Kehlsteinhaus en Königssee

Donderdag 16 juni.

Mooi weer dus vroeg uit de veren. Dat is niet erg want ik ga hier veel vroeger slapen dan thuis. Ik had besloten om naar het Kehlsteinhaus te gaan, het optrekje van Hitler bij Berchtesgaden. Het snelst ging dat via Oostenrijk over de autobaan, maar dan moest ik nog wel even aan een vignet zien te komen. Ik ging ervanuit dat ik wel een vignet bij een tankstation kon kopen en dat was ook zo: “Es gibt hier die Klebevignette.” Eigenlijk kon je het nog wel op vier of vijf plekken kopen. En dat was echt nodig want je rijdt in een fuik en dan controleren ze of je wel een vignet hebt. Ik bevond mij nu op de Tauernautobaan en de weg klom wel licht omhoog.

Al snel moest ik weer af en reed ik Duitsland weer in. Werd ik weer door de Duitse politie gecontroleerd. Zeker bang dat ik drugs vervoer! Ik volgde trouw tom en kwam bij de afslag naar de parkeerplaats waar de bussen naar het Kehlsteinhaus zouden vertrekken. Maar het bleek dat ik zelf, nou ja, de auto dan, ook nog behoorlijk moest klimmen via de welbekende haarspeltbochten. Het was echt een hele klim. Maar tenslotte bereikte ik een hele grote parkeerplaats. Kaartje gekocht bij de parkeerautomaat, rugzak op, stokken mee en voor de zekerheid een jasje.

Er waren veel kassa’s en ik hoefde niet in de rij te staan. “Ik vind het wel een beetje eng, hoor,” zei ik tegen de verkoper. Hij raadde mij aan om niet bij het raam te gaan zitten. Maar ik hoefde echt niet bang te zijn. Nou had ik wel al filmpjes gezien op you tube en ik was er niet zo zeker van dat ik niet bang hoefde te zijn. Ik moest instappen in bus nummer 3. Had ik mijn mondkapje in de auto laten liggen. “Ga maar halen,” zei de chauffeur. Maar dat haalde ik niet. Gelukkig verkocht de kiosk ook maskertjes voor domme oude vrouwtjes. Zo was ik toch nog op tijd voor de bus. Want het is allemaal strak geregeld, op z’n Duits dus. Je krijgt een tijd en een busnummer toegewezen, zowel voor de heen- als terugreis. Voor mij betekende dat om 10.35 omhoog en om 12.40 weer naar beneden.

Er mag geen ander verkeer op het stuk tussen de parkeerplaats en het Kehlsteinhaus rijden. Zelfs voetgangers mogen er niet lopen. Dit stuk is exclusief voor speciaal uitgeruste bussen. De weg is 6,5 km lang en 3,5 meter breed, de stijging is 24%. De weg slingert omhoog over een hoogte van 770 meter. Onderweg passeer je vijf tunnels met een totale lengte van 273 meter. Vanwege het weer kan de weg alleen bereden worden van midden/eind mei tot ver in oktober. Op drukke dagen kunnen er zeven bussen tegelijk naar beneden en naar boven rijden. Er is een plek waar ze elkaar kunnen passeren. De dalende bussen wachten dan op de bussen die omhooggaan. De bussen vervoeren jaarlijks zo’n 300.000 bezoekers. Het is de hoogste gelegen buslijn van Duitsland en de tocht duurt 15 minuten.

Ik klemde me vast aan de stoel voor me, zodat, als we naar beneden zouden vallen, mij in ieder geval niets kon gebeuren! Met zweethandjes kwam ik boven. Maar ik had me voor niets druk gemaakt want het viel echt erg mee. Vanaf het busplatform moet je een tunnel in. Dat is ongeveer 124 meter lopen door de rots en dan kom je bij de met messing beklede lift die je, ook weer 124 meter, omhoog brengt naar het Kehlsteinhaus. Oorspronkelijk was het idee dat Hitler op een komfortabele manier naar zijn “adelaarsnest” vervoerd kon worden. Maar Hitler zelf is weinig in het Kehlsteinhaus geweest.

Het Kehlsteinhuis ligt op 1834 meter hoogte en heeft een bewogen geschiedenis. Het was in 1938 gereedgekomen als officieel geschenk van de NSDAP aan Hitler. Duizenden arbeiders werkten aan dit mammoetproject, de omstandigheden waren extreem; in het onherbergzame gebied en met aanzienlijke logistieke inspanning moest het werk in recordtempo volbracht zijn. Het gebouw moest representatief zijn; het project grensde aan grootheidswaanzin. Het kostte zo’n slordige 30 miljoen rijksmark. Het ligt op een schitterende plek en het is wel triest dat op zo’n mooie plek de meest gruwelijke dingen beslist werden.

Er waren geen rondleidingen en daarom stelde ik me tevreden met een kleine tentoonstelling over het huis. Er waren foto’s van Eva Braun en andere hoogwaardigheidsbekleders. Ik leerde dat de marmeren schouw een geschenk was van Mussolini. Maar eigenlijk was het klein boven. Het grootste deel van het gebouw is gewoon een restaurant. Toen ik boven was barstte er een zwaar onweer los. Was ik blij dat ik een jas bij me had! Zo maar, uit het niets, pakten dikke wolken zich samen tot een grote onweerswolk. Zonder te waarschuwen!

Je kon nog lopen naar het uitzichtsplatform maar dat heb ik overgelaten aan de jongere generatie. Dat is niet meer voor mij weggelegd. Ik pakte de lift weer naar beneden en genoot nog even van het uitzicht. De tijd vliegt voorbij en voor je het weet zit je alweer in de bus naar beneden. Om een uur was mams weer bij de auto. Ik besloot nog even naar Berchtesgaden zelf te rijden, maar toen ik onderweg het bordje “Königssee” zag staan, kon ik de verleiding niet weerstaan. Het bleek vlakbij te zijn.

Ik was niet de enige want dit meer is een heel bijzonder meer, een soort fjord, met hoog uit het meer oprijzende rotswanden. Het is het diepste meer van Duitsland met een maximale diepte van 190 meter. Hij is ongeveer 6 kilometer lang en 1 kilometer breed. Op het meer varen alleen boten met zachte elektromotoren. Dit is dankzij prinsregent Luitpold die bang was dat het roodwild in zijn lievelings jachtgebied de benen zou nemen bij het horen van de motoren. Obligatorisch tijdens de vaart is een demonstratie met de bugel: je hoort zeven maal een echo! Misschien dat ik deze week nog een keer een tochtje maak.

Maar nu eerst maar terug naar het hotel. Het was inmiddels drie uur en ik was nog niet in Bad Aibling!

Het was de juiste beslissing, want op de autobaan kwam de regen met bakken naar beneden en kon je niet harder dan 50 à 60 km rijden. De vluchtstrook veranderde in een kolkende rivier. Gelukkig hield het na een tijdje op, maar echt leuk is dat niet.

Jullie begrijpen dat ik intussen weer veilig in het hotel aangekomen ben. Al met al heb ik deze week al heel wat gedaan. Morgen is het plan om naar Salzburg te gaan (met de trein)!