Van Wroclaw naar Tarnow

Van Wroclaw naar Tarnow.

Voor wie nog nooit van de naam Wroclaw gehoord had even dit. Wroclaw heette, toen dit gebied nog onder Duitsland viel, Breslau. Er zijn een heleboel steden die zowel een Poolse als een Duitse naam hebben. Lipsk is bijvoorbeeld Leipzig. Je moet er maar op komen.

Mijn hotel was echt een ouderwets hotel met een nieuw jasje. Er zat een lift in en je kunt het een beetje vergelijken met het Victoria hotel in Amsterdam. Dat ligt tegenover het Centraal Station en dit hotel lag er schuin tegenover, alleen heet het dan niet Centraal Station maar Wrocław Główny. Er is nog een boek over geschreven zoals over het Victoria Hotel. Misschien moet ik Thomas Rosenboom een keertje inseinen dat hier ook zo een hotel staat.

Het hotel lag op een heel druk punt, net zoals het Victoria in Amsterdam, met allemaal trams. Maar ik had een kamer aan de achterkant waar je echt helemaal niets hoorde. Er was ook een lift en als je op de lift stond te wachten en hij stopte op jouw etage, dacht je altijd dat er mensen in zaten. Maar het was gewoon een stem die steeds “first floor” zei.

Ik stond vanochtend vroeg op, om kwart voor zes. Ik was dan ook vroeg naar bed gegaan. Even wat ontbeten en om ongeveer 8 uur vertrok ik. Het viel me ontzettend mee om Wroclaw uit te komen. Naar de stad toe was moeilijker. Ik dorst zelfs nog onderweg te tanken. Daarna ging ik de “péage” op of “platny”, zoals ze hier zeggen. Het stuk van Wroclaw tot Katowice is tolweg, dan moet je betalen, de rondweg Katowice moet je ook betalen en tenslotte nog het stuk naar Karkau. Steeds moesten we aansluiten in de rij. Ik snapte niet waar al die auto’s vandaan kwamen, want zo druk was het niet. Het was vrij ontspannen rijden over een goede weg. En hoe verder je komt, hoe dichterbij de bergen van de Tatra komen.

Bij Krakau sloeg ik af richting Zakopane, het wintersportoord bij uitstek voor de Polen en bekend om zijn houten architectuur. Het eerste stuk ging goed en was een schitterend trajekt, maar toen hield de autoweg ineens op. Ze zijn daar een nieuwe weg aan het maken en ik denk dat ik in totaal wel meer dan een uur in de file gestaan heb. Eindelijk kon ik bij Nowy Targ afslaan en na wat zoeken en vragen kwam ik bij de eerste bezienswaardigheid. Het houten kerkje van Dębno is gewijd aan aartsengel Michaël en maakt deel uit van de houten architectuurroute. Nadat ik de auto geparkeerd had ging ik het houten gebouwtje in. Als je binnenkomt weet je niet wat je ziet. Prachtige decoraties, muurschilderingen, je moet het gewoon zelf zien. De gids keek heel angstig want het was buiten een beetje dreigend en zodra het gaat regenen moet de kerk gesloten worden vanwege de hoge luchtvochtigheid. Maar gelukkig, het dreef over.

Het is soms wel grappig hoe internet bepaalde dingen vertaalt en soms is het ook wel een beetje pijnlijk, getuige de volgende zin:
“De historische kerk wordt onderhouden van de slachtoffers van toeristen”.
Voor de goede orde: slachtoffers moet natuurlijk offers zijn.

Het kerkje stamt uit de tweede helft van de 15de eeuw. In 1601 kwam er een toren bij en rondom het kerkje werden arcades gemaakt. Dat doen huizenbezitters ook weleens maar dan noemen ze het een veranda. Sinds de bouw is er niets meer aan het kerkje gedaan en het bestaat nog steeds in zijn oude vorm tot de dag van vandaag. Ik zal hem niet helemaal beschrijven, maar de kerkjes worden voornamelijk gebouwd van larikshout. Zo ook dit kerkje. Het heeft een laag plafond met schitterende veelkleurige decoraties. Buiten het plafond zijn ook de muren, de preekstoel, het doopvont en de ruimte van het orgel helemaal bedekt met decoratieve figuren. Er zijn ongeveer 77 motieven: geometrische en florale. Er zijn slechts een paar figuratieve voorstellingen. Er zijn wel 31 kleuren gebruikt.

Het is gewoon schitterend om te zien. Maar mijn reis ging verder naar het volgende kerkje, in Lipnica Muranowa. Een prachtige rit, alleen had ik niet die hoge bergen verwacht en zeker geen haarspeldbochten. Het ging op en neer. Ik reed een stuk langs de rivier de Dunajec. Dat zegt jullie natuurlijk niets, maar toen Rinske en Gilles ongeveer 6 en 8 waren hebben we een vlottentocht over deze rivier gemaakt. Dus veel herinneringen. Ik zag ook nog een vlot want het einde van onze vlottentocht lag aan de overkant.

Eindelijk bereikte ik Lipnica Muranowa. Daar was het kerkje gesloten. Maar het bleek dat andere bezoekers de sleutelhouder opgebeld hadden en die kwam eraan. Het waren wel weer hoge treden hoor. Maar eenmaal binnen was het weer prachtig. Je moet je geen luxe of dure dingen voorstellen. Gewoon allemaal oude decoraties. Ze stammen uit de 15de en 16de eeuw. Vooral de kleuren groen, rood, wit en blauw komen voor. De oorspronkelijke kerk stamt uit 1141. De huidige kerk werd in de 15de eeuw gebouwd op de resten van de eerste. Later werden ook hier de toren en de arcaden toegevoegd.

In 1997 werd de kerk bedreigd door de hoge waterstand van de nabijgelegen rivier en is het geheel met touwen hogerop getrokken. De fundering bleek sterk genoeg om deze krachten te doorstaan. Gelukkig heeft het kerkje niet te leiden gehad van het hoge water. Beide kerkjes staat op de Werelderfgoedlijst.

De kerk uit ging moeilijker dan de kerk in. Maar gelukkig had ik nu een Fransman gestrikt die me naar beneden hielp. Ik ben van plan om deze zomer elke dag een andere man te strikken!

Het werd nu tijd om het hotel te zoeken. Alle parkeerplaatsen voor het hotel waren al bezet. Ik parkeerde hem op een invalidenparkeerplaats en pakte mijn koffer. Toen checkte ik in en ging naar mijn kamer. En wat stond er in de kamer: een super laag bed. Ik ben weer teruggegaan naar de receptie met de opmerking dat ik daar nooit meer uitkwam. Toen is ze gaan zoeken of er andere kamers waren met hogere matrassen. Dus nu heb ik een ietsepietsie hoger matras, maar het is wel een kamer met drie bedden en een ruime zithoek. Maar ik kan beter niet op de bank gaan zitten want daar kom ik ook niet uit. Ik lig nu heerlijk in een ruim tweepersoonsbed.