Beilstein

Woensdag 8 juni.

Ik vind mijn huisje wel een heel lekker huisje. Ik kan elke dag uitkiezen welke badkamer ik gebruik, in welk bed ik ga slapen of welke slaapkamer ik neem. Ga ik in bad of neem ik een massagedouche? Wat een luxe. De bedden zijn goddelijk: ik heb vannacht zelfs negen uur geslapen. Het probleem met de sleutel is intussen ook opgelost. Ik had vannacht een stoel onder de deurkreuk neergezet. Je weet maar nooit of misschien kijk ik te veel detectives. Maar je kunt de deur van de buitenkant niet opendoen zonder sleutel.

Omdat de weersvoorspellingen voor vandaag niet al te best waren besloot ik niet te ver weg te gaan. Volgens weeronline zou het vanmiddag pas beginnen te regenen. Ik wilde Beilstein bezoeken, dat hemelsbreed niet zover weg is maar toch een aantal haarspeltbochten verwijderd van mijn locatie. Met Tom wist ik het prima te vinden en ik had ook een mooie parkeerplaats voor de auto. Alleen geen muntjes. Veel wordt in Duitsland nog contant betaald en bij de parkeerautomaat kun je alleen met muntgeld betalen. Alles bij elkaar, inclusief mijn supermarktmuntje, had ik nog 90 eurocent. Ik had krap een uur om het stadje te bezichtigen. Met mijn nieuwe wandelschoenen en mijn stokken ging ik op pad. Het was nog droog en zonnig.

Beilstein wordt “das Dornröschen der Mosel” genoemd. Misschien zouden we Broekerhaven ook “das Dornröschen am IJsselmeer” moeten noemen? Maar gezegd moet het worden: het is een ontzettend leuk plaatsje. Alles is natuurlijk op en in elkaar gebouwd omdat het aantal beschikbare oppervlaktes door het nauwe Moezeldal en de steile rotsen beperkt is. Aan de kade leggen veel rivierboten aan. Veel van de mensen die van de boot afgaan komen niet verder dan de aanlegsteiger. In de buurt was een ijssalon die maar al te gretig werd bezocht. Maar iets verder het plaatsje in was het niet zo druk.

Beilstein is een bezoek waard. Het is een soort Rothenburg ob der Tauber in notendop. In oorkonden wordt de plaats voor de eerste keer genoemd als leengoed van ridder Crafto von Beylhelstein, In 1689 is de burcht verwoest. Het marktplein is schilderachtig. Op mij maakte het “Zehnthaus” veel indruk. Dat was een soort belastingkantoor waar mensen een tiende van hun opbrengst naar toe moesten brengen. In deze omgeving ging het vooral om wijn. Het marktplein zelf dateert van 1322. In 1310 werd de parochiekerk St. Christophorus gebouwd. Samen met het Metternicher Hof uit 1727 vormt het een mooi geheel.

Ik liep verder het plaatsje in en de weg ging, hoe kan het ook anders, omhoog. Ik passeerde de trappen waar een film met de Duitse acteur Heinz Rühmann was opgenomen. Ik voelde me ook een beetje een actrice. Het stadje heeft vaak als achtergrond gediend voor films omdat het nog zo authentiek is.

Ik passeerde een winkel met halfedelstenen en daar moet ik altijd even naar binnen. Maar ik kwam er al gauw achter dat ik van de meeste stenen thuis al wat heb. Ik zag er misschien een beetje moe uit want ik kreeg van de eigenaresse een “Schwänchen”, een gelukssteentje. Daarvan zou ik meer energie krijgen. Ik stopte het in mijn broekzak en het begon meteen te werken.

Verder liep ik naar de kerk van het in 1636 gestichte Karmeliterklooster. Het is een drieschepige hallenkerk met een rechthoekig koor. Er was een terras voor waar je mooi uitzicht over het Moezeldal had. De verleiding was groot om hier even te gaan zitten met een kopje thee. Maar ik moest terug naar de parkeerplaats. Het was al bijna tijd. Volgens de mevrouw van de stenenwinkel waren ze echter het eerste kwartier nog coulant. En inderdaad, ik had geen bekeuring. Misschien had het “Schwänchen” mij beschermd. Maar misschien moet ik nog een keer terug om de burchtruïne te bezoeken. Om ernaartoe te klimmen via de vele trappen is verleidelijk, maar dat kan ik beter niet doen. Ik heb net uitgevonden dat ik ook met.de auto naar boven kan.

Ik stapte weer in de auto richting Cond, een stadsdeel van Cochem, waar de REWE XL zich bevond. Ik had nog wat kleine dingen nodig en ik had besloten om daar mijn 50 euro om te wisselen. Maar bij de kassa was ik dat alweer vergeten, zodat ik nu nog geen kleingeld heb. Ik reed weer naar huis. Eerst via een heel nauw straatje waar maar een auto in past, in dit geval die van mij. De andere auto’s moesten op mij wachten want ik was stijgend verkeer. Vervolgens weer via de steile haarspeltbochten naar boven. Gelukkig had ik nu geen langzame Nederlander voor me, maar wel precies in de haarspelt een auto met aanhanger.

Ik was net binnen toen het begon te regenen, eerst zachtjes maar later werd het toch echt serieus. Dat gaf mij de gelegenheid om alvast voor een paar dagen te koken. Vandaag asperges met rabarber met aardbeien toe; morgen en overmorgen staat er pastasaus klaar. Als ik dan wat verder weg wil hoef ik niet meer te koken.

Toen vond ik het wel genoeg en heb ik een uurtje geslapen. Daarna ging ik mijn verslag schrijven. Het was net klaar toen het op een of andere wonderbaarlijke manier ineens helemaal verdwenen was. Ik had het meteen op de site geschreven en dan wordt het niet opgeslagen. Dus dan maar in Word en kopiëren. Maar dat zit ik nu te doen. Ik heb gegeten, er is afgewassen dus ik ga zo een lekker kopje thee voor mezelf zetten.