Maandag 30 juli. Van Quedlinburg naar Wroclaw

Maandag 30 juli. Van Quedlinburg naar Wroclaw.

Vanochtend ben ik om ongeveer 8 uur vertrokken uit Quedlinburg. De autoweg aan de noordkant van de Harz is altijd rustig en je kunt er bijna met je ogen dicht rijden. Maar ook bij Halle en Leipzig is het niet echt druk, zodat, als er een kleine wegopbreking is, dat bijna nooit tot grote problemen leidt. De Harz is echt een interessante bestemming om naar toe te gaan en cultuur, geschiedenis en natuur gaan hier hand in hand.

Mooie stadjes zijn Wernigerode, Goslar en Quedlinburg. In Goslar heb je zelfs nog een Kaiserpfalz. Dat was het onderkomen voor de keizer als hij in die omgeving was. Meestal hadden ze geen vaste woon- of verblijfplaats, maar verbleven ze kortere of langere tijd met hun hele hofhouding in een “palts”. Ze reisden dus van palts naar palts en bleven zo in contact met hun bestuurders.

Qua natuur is er ook heel wat moois te vinden in de Harz. Je kunt met de HSB (de Harzer Schmalspur Bahnen) naar de top van de Brocken reizen, met zijn 1141 meter de hoogste berg van de Harz. In de tijd van de Koude Oorlog werd de Brocken gebruikt als zendlocatie en was het ook, net als een groot deel van de Harz, verboden terrein. Vanaf hier vonden veel spionageactiviteiten plaats.

Daar wordt je natuurlijk ook veel mee geconfronteerd, met de geschiedenis. Je kunt over de oude “Kolonnenweg” wandelen, de weg waarover de grenssoldaten veilig konden rijden. En je wordt ook steeds aan de scheiding van Duitsland herinnerd:
“Hier waren Deutschland und Europa bis zum 12. November 1989 um 14.30 geteilt.”
Wachttorens, prikkeldraad en allerlei andere zaken die met deze tijd te maken hebben kun je op verschillende locaties bezoeken.

Maar ook het gruwelijke, het concentratiekamp Mittelbau bij Nordhausen ligt in de Harz. Daar krijg je een beeld van hoe de mensen vroeger als ratten onder de grond moesten leven. Zij hielpen mee met de bouw van de V1’s en de V2’s. Het belangrijkste doel van het kamp was niet het uitroeien van de gevangenen, maar gebruik van hen te maken als goedkopen arbeidskrachten in de wapenindustrie.

De raketten werden geproduceerd in ondergrondse fabrieken en de gevangenen werden als dwangarbeiders dag en nacht in de mijngangen opgesloten. Velen van hen stierven al na een paar weken vanwege de verschrikkelijke werk- en leefomstandigheden. Ik ben er met Gilles geweest en je wordt er heel verdrietig van. In de Harz vind je overigens ook nog het concentratiekamp “Buchenwald”.

Tussen Leipzig en Dresden zag ik ook de afslag naar Colditz, waar het kasteel staat dat bekend is geworden vanwege de internering van vooraanstaande geallieerde krijgsgevangen. Er is ook een televisieserie over gemaakt.

Ik dwaal weer helemaal af. Maar toen ik gisteren in mijn bed lag dacht ik dat dit toch nog best wel interessant was om te vertellen.

Om 12 uur reed ik de grens over en ook in Polen was het rustig op de weg. Een mooie autoweg, dwars door uitgestrekte bossen. Onderweg waren mooie rustplaatsen en bij een van hen heb ik geld gewisseld. Ik wist namelijk niet precies of ik helemaal tolvrij zou rijden en in Nederland kon ik geen Pools geld meer bij de bank bestellen.

In de auto was het lekkerder dan erbuiten. De temperatuur varieerde tussen de 30 en de 35 graden en het asfalt was 49 graden Celsius. Na een tijdje kwam ik op de grote autoweg tussen Berlijn en Polen terecht en hier was het drukker. Maar al gauw moest ik weer afslaan. Ik had namelijk besloten nog een keer langs de protestantse kerken te rijden die hier staan. Er zijn er maar twee van, in Jawor en Swidnica. Ik heb er vorig jaar al over geschreven.

Na de Westfaalse Vrede (Vrede van Münster) in 1648 mochten de Protestanten kerken bouwen. Maar de kerk moest buiten de stadsmuren staan, hij mocht geen klokkentoren hebben, hij mocht er niet als een kerk uitzien, hij mocht niet van steen gebouwd worden (stro, hout en leem werden gebruikt) en hij moest binnen een jaar klaar zijn. Het is ongelofelijk dat het gelukt is. Het was ontzettend veel werk. Mensen kwamen van heinde en verre en de kerk in Jawor bood plaats aan 6000 mensen, waarvan er 2500 zitplaatsen waren. Maar op een zondag kwamen er wel 15000 mensen, zodat er verschillende diensten werden gehouden. In de kerk van Swidnica pasten 7000 mensen. Er waren 3000 zitplaatsen. De kerken staan beide op de Werelderfgoedlijst.

Het was wel even een toer om Jawor weer uit te komen want Tom had er wat problemen mee. Op een gegeven moment moest ik rechtsaf, wat helemaal niet kon. Daar stond namelijk het stadhuis en daar was geen doorgaand verkeer. Dus ik de andere kant op. Hij werd toen wel heel vervelend met z’n “Keer om!”. Maar uiteindelijk hebben we het weer bijgelegd en kwamen we op de goede weg terecht.

Het was intussen al wat later geworden en tijd om het hotel op te zoeken. En dat was niet zomaar een “dingetje”. Nee, ik had een hotel uitgezocht in het centrum met een eigen parkeerplaats. Je leest het goed: HET CENTRUM. En Wroclaw is echt groot en in de spits heel druk. Op een gegeven moment moest ik rechtsaf van Tom. Sta ik op het stationsplein. “Nee Tom, niet zo eigenwijs. Ik moet naar het hotel.” Hij bleef stommetje spelen en toen moest ik het zelf maar oplossen. Maar gelukkig had ik ook een beetje de kaart bestudeerd en ook even met streetview gekeken. En het bleek dat ik wel bij de goede straat stond. Ik moest echter in tegengestelde richting zien te komen. Het is me gelukt, zigzaggend tussen de trams. En daar zag ik wat ik op streetview gezien had: de parkeerplaats. Ik wist niet hoe snel ik erop moest draaien. Het hotel lag er schuin tegenover.

Ik heb hier een mooie kamer met wifi enzo. Alleen bleek mijn stekker van mijn laptop niet in het stopcontact te passen. Technicus erbij en iemand van de receptie. Had ik de stekker er verkeerd om ingestopt. Dit vind ik toch wel het begin van mijn aftakeling. Ik word echt een ouwe muts en ik ben boos op mezelf. Daarom mocht ik vanavond niet uit eten van mezelf en moest ik eerst mijn oude bolletjes opeten.
Morgen een dagje niet rijden, maar Wroclaw verkennen. Ik heb nu ongeveer 1059 km gereden dus ik ben wel aan uitrusten toe.