Görlitz

Zondag 11 juni 2023.

Vandaag stond een dagje Görlitz op het prgramma. Om half elf zou de rondleiding van start gaan vanaf het toeristenbureau. Omdat het niet ver rijden is, slechts 6,8 kilometer, hoefde ik niet heel vroeg weg. Ik viel weer met mijn neus in de boter. De marathon van Görlitz was bezig. Ik wurmde me met de auto tussen de rennende en zwetende renners door (Nou ja, dat is wel wat overdreven hoor Elly. Je kon er gewoon rijden!) en parkeerde de auto vervolgens keurig midden in het centrum. Ik stond vlak bij het toeristenbureau en meldde me aan. De rondleiding kostte 8 euro, duurt anderhalf uur en was circa 1 kilometer lang. En dat alles over kinderhoofdjes, of, zoals het er zo mooi stond: “Rundgang führt über historisches Straßenpflaster”.

De gids, Lothar, meldde zich. We moesten allemaal ons kaartje laten zien, dat ik in de gauwigheid niet zo snel kon vinden. Maar omdat we voor het bureau stonden, was alles snel geregeld want een oud vrouwtje met stokken herinneren ze zich wel. Lothar begon al verkeerd voor mij: “Die Führung fängt eine Minute zu spät an”. Ik mocht hem gelijk al niet. En dat werd tijdens de rondleiding alleen maar erger. Hij had best veel kennis hoor, dat wel. Maar hij had ook hele lange benen. En weet je, daar kun je hele grote stappen mee nemen!Ik kon hem amper bijhouden. Er was nog een vrouw die mopperde, een jonge nog wel, maar die had de verkeerde schoenen aan. Als Lothar de lange benen man ergens was, begon hij gelijk te praten, of iedereen er nu wel of niet was. En dan ook nog tegen de wind in, zodat een aantal dingen onverstaanbaar waren.

Maar goed, tot zover over Lothar. Laat ik een keer kort zijn, het is een schitterend stadje. Zeker de moeite waard. Het is nog erg origineel en daarom is het stadje vaak gebruikt als locaties voor grote films, zoals “The Grand Budapest Hotel”, “Der Vorleser”, “Inglourious Basterds” en nog vele andere. Vanwege de vele films die hier opgenomen worden wordt het ook wel “Görliwoord” genoemd.

Op de Obermarkt stond weer een aandenken aan Napoleon, het Napoleonhuis. Dat is het enige huis met een balkon op de Obermarkt. De bevolking was helemaal niet blij met Napoleon, want alle soldaten moesten te eten hebben en als het leger eindelijk weer weg was, waren de voorraden ook weg.

Ik kan jullie wel alle huizen gaan beschrijven, maar dan ben ik morgen nog bezig. Het ene huis is nog mooier dan het andere huis. De stad was grotendeels gespaard gebleven tijdens de oorlog en kon om een belangrijke reden ook heel mooi gerestaureerd worden. Sinds 1995 ontving de stad jaarlijks van een onbekende schenker een miljoen DM, ongeveer 500.000 euro. En dat zeker tien jaar lang. De gulle gever heeft zich nooit bekend gemaakt, maar de stad was er natuurlijk dolblij mee.

Lothar vertelde over de zusterstad van Görlitz, Zgorzelec, die aan de andere kant van de rivier de Neiße ligt, wel bekend van de Oder-Neiße-grens. Er werken duizenden Polen in Görlitz en de beide steden nemen samen veel beslissingen. Het toerisme vormt een belangrijke bron van inkomsten. Een loopbrug verbindt de twee centra met elkaar.

We liepen via de Obermarkt richting Brüderstraße en Untermarkt. Toen kreeg gekke Lothar het in zijn hoofd om een oud gebouw binnen te gaan wat bijna op instorten stond. Er liepen allemaal trappen naar boven. Maar ik zou dat later wel bekijken in mijn eigen tempo. Er waren Duitsers die zeiden dat ze wel zouden wachten. Maar voordat ik boven aan zou komen, zou Lothar alweer beneden zijn!

Lopend door de straatjes zie je renaissance, gotiek, barok en nog vele andere stijlen. We kwamen bij het schitterende stadhuis. Dat heeft een verkondigingskansel. Daar werd bekend gemaakt wat iemand voor straf kreeg. In de buurt waren nogal wat roofridders en ridders waren van adel. Die mochten niet overal bestraft worden, maar hier in Görlitz wel.

Op de Untermarkt, ook weer vol met prachtige gevels, heeft een van de huizen een portaal met een “Flüsterbogen”, die vaak uitgeprobeerd wordt. Dat is een akoestisch fenomeen. Als je aan de ene kant wat in de boog fluistert, kun je het aan de andere kant horen.

De rondleiding liep bijna ten einde. Ik had het volbracht. We stonden voor de Peterskerk en om twaalf uur zou daar een concert beginnen. Lothar wilde nog wat vertellen maar dan zou ik veel te weinig te hebben om nog binnen te komen. En de deuren gingen onherroepelijk dicht. Ik zei “doei pipeloei” tegen Lothar en ging de kerk in. Ik zat net toen alles begon.

Het orgel is uniek. Het is een zogenaamd “Zonnenorgel”. Het orgel is voorzien van 17 “zonnen”. Veel orgelpijpen zitten in de stralen van de zonnen verwerkt. De werking werd uitgelegd maar dat voert me te ver. Het is wel zo dat tijdens het spelen er een nachtegaal en een koekoek nagebootst werden. Ook het zonnetje in het midden kon ronddraaien.

Na het bezoek aan de kerk, dat een uur duurde, liep ik naar beneden, naar de Neiße. Het was prachtig weer en de terrassen aan de Neiße zaten aan beide kanten vol. Vervolgens liep ik weer omhoog en bezocht het hallenhuis dat ik tijdens de rondleiding overgeslagen had. Het was allemaal ruwbouw en het sprak me niet echt aan. Nadat ik een hapje gegeten had heb ik de auto weer opgezocht, waarna ik na een kwartiertje weer op mijn kamer was. Morgen ga ik nog een keer naar Görlitz.