9 augustus. Друскининкаӣ oftewel Druskininkai.

Toen ik dit hotel boekte deed ik dat op aanraden van mijn grote vriend Poetin. Ik mag trouwens “Poet” tegen hem zeggen. Hij zou zorgen dat hij er ook was. En zo kwam het dat we vanmorgen om 7 uur al gezellig samen in het zwembad aan het baantjes trekken waren. Daarna hebben we samen gejudood. We hebben nog wat over de wereldpolitiek gepraat en hij heeft me om advies gevraagd. Dat zo een man iets van mij aanneemt he? Misschien vindt hij me wel heel aantrekkelijk. Maar hij moest weer terug naar het Kremlin dus moest ik het verder in mijn eentje maar uitzoeken.

Ik wilde vorige jaar al een keer naar Друскининкаӣ. Maar dat kostte toen te veel tijd. Dus vandaar dat ik hier dit jaar weleens wilde rondkijken. Het stadje ligt in een schitterende omgeving en is erg rustig. Er is hier immers geen doorgaand verkeer. De grens naar Wit-Rusland, een der laatste echte dictaturen in Europa, ligt op hooguit 10 minuten rijden. En daar kom je niet zomaar in. En de vraag is of je dat wel wilt.

Druskininkai, laat ik het nu maar weer eens gewoon schrijven, ligt te midden van allemaal nationale parken. Het is een kuuroord omgeven door dichte dennenbossen aan de monding van de Nemunas en de Ratnycia. Het is bekend om zijn minerale bronnen en modderbaden.

Het plaatsje werd voor het eerst in 1596 vermeld. Het Litouwse woord voor zout is “druska” en kwam al in die vermelding voor, evenals het beroep van zoutzieder. Daaruit blijkt dat de bewoners zich toen al met de zoutwinning uit de aanwezige minerale bronnen bezighielden. Men kwam erachter, dat bronnen van de rivier de Nemunas de genezing van voetwonden versnelde. Vandaar dat zich hier in de 17de eeuw al lekenartsen vestigden.

De koning van Polen en Litouwen, koning Stanislaus August Poniatowski verleende in 1794 middels een decreet het predikaat “kuuroord” aan het stadje. Maar de geschiedenis als kuuroord neemt pas veel later een vlucht, nadat een scheikunde-professor uit Vilnius het water onderzocht en inderdaad bevestigde dat het zeer gezond was. Op grond van zijn bevindingen gaf tsaar Nicolaas I de opdracht de kuurbaden te bouwen. In de 19de eeuw kuurden hier de Russische ambtenaren, Poolse edelen en kunstenaars. De plaats beleefde vooral een opleving door de aanleg van de spoorlijn naar Warschau.

Er ontstonden prachtige villa’s, fraaie houten huizen en brede lanen. Sommige huizen uit deze tijd zijn bewaard gebleven. Badhuizen en houten villa’s worden nauwkeurig gerestaureerd. Ik zit in zo een zorgvuldig gerestaureerd kuurhotel met mooi uitzicht op de rivier. Mijn kamer is niet groot, maar heeft wel van alles, behalve een gemakkelijke stoel en thee- en koffiezet faciliteiten. Dat vind ik wel jammer. Maar het is verder echt een plaatje.

Tussen 1920 en 1939 behoorde Druskininkai tot Polen. Zelfs de toenmalige president van Polen, Jozef Pilsudski, kwam naar deze plaats en had hier in de buurt ook een landgoed.

Na de Tweede Wereldoorlog kwam Druskininkai bij Rusland en was het in heel Rusland bekend als kuuroord. In de vijftiger jaren had met nieuwe baden gebouwd en het zogenaamde “park van de gezondheid” met rustzones en sculpturen. Het water borrelt hier omhoog van een diepte van 72 meter en bevat 3 gram mineralen per liter. (Ik weet ook niet of dat veel is).

Na twee eeuwen van voorspoed kreeg Druskininkai in de jaren 1990 te maken met economische neergang toen de Poolse, Wit-Russische en Russische toeristen het massaal lieten afweten. Daarna is het wellnesstoerisme weer opgeleefd. De gezondheidscentra bieden bronwater- en modderbaden, massages, schoonheidsbehandelingen en fitnesstrajecten door de bossen.

Tegenwoordig probeert de stad het internationale toerisme te stimuleren. Maar het zijn vooral rijke Polen en Russen die je hier ziet, en een klein, arm Nederlands vrouwtje. De stad werkt aan zijn toekomst. Er is een heel nieuw Aquapark aangelegd waar zich zo’n 1500 bezoekers kunnen vermaken. Regelgeving op het gebied van geluid houdt de rust in stand.

Er is zelfs een heuse kabelbaan aangelegd, die het Aquapark met de nieuwgebouwde Sneeuw Arena verbindt. Hij is 1 kilometer lang en de trip duurt ongeveer 4 minuten. Van een hoogte van 45 meter heb je goed zich op de stad. Dit eco-vriendelijke transportmiddel zal de CO2 emissie in Druskininkai de komende 25 jaar met 1433 ton verminderen.

Ik begon mijn wandeling eerst naar de supermarkt, de Maxima, om geld te pinnen en om me even te voorzien van water. Daarna maar eens naar het VVV, dat ertegenover lag. De man was niet erg behulpzaam. Hij sprak ook geen Engels. Hier wordt vooral Russisch gesproken. Ik vroeg hem wat het huis tegenover het VVV voor huis was. Uit zijn reactie kon ik opmaken dat hij het maar oude troep vond, terwijl ik mooie oude houten architectuur zag. Maar goed, ik kreeg wel een plattegrond en ik sloeg aan het wandelen. In het stadje liggen twee grote meren waar allerlei watersporten worden beoefend. Je kan er ook roeien, waterfietsen en nog meer van dat soort dingen. Ik heb gewoon lekker aan het water gezeten in de schaduw van een boom en lekker in de wind.

Af en toe kwam er een segway langs, maar wat hier helemaal populair is zijn een soort elektrische scootertjes met hele brede banden. Ik kon ook een scootmobiel huren of een rollator. Er was van alles. Maar ik heb het toch maar bij de benenwagen gehouden die het toverigens och af en toe laten afweten. Ik kuierde een beetje de hoofdstraat door en zag hele leuke houten huisjes. Die bleken te horen bij een museum over Ciurlionis, de bekende schilder en componist. De familie was in 1877 hiernaartoe getrokken en vestigde zich in een van deze huisjes. In de zomer vinden hier concerten plaats.

In de hitte ging het verder naar de Russisch-orthodoxe kerk, een blauw geschilderd kerkje met zes paarse koepels. Helaas was het dicht maar tegen de avond ben ik nogmaals heengegaan en toen kon ik de mooie iconostase bewonderen. Natuurlijk had ik een hoofddoek mee.

Er staat ook nog een bakstenen katholieke kerk, maar die was dicht. Verder was een wandeling langs de rivier ook lekker. De rivier was van de winter in het nieuws omdat met het kruiende ijs drugs het land in werden gebracht. Vanavond ga ik nog even kijken naar de fonteinen; het moet spectaculair zijn en wat belangrijker is, het is vlak voor het hotel.