Wroclaw

Zondag 4 juni 2023, weerzien met Wroclaw

Ik had besloten om vandaag naar Wroclaw te gaan, de stad waar ik in 2017 al eerder geweest was en die ik zo ontzettend mooi vond, dat ik er nog een keer een bezoek aan wilde wijden. Ik wilde met de trein gaan en daarom leek me de zondag heel geschikt, want dan heb je geen forenzen in de trein. Ja, jullie lezen het goed, de trein. Ik had besloten om met de trein te gaan. Ik heb al een keer door Wroclaw gereden. Het is er druk en parkeren is een crime. De trein leek me ideaal. Dt is nu het voordeel van kijken naar “Rail Away”. Je ziet wat voor soort treinen er rijden, of het een lage instap is, wat er onderweg te zien is etc. Het was inderdaad vrij nieuw materieel en betaald met hulp van de EU.

Ik had, heel luxe, een taxi besteld voor negen uur. Ik had ook met de auto naar het station kunnen gaan, maar zoveel parkeerplaatsen waren er niet. De taxi naar het station kost 5 euro en de rit duurt 10 minuten. Dat vind ik acceptabel. Keurig op tijd kwam de taxi voorrijden en hij zette me af bij station (even spieken) Szczawienko. Ik had de naam door de receptioniste van het hotel op laten schrijven. Wienko kan ik nog wel onthouden, maar de volgorde van de medeklinkers en de uitspraak is voor mij een raadsel.

Bij het station stond natuurlijk een elektronisch ticketapparaat. Gelukkig had ik mijn bril bij me en het lukte me op een kaartje te kopen naar Wroclaw Glowny. Nu moet je natuurlijk wel weer net weten dat Glowny het centraal station is. Helemaal vlekkeloos ging het niet, want het retourtje kreeg ik er niet uit. Nou ja, dan koop ik vanmiddag wel een kaartje voor de terugreis.

De rit naar Wroclaw duurde ongeveer een uur; een soort intercity van Bovenkarspel-Grootebroek naar Amsterdam. Het was erg relaxed reizen. Op tijd arriveerden we in Wroclaw. Ik had eigenlijk gepland om het openbaar vervoer te gebruiken, maar ik kon de verleiding van een taxi niet weerstaan. Daarom heb ik me naar het grote marktplein, de Rynek, laten brengen. Daar was ik dus al een keer geweest, maar het plein is zo mooi dat een keer niet genoeg is. Ik ging naar het VVV en vroeg om een plattegrond. Ook vroeg ik waar ik een kaartje voor de tram kon kopen. “Tja”, zei de man en hij keek me aan, “u bent nog geen 65 hè?” Jeetje, wat er ook gebeurt, mijn dag was goed. Ik antwoordde dat ik 71 was en toen bleek dat als je ouder bent dan 65, je hier helemaal niet voor het openbaar vervoer moet betalen! Ik liet opschrijven welke tram ik naar het station moest nemen als ik weer terug wilde.

Het marktplein is echt groot; het is het op een na grootste van Polen. Krakau heeft het grootste plein. Ik liep een beetje rond en dan zit ik eigenlijk al qua meters op mijn limiet. Maar een echte Knol laat zich niet kennen. Ik wilde naar de Sint Elisabethkerk. Niet zozeer vanwege de kerk (die ik toch niet in kon omdat er een mis was), maar vanwege de grappige toegangspoort. Die wordt gevormd door twee kleine huisjes met een boog ertussen, om onverklaarbare redenen in een reisgids “Jan en Margot” genoemd. In het Duits heten ze “Hänsel und Gretel”. Wat het nu echt is?

Het marktplein wordt omzoomd met prachtige huizen met leuke namen, zoals “de gouden hond”, ‘de gouden pelikaan”, “de gouden beker” en “de gouden kroon”. Er zijn nog veel meer namen hoor, maar dat laat ik maar verder zitten. Verder mooie gevels en sgraffito muren. En dan staat midden op het plein het prachtige raadhuis! Ik wilde erin, maar het was erg mooi weer en bovendien, als ik in een museum ga en ik moet veel stilstaan, kan ik verder niets meer. En ik wilde nog naar het Domeiland.

En dus ging ik op stap. Ik moet iets verkeerd gedaan hebben, want ik wist de weg niet meer, ondanks een kaart en google.maps. Na toch wel een stuk verkeerd lopen was ik eindelijk weer op de goede weg. Maar dat had al wel wat van mijn krachten gevraagd.

Ik had de rivier de Oder bereikt die dwars door Wroclaw heen stroomt. Met zijn mooie kades waar veel geflaneerd wordt is het een echt uitje voor de Polen. Een beetje spelevaren en ook met een rondvaartboot over de Oder varen. In de Oder liggen een paar eilanden, het Zandeiland (Wyspa Piaskowa), het moleneiland (Wyspa Mlynska) en het Domeiland (Ostrow Tumski). Eigenlijk wilde ik naar het Domeiland, waar de geschiedenis van Wroclaw is begonnen. Over het Zandeiland voerde ooit de oeroude barnsteenweg die de Oostzee met de Adriatische Zee verbond. Oorspronkelijk waren hier veerboten, later werd het eiland door middel van bruggen met het vaste land verbonden. In tegenstelling tot het Domeiland was hier een gemengde bebouwing: naast kerken en kloosters ontstonden hier molens, ziekenhuizen en woonhuizen. De kleine Tumskibrug verbindt het Zandeiland met het Domeiland. Hier verliep vroeger de grens tussen het invloedgebied van het gemeentebestuur en dat van de bisschop van Wroclaw. De beide schutspatronen van de stad en Silezië, de heilige Johannes en de heilige Hedwig, flankeren als zandsteenfiguren de brug,

Maar omdat ik met zoeken al veel tijd verloren had en, het klinkt een beetje oneerbiedig, omdat er meer te zien is, sloeg ik het Domeiland over. Veel van de kerken die er staan zijn in de oorlog heel erg beschadigd en alles is weer opgebouwd, maar is er ook veel verloren gegaan.

Daarna ging ik naar de Jezuïetenkerk. De volledige naam is “de H.Naam van Jezuskerk”. De bouw in opdracht van de Orde der Jezuïeten duurde van 1689 tot 1698, het rijkversierde interieur volgde in 1734. Deze kerk wordt gerekend tot de mooiste laat-barokke kerken in dit deel van Europa. De ontwerpers van het interieur beheersten de kunst van de imitatie perfect. De gekleurde wanden en gipsfiguren wekken de indruk van marmer te zijn, de lijsten en het schilderwerk lijkt echt goud te zijn. De lichtinval door de vensters in de twee etages versterken de indruk nog meer. Je mond valt open als je het ziet.

Verder ging ik, want een van mijn wensen was om de aula Leopoldina nog een keer te zien. Vorige keer werd hij gerestaureerd. Maar ik kon de ingang eerst niet vinden. Ik had het al bijna opgegeven toen bleek dat ik door het universiteitsgebouw naar binnen moest. Ik heb voor twee aula’s een kaartje gekocht voor 12 zloty (2,67). Ik ben eerst naar de Oratoruim Marianum gegaan, de barokke muziekzaal van de universiteit, rijk versierd met fresco’s en sculpturen. Hij is bekend om zijn uitstekende akoestiek en gold in de 19^de eeuw als een van de belangrijkste concertzalen van de stad. Zowel Franz Liszt en Johannes Brahms musiceerden hier.

Via twee (weer hoge) trappen ging ik naar de Aula Leopoldina, de beroemdste zaal van de universiteit. Deze 18^e eeuwse barokzaal heeft schitterende fresco’s in het plafond, vergulde versieringen en portretten van de oprichters van de universiteit. Niet alleen vinden hier de feestelijke hoogtepunten van het studentenleven plaats, maar de zaal is ook erg geliefd vanwege de geweldige akoestiek. Boven de katheder van de professor houdt keizer Leopold een oogje in het zeil, of alles wel goed gaat. Beide zalen zijn tijdens de Tweede Wereldoorlog zwaar beschadigd. Deze zaal is in de afgelopen jaren voor ongeveer een miljoen euro gesaneerd; ook het Oratorium Marianum is weer helemaal in de oude staat teruggebracht.

Ik was moe en besloot naar huis te gaan. Ik wilde wel met de tram, maar weer waren ze overvol zodat ik maar weer een taxi aangehouden heb. Ik moet tenslotte aan de beentjes van Elly (en niet van Sint Hildegard) denken. Ik werd keurig weer bij het station afgezet. Daar heb ik weer een kaartje terug gekocht naar het station met de naam die ik niet uit kan spreken. Om 16.32 vertrok de overvolle trein weer zuidwaarts en een uur later stond ik weer op het perron. Gelukkig stond er een taxi klaar om mij naar het hotel terug te brengen. Ik had voor alles inclusief, de treinreizen en vier keer een taxi, 36 euro betaald.