De reis van Helgoland naar Cuxhaven

Vrijdag 26 augustus.

Ik word waarschijnlijk best moe, want gisterenavond ging ik al op 9 (!) uur slapen. Tot vanmorgen half zeven. Ik had wel al een beetje mijn koffer ingepakt, want die moest ik om half tien klaarzetten voor de bagageservice. Zo gezegd, zo gedaan. En dan maar hopen dat alles goed gaat. Voor de zekerheid sjouw ik mijn laptop maar op mijn rug met me mee. De sleutel van de kamer moest ik voor half elf inleveren, maar dan kan je ook niets meer. De boot zou pas om half vijf vertrekken en ik moest er om half vier staan om mijn bagage persoonlijk aan de bootsmannen te geven, zodat mijn koffer naar Cuxhaven zou gaan in plaats van naar Hamburg (het eindpunt van de boot).

Tja, wat moest ik nu doen? Ik had tenslotte alles al gedaan en met een flinke rugzak een stuk lopen is ook niet zo fijn. Toen heb ik maar de “Inselbahn” genomen. Misschien hoor je dan nog wat nieuws. Onderweg voelde dat ik hier toch eigenlijk nog wat te jong voor was. Het meeste had ik al gelopen! Maar toch, ik kreeg de kliffen van een heel andere kant te zien en je kon goed zien dat ze uit veel lagen waren opgebouwd. De bestuurder maakte speciaal hier een stop zodat je goede foto’s kon maken. Maar de Lange Anna kreeg je niet te zien. Onderweg vertelde hij nog wel dat het verschil tussen eb en vloed 2,80 meter was. Dat wist ik nu nog niet.

Ik heb jullie ook nog niet verteld over de vlag van Helgoland. Die is groen/rood/wit. “Groen is het land, rood is de kant (wand) en wit is het zand, dat zijn de kleuren van Helgoland”. Het deed me een beetje denken aan de vlag van Terschelling.

“Rode wolken, blauwe lucht, gele halmen, groen gras, wit zand,

Dat is het wapen van Schellingerland”.

Het treintje was om 11 uur vertrokken en 40 minuten later waren we weer terug. Wat moest ik nu? Ik had geen zin om weer die winkelstraat met al die parfum, drank en sigaretten door te lopen. En omdat ik er vorige keer twee uur over gedaan had om bij het hotel aan te komen, wilde ik die tijd nu ook uittrekken om weer naar de boot te lopen. Maar ik liep veel sneller. Kwam dat door de training? Ik denk dat het kwam omdat het nu een stuk aangenamer was qua temperatuur en ik hoefde mijn jas ook niet nog een keer te sjouwen. Die had ik in mijn koffer gepropt. Ik had wel een truitje mee voor als het frisser werd. Er kwam een zeemist opzetten dus die zou ik wel eens nodig kunnen hebben.

Ik had gehoord dat als je geen Helgoländer Kniepertjes gegeten had je niet op Helgoland was geweest. En ik had ook horen vertellen waar je dat het beste kon doen. Ik zal het bordje al: “Brötchen Knieperchen, 8,50”. Dus dat heb ik besteld. Het is gewoon kreeftenvlees uit de scharen op een broodje met sla en een beetje saus. Het was best lekker en ik had tenminste wat in mijn maag.

Verder ging het naar de haven. Daar was ik dus echt hartstikke vroeg. Ik was trouwens de enige die richting haven liep, want de boten waren net aangekomen dus al die mensen liepen mijn tegemoet. Ik heb een tijdje aan de haven zitten kijken want ik vind het laden en lossen altijd erg interessant. Die containers die uit de ms. Helgoland getild worden; het eiland is er echt van afhankelijk. In de haven ligt trouwens ook weer een schip dat elke dag al het geproduceerde afval naar het vasteland brengt. Ik heb er nooit over nagedacht hoe ze dat bij onze Waddeneilanden doen. Gaan de vuilnisboten dan op de boot? Want ze hebben daar geen afvalverwerkingsbedrijf. Die boot ligt trouwens wel in een andere haven hoor, zodat de toeristen niet al die troep hoeven te zien die ze veroorzaken.

Mijn boot was er ook al en het viel met op hoe de bootsmannen met de boot bezig waren. Alle ramen werden schoongespoten en gewist, de loopplanken werden afgeboend en waar nodig werd er van alles gesmeerd. Om kwart over drie kwam het transportbedrijf met onze bagage. Ik viste mijn koffer eruit en toen we om half vier de boot op mochten, stelde ik mij op in de rij van Cuxhaven. Dat zou de boot eerst aandoen. Hamburg is nog zo’n twee uur verder varen over de Elbe.

Ik “beklom” de loopplank, maar het personeel was erg hulpvaardig. Ze pakten mijn stokken zodat ik me aan beide kanten vast kon houden. Vervolgens zocht ik mijn plaats op, weer op de eerste rij. Maar nu was het wat oncomfortabeler dan de eerste keer. Ik kon er haast niet tussen komen. Ik zat aan mijn linkerkant tegen een glaswand, zodat ik er niet van die kant in kon schuiven. Ik moest van rechts naar mijn plaats toe en dan was op zijn minst gezegd onhandig. Maar goed, we hebben het weer gered.

Om half vijf vertrok de boot en ik genoot van het uitzicht. De zee was wel een beetje ruwer maar het ging allemaal goed. Het zicht was gelukkig ook goed en daar was ik blij om na die zeemist van vanmorgen. Ik was blij dat ik een truitje in mijn rugzak gepropt had want tijdens het wachten bij de boot had ik die echt wel nodig! Twintig kilometer vanaf Helgoland heb je de “scheepsparkeerplaats”. Hier ankeren tijdelijk veel schepen, om op lading te wachten of om te voorkomen dat ze te lang in de haven moeten wachten. Dat is namelijk heel duur.

Vervolgens kwamen we langs “Grosser Vogelsand”, een zandbank die al veel schepen noodlottig geworden was. Bij laag water kun je zelfs nog de punten van het scheepswrakken van de vrachtboten “Ondo” en “Fides” zien, die in de 60er jaren hier gestrand zijn. Scharhörn ligt hier iets ten zuiden van en is het Vogeleiland. Het wordt onderhouden door de vereniging ”Jordsand ter bescherming van de zeevogels en de natuur”. Samen met het eiland Neuwerk behoort het sinds 1990 tot het “Nationale Park Hamburger Waddenzee” dat in totaal 13.750 hectare groot is. Anderhalve kilometer verder ligt Nigehorn.

Toen passeerden we het grootste eiland, Neuwerk. Dit behoort tot het stadsgebied van Hamburg. De machtige weertoren van het eiland uit 1310 is nu het oudste gebouw van de hanzestad. In 1937 droeg Hamburg het eiland tijdelijk over aan Pruissen in ruil voor andere gebieden en werd Neuwerk een stadsdeel van Cuxhaven. In 1969 kwam het weer in het bezit van Hamburg. Nauwelijks 30 inwoners heeft Neuwerk. Vanaf Cuxhaven kan je het eiland zelfs met de waddenwagen, voortgetrokken door sterke paarden, bereiken.

Om kwart voor zes meerden we af. Moest ik weer die steile loopplank naar beneden af. Maar nu werd ik geholpen door een jonge, knappe stuurman. Ik heb hem maar “goede reis” gewenst, in het Duits dus. Vervolgens moest ik mijn koffer weer oppikken en ja hoor, zelfs die was meegekomen. Tijdens het wachten op de auto die me naar de parkeerplaats zou brengen, zag ik dat er nog drie koffers waren blijven staan. De bootsmannen riepen dat de koffers opgehaald moesten worden, maar niemand reageerden. Toen deden ze de koffers maar weer terug op de boot in de veronderstelling dat ze dan waarschijnlijk mee moesten. Ze wilden net de trossen losgooien toen er ineens twee oude mensen aan kwamen lopen. Ze waren hun koffers helemaal vergeten!

De auto van de shuttle service kwam mij al vrij snel ophalen en zo was ik met tien minuten weer op de parkeerplaats. Snel zette ik alles in de auto en ik vertrok naar Bremen, een goed uur rijden. Ik zit in een Best Western hotel, maar toen ik de parkeerplaats opreed kreeg ik een beetje vervelend gevoel. Groepjes jongeren die bij hun auto’s stonden. Gelukkig kon ik mijn auto direct voor de deur parkeren. Ik heb wel alles van waarde eruit gehaald en de rest uit zicht gelegd. Je weet maar nooit.

De kamer is goed voor een nacht maar niet langer. Ik kan gelukkig wel een kopje theezetten. En ik heb nog een flesje sekt voor het slapen gaan. Straks vroeg naar bed, want morgen moet ik een stuk rijden.