XXXXL Monsterburger (30 cm)
- XXXXL Cheeseburger (30 cm)
- XXXL Schnitzel van 1 kilo
Er zijn nog meer van dit soort waanzinnige gerechten en je wordt geacht het alleen op te eten, dus zonder hulp. Al naar gelang hoeveel je al gegeten hebt kun je Schnitzelkönig, ja, zelfs Schnitzelkaiser worden. Je gelooft het misschien niet, maar er is iemand die binnen vijf minuten 1 kilo schnitzel weggewerkt heeft, inclusief de begeleidende patatjes! Ik vind het niet meer van deze tijd. Ik houd van vlees, mijn vader was tenslotte slager. Maar ik eet niet veel meer en van deze hoeveelheden word ik echt misselijk! En dat in een wereld waar een groot deel van de bevolking honger heeft. Misschien ben je het niet met me eens, dat mag. Maar ik vind het walgelijk.

Tenslotte nog deze spreuk die misschien ook wel van toepassing is voor een aantal van mijn collega’s. Wees niet bang, ik noem geen namen.

“Ein Bier ist besser als kein Bier,
zwei Bier sind besser als ein Bier,
aber vier Bier sind nicht doppelt so gut wie zwei Bier.”